Morgunblaðið - 08.01.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JANUAR 1974
Þýtur í skóginum s^r*
12. kafli
„Odysseifur snýr heim”
Fyrsta raðspil ársins
Reyndu að klippa þetta raðspil út og raða því saman. Sé það
rétt gert myndast svartur hringur, en í honum miðjum verður
þá ófyllt mynd af dýri. Hvaða dýr er það?
Svar: Pelikan
Froskur fór að snökta og moldvarpan og rottan
lofuðuaðberaábyrgðáhonumsvogreifinginn lét til-
leiðast og fylkingin hélt af stað á ný. En nú gekk
rottan síðust og hélt föstu taki í öxlina á froski.
Þannig þokuðust þau áfram með sperrt eyrun og
framlöppina um byssuskeftið, þangað til greifinginn
sagði loks: „Nú ættum við að vera stödd undir
veizlusalnum“.
Og skyndilega heyrðu þau eins og úr f jarska, en þó
úr nálægð, ógreinilegar raddir og stöðugan óm, eins
ogverið væriað kalla og hrópa og stappa í gólf og slá í
borð. Froskur varð aftur gripinn sömu skelfingunni,
en greifinginn tautaði bara fyrir munni sér: „Þeir
hafa svei mér slegið hann skakkan þessir merðir.“
Göngin fóru nú að vita upp á við. Þau þreifuðu sig
áfram dálítið lengra og þá drundi hávaðinn allt i
einu rétt ofan við höfuð þeirra og mjög nálægt í
þetta sinn: ... úrra.. . h-úrr-a. .. h-úrrrrr-a-a-a-a!“
heyrðu þau og litlir fætur tifuðu eftir gólfinu og það
glumdi í glösum. „Það held ég, að þeir skemmti sér,“
sagði greifinginn. „Áfram.“ Þau flýttu sér upp göng-
in þangað til ekki varð komist lengra og framundan
var hlerinn, sem lá upp í framreiðsluherbergið.
Hávaðinn var svo mikill úr veizlusalnum, að þau
þurftu ekki að óttast að til þeirra heyrðist. „Jæja,
samtaka nú,“ sagði greifinginn og öll lögðu þau
axlirnar við hlerann og lyftu honum upp. Síðan
hjálpuðu þau hvert öðru upp og stóðu nú í fram-
reiðsluherberginu, þar sem aðeins einar dyr að-
skildu þau frá óvinunum, sem voru hálf-örvita af
drykkju.
FERDRMAIXID
£JVonni ogcTVÍanni Jóri Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Þá reis hann upp og sagði:
„Veiztu. hvað mér datt í hug?“
..Nei, hvað var það?“
„Eg hugsa, að við getum ekki sofið af því, að við
höfum ekki lesið kvöldbænirnar okkar. Mamma segir,
að við sofnum fyrr og sofum betur, ef við lesum þær.
Eigum við ekki að gera það, Nonni?“
„Jú, við skulum lesa þær saman“.
Við félliun á kné og lásum bænir okkar hvor fyrir
sig, eins og við vorum vanir að gera heima, áður en
við fórum að sofa.
Þegar því var lokið, reyndi ég að fá hann til að
fara með eitthvað af bamaversunum, sem hann hafði
verið að læra hjá mömmu undanfarið. Ég kunni þau
ekki utan að sjálfur.
Hann var fús til þess, spennti greipar og fór með
þessi vers:
f þínu nafni, ó, Jesú,
eg vil til hvflu ganga nú.
Yfir mig breið þinn ástarvæng.
Ó, Jesú, gáðu að minni sæng.
Ef láta skal ég líf og önd,
lendi mín sál í þína hönd.
Svæfillinn minn og sængin mín
sé önnur mjúka höndin þín.
En aðra breið þú ofan á mig.
Er mér þá værðin rósamlig.
Að endingu lásum við Faðirvor.
Svo settumst við saman og héldum hvor utan um
annan.
„Heldurðu ekki, að þetta fari að lagast?“ spurði
Manni.
„Jú, ég hugsa það“.

flkÍmo^unkQffÍAu
— Ja, þetta er hægt, ef þér
ftið svona fast.
— Hugsa sér. Mér finnst bekk-
urinn miklu breiðari, þegar
við hittumst hérna áður en við
opinberuðum trúlofun okkar.
— Þetta er næstum jafn
rómantískt og þegar ég gifti
mig I fyrsta sinn.