Morgunblaðið - 17.12.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 1975
Afastrákur
Eftir Ármann Kr. Einarsson
Teikningar: Þóra Sigurðardóttir
Fimniti kafli
Töfraorðið
Fyrir utan húsdyrnar birtist heimur-
inn, stór og lokkandi, já, svo undarlega
stór og skrýtinn, að enginn veit hvar
hann endar. Og stundum er heimurinn
svo undur fallegur, stundum svo skelfi-
lega ljótur, stundum ósköp góður og
stundum hræðilega vondur.
Ungur maður sem var að byrja að
skoða veröldina utan dyra, gerði sér
reyndar litla grein fyrir þessu, en fékk
samt furðu fljótt að kynnast hinum
gamalkunnu sannindum.
Nonni litli hljóp út í garðinn á bak við
húsið. Sólin ljómaði og litfögur blóm
kinkuðu kolli í andvaranum. Það var
engu líkara en þau væru að heilsa.
Nonni vissi að mömmu hans þóttu blóm
falleg. Stundum hafði hún blóm í vasa á
borðinu.
Litli snáðinn gekk á röðina og sleit upp
stærstu og skrautlegustu blómin. Það var
/^-COSPER------------------------
Jarðskjálflafræðingarnir biðja þig um að
hvlla þig milli kl. 2 og 3 I dag vegna mælinga.
I--------------------------------------------s
gleði í svipnum og birta í augum hans.
Hann ætlaði að gleðja mömmu og gefa
henni blóm.
Nonni litli hljóp upp tröppurnar að
dyrapallinum. í sömu andrá kom mamma
út. Hann rétti hanni blómvöndinn bros-
andi:
Mamma sjáðu! Þetta máttu eiga.
Nonni þó! Hvað hefur þú gert? Slitið
upp sumarblómin í garðinum, hrópaði
mamma hneyksluð og sló á litlu, fram-
réttu höndina.
Blómin duttu og lágu í ólögulegri
hrúgu við fætur Nonna litla, gleðibrosið
hvarf og hann fór að hágráta. Sólskinið
var ekki lengur bjart, og heimurinn var
ekki lengur fallegur.
Elsku drengurminn minn sagði
mamma blíðlega, fallegu blómin deyja ef
þau eru slitin upp.
En Nonni litli heyrði ekki, hvað
mamma hans var að segja. Hann grét
með djúpum ekkasogum.
Mamma tók litla stúfinn í fangið settist
með hann í efstu tröppuna, hallaði hon-
um að sér og reri lengi með hann. Loks
stilltist gráturinn og mamma þurrkaði
burt tárin. En Nonni var ekki glaður.
Mamma var mjög döpur í bragði og
þungt hugsandi. Loks reis hún hægt á
fætur og hvarf inn um dyrnar. Að vörmu
spori kom hún aftur með blómavasa hálf-
fullan af vatni.
Blóm geta lifað í vatni. Nonni minn,
sagði mamma mildum rómi og byrjaði að
raða blómunum í vasann.
Nonni horfði á þegjandi.
Við skulum eiga blómin saman, sagði
mamma.
Ég vil ekki eiga blómin.
Mamma vissi ekki hvað hún átti að
segja, og henni fannst nöprum gusti anda
frá hlýja sumarblænum.
MOR^JNf
KAFr/NÖ
' I I I rm I I I I
Nú hef ég fréttir að færa þér.
Við ætlum að kaupa vél, sem
sleikir frfmerkin!
Móðirin: — Hann er alltaf að
líkjast þér meir og meir
Faðirinn: — Nú, hvað hefur
hann nú gert af sér?
X
Dómari var að yfirheyra
sakamann.
— Ég býst við að þú sért
mesti þorpari, sagði dómarinn.
— Ekki nærri þvf eins mikill
og þú, herra dómari — álftur
mig vera.
Ég hélt ekki að þér mynduð
skoða „uppástungu-bréfin" frá
starfsfólkinu?
— Fyrir viku kom ég hingað
og keypti plástur til þess að
losna við gigtina.
— Já.
— Nú vil ég fá eitthvað til
þess að ná plástrinum af.
X
Læknirinn: — Hvað er að
heyra þetta. Þú segir, að
drengurinn hafi gleypt 50
króna pening fyrir viku, og þú
kemur fyrst með hann f dag.
— Já, við þurftum ekki á
peningnum að halda fyrr en
nú.
Meö kveöju frö hvítum gesti
Eftir
Ruth Rendeli
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi
1
I. kafli
— Ég held þér gerið of mikið
veður út af þessu, Parsons, sagði
Burden.
Hann var þrevttur og eiginlega
hafði hann ætlað sér að fara f bfó
með konunni sinni. Auk þess var
bókaskápurinn við arininn það
fvrsta sem hann rak augun í,
þegar Parsons bauð honum inn f
stofuna. Það fór um hann kaldur
hrollur þegar honum varð litið á
bókatitlana, sem við blöstu:
„Éiturmorðinginn æðislegi“,
„Morðmálið um Madeleine
Smíth“, „Þrjár drukknaðar brúð-
ir“, „Fræg málaferli", „Fræg
ensk glæpamál".
— Haldið þér ekki að bækurnar
sem þér lesið hafi haft of mögnuð
áhrif á vður?
— Ég hef áhuga á glæpamálum,
sagði Parsons. — Það er mitt
helzta áhugamál.
— Já, ég sé það. Burden vildi
forðast að fá sér sæti. — En
heyrið þér mig nú, þér getið nú
ekki sagt að konan yðar sé horfin.
Þér hafið verið heima f hálfa aðra
klukkustund, án þess að konan
yðar hafi komið heim — það er
nú allt og sumt. Sjálfsagt hefur
hún skroppið í bfó. Revndar
ætlaði ég einmitt að fara f bfó
með konunni minni. Kannski við
hittum hana á leiðinni.
— Margaret myndi aldrei detta
f hug að koma þannig fram. Ég
þekki hana og það er meira en
þér getið sagt Burden. Við höfum
verið gift í næstum sex ár og allan
þann tfma hef ég aldrei komið að
tómu húsi.
— Nú skal ég segja vður hvað
ég ætla að gera. Ég skal Ifta við á
heimleiðinni, en þér getið veðjað
sfðasta eyri vðar um að hún
verður löngu komin þá.
Hann lagði af stað f áttina til
dyra. — Annars getið þér auð-
vitað snúið yður til lögreglunnar.
Það er ekkert athugavert við það.
— Nei, það geri ég ekki. Ég
vissi bara að þér voruð rann-
sóknarlögreglumaður og bjugguð
f grenndinni. . .
„Og var f frfi“ hugsaði Burden.
Hefði hann verið læknir en ekki
lögreglumaður hefði hann getað
haft einkasjúklinga með. En
Parsons hefði sjáfsagt ekki verið
svona áfjóður f að snúa sér til
hans ef hann hefði sett greiðslu
upp.
Meðan hann sat í mvrkrinu f
hálftómu kvikmyndahúsinu fór
hann að hugsa um að eiginlega
væri þetta dálítið einkennilegt.
Svona fjarska venjulegar eigin-
konur ?ins og Margaret Parsons,
sem voru alltaf tilbúnar með mat-
inn á borðinu þegar eiginmaður-
inn kom heim, fara ekki skvndi-
lega sína ieið, án þess að skilja
eftir einhver boð.
— Mér fannst þú segja að þetta
væri góð mynd, hvíslaðf hann að
konu sinní.
— Hún fékk ágæta dóma gagn-
rýnenda, sagði hún á móti. — O,
gagnrýnendur, sagði hann.
Auðvitað var ekki útilokað að
annar karlmaður væri f spilinu.
Og þó — þegar frú Parsons átti í
hlut var það óneitanlega vafa-
samt. Eða hafði hún orðið fyrir
slvsi. Ekki var það með öllu úti-
lokað. Það var glópska hjá honum
að hafa ekki sagt Parsons að
hringja á stöðina.
— Heyrðu vina mín, sagði
hann. — Ég afber þetta ekki
lengur. — Þú getur auðvitað
orðið eftir og fylgzt með þvf
hvernig þetta endar, en ég finn
mig knúinn að fara og hitta Par-
sons.
— Ég vildi óska ég hefði gifzt
blaðamanninum sem gekk á eftir
mér með grasið f skónum, sagði
hún.
— Þér getur ekki verið alvara,
sagði Burden. — Hann hefði
alltaf verið á hlaðinu, allan sólar-
hringinn. Éða hjá ritara ritstjór-
anna.
Hann hraðaði sér af stað eftir
Tabard Road, en hægði ferðina,
þegar hann nálgaðist hús Parsons
hjónanna, sem var f Viktoríustfl.
Það virtist almyrkt og glugga-
tjöldin á neðri hæðinni voru ekki
dregin fyrir nema til hálfs.
Tröppurnar voru kalkeraðar,
messfnglistinn fægður svo að
hann glampaði langar leiðir. Frú
Parsons hlaut að hafa verið sér-
staklega dugleg og hreinlát hús-
móðir? Hlaut að hafa verið?
Hvernig datt honum í hug að
hugsa um hana f fortfð?
Parsons lauk upp hurðinní, áð-
ur en Burden hafði Ivft hendinni
til að berja að dvrum. Hann var
snyrtilegur og hreinlegur f
snjáðum fötunum, og hálsbindið
hans var hundið snyrtilega. en
hann var grágrænn f framan.
Hann minnti Burden á drukkn-
aðan mann, sem hann hafði eínu
sinni séð f Ifkhúsinu.
— Hún er ekki komin enn,
sagði Parsons. Rödd hans var hás
af geðshræringu.
— Hvernig væri að fá sér te-
bolla, sagði Burden. — Svo getum
við talað saman á meðan við
drekkum það.
— Ég get ekki stillt mig um að
velta því fvrir mér, hvað getur
eiginlega hafa komið fvrir hana.
Hér er svo frjálst og vftt til allra
átta.
— Það eru allar þessar bækur,