Morgunblaðið - 28.01.1976, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JANUAR 1976
Minning:
Sveinn Halldórsson
fyrrv. skólastjóri
Fæddur 13. janúar 1891
Dáinn 19. janúar 1976
Gamall kunningi minn og sam-
starfsmaður um árabil, Sveinn
Halldórsson fyrrverandi skóla-
stjóri í Bolungavík og Garðinum,
verður til moldar borinn frá Foss-
vogskirkju í dag.
Sveinn fæddist 13. janúar 1891
að Skeggjastöðum í Garði. Hann
lauk kennaraprófi frá Kennara-
skóla Íslands 1911. Kennsla varð
siðan æfistarf Sveins. Hann
kenndi fyrst á Berufjarðarströnd
S-Múlasýslu 1911—1912. Frá
1911 —1943 kenndi hann við
barnaskólann I Bolungavík,
lengst af sem skólastjóri. Skóla-
stjóri og kennari við barnaskól-
ann i Gerðum Garði frá 1943—
1952. Eftir það starfaði hann sem
skrifstofumaður við bæjarskrif-
stofur Kópavogs.
Sveinn giftist 1914 Guðrúnu
Pálmadóttur ættaðri úr Bolunga-
vík. Hún er látin fyrir nokkrum
árum. Þeim varð fimm barna auð-
ið. Einn sonur Baldur dó í
bernsku. Hin sem á lífi eru, eru
þessi: Haukur, Pálmi, Hulda og
Kristin.
Þetta er aðeins þurr upptaln-
ing, stutt skýrsla um æfi þessa
látna manns. Hún segir vitanlega
fátt um gerð mannsins og ein-
kenni eða neitt það, sem geymist i
minningunni, það er þó það eina
sem eftir er, er leiðír skilja. Ég
þekkti Svein all-náið. Kynni okk-
ar eru orðin löng, eða rúm fjöru-
tíu ár. Hann var skólastjóri minn
um tíu ára timabil og höfðum við
þá náin samskifti sem að likum
lætur.
Eftir þvi sem árin færast yfir
leita minningarnar fastar á. Sér-
stæð atvik, menn og málefni
verða manni hugstæðari. Þetta er
eins og vörðubrot við veginn, eftir
þeim rekur maður slóð minning-
anna.
Eg man enn, þótt nú séu meir
en fjörutiu ár liðin frá fyrstu sam-
fundum okkar Sveins. Mér eru
þeir í eins föstu minni og þeir
hefðu skeð í gær.
Ég var nýkominn til Bolunga-
víkur. Öllum ókunnur. Kominn í
nýtt umhverfi. Landslag, atvinnu-
hættir og þó sérstaklega viðhorf
fólks voru með nokkuð öðrum
hætti, en ég hafði vanist, sveita-
drengurinn.
Eg var að ganga mín fyrstu spor
sem kennari. Ég var að hefja lífs-
starfið.
Eg man enn glöggt það sem
gerðist í litlu stofunni hans
Ágústs Elíassonar kaupmanns
þetta fyrsta kvöld mitt í Bolunga-
vfk. Sr. Páll Sigurðsson, formaður
skólanefndar, mætti fyrstur til áð
sjá þennan nýja liðsmann
menntamála í þorpinu. Myndar-
legur og virðulegur maður, með
heimsborgaralegt fas.
Svo birtist sjálfur skólastjór-
inn. Mér varð strax starsýnt á
manninn. Fannst hann sérkenni-
legur. Hvass á brún. Svipurinn
meitlaður, stálgrá augu nokkuð
hörkulegur, en þó fannst mér eins
og glettnisblikum bregða fyrir i
svipnum öðru hvoru. Mér varð
það strax ljóst að maðurinn var
með afbrigðum orðglaður og sér-
staklega orðheppinn. Meitlaður,
hnitmiðaðar setningar flugu frá
honum eins og skæðadrífa, ívafið
hárbeitt fyndni.
Það var kannski ekki neitt und-
arlegt þótt ég veitti manninum
nokkra athygli, með honum átti
ég að starfa og það gat haft mikla
þýðingu fyrir mig hvernig þau
samskifti tækjust.
Og svo byrjaði starfið. Mér varð
strax Ijóst að Sveinn var miklu
meira en meðal kennari. Dugnað-
ur, kraftur og áhugi var með af-
brigðum. En sérkennilegur
fannst mér hann bæði í kennslu
og utan. Hann var strangur kenn-
ari oggekk ríkt eftir að nemendur
gerðu skyldu sína. Eg held þó að
öllum nemendum hans hafi verið
vel við hann og virt hann mikils.
Þeir fundu að undir hrjúfu yfir-
borði sló heitt hjarta.
Það var venja Sveins að miða
kennsluna ekki síður við þá sem
miður voru gefnir, hætta ekki við
fyrr en reynt var til þrautar hvort
allir höfðu skilið það sem tekið
var til meðferðar hverju sinni.
Kannski var það af þessu sem sú
árátta hans stafaði að tvítaka oft
það sem hann sagði. Hann var
alltaf að kenna, einnig utan
kennslustundanna. Hugurinn var
svo rígbundinn starfinu. Það var
ekki fátítt þótt Sveinn vekti fram
á nætur við að útbúa verkefni,
sem hann taldi sig þurfa næsta
dag.
Einn nemandi hans, sem sjálfur
er löngu orðinn kennari, sagði
mér: „Tímarnir hjá honum Sveini
urðu mér ómetanlegir. Eiginlega
er hann besti æfingakennarinn
minn, og er þetta ekki sagt til að
kasta rýrð á neinn.“
Ur því ég nú á kveðjustund er
að minnast þessa horfna sam-
starfsmanns mins er best að segja
það strax og umbúðalaust, að
hann er einn sérkennilegasti og
sérstæðasti einstaklingur, sem ég
hef kynnzt á lífsleiðinni. Ber
margt til, jafnvel útlitj hreyfingar
en þó um fram allt skaphöfn. Allt
þetta var svo undarlega einkenni-
lega samanslungið að úr varð fá-
gætur persónuleiki. Engum datt í
hug að frýja honum vits. Það er
ekki ofmælt að hann var enginn
meðalmaður.
Ekki skal því leynt að hann var
+ Eiginmaður mmn, sonur og bróðir. + Innilegt þakklæti fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
STEFÁN INGIMUNDARSON, eiginmanns míns
kaupmaður, ÓLAFS ÞÓRARINS MAGNÚSSONAR
Vogagerði 8. Vogum, Melgerði 16, Reykjavfk
andaðist aðfararnótt 26 janúar i Borgarspítalanum Sérstakar þakkir til góðra vina og vandamanna fyrir ómetanlega hjálp
Guðrlður Sveinsdóttir, Abigael Halldórsdóttir, Guðrún Ingimundardóttir. og fyrirgreiðslu I veikindum hans Guðbjörg Hannesdóttir.
+ ÁGÚSTJÓHANNSSON. + Systir mln.
Hrafnistu, MARGRÉT JÓHANNESDÓTTIR,
áður til heimilis að Grettisgötu 46. lézt I Borgarspitalanum 25 janúar Fffuhvammsvegi 25. Kópavogi,
Vandamenn. lézt á Landspitalanum 25 þ m
Guðjónlna Jóhannesdóttir.

+ + Útför
HERMANNSJÓNASSONAR
Móðurbróðir okkar fyrrverandi forsætisráðherra
EIRÍKUR ÞORBERGUR SIGURÐSSON. verður gerð frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 29 þ m kl. 1 3 30
fyrrverandi bifreiðarstjóri
andaðist á Sólvangi I Hafnarfirði 26 janúar
Guðrún Sigmundsdóttir, Sigurður Sigmundsson. Vigdfs Steingrfmsdóttir Steingrfmur Hermannsson Pálfna Hermannsdóttir.
f
Faðir okkar og fósturfaðir
EGILL ÓLAFSSON
andaðist að Hrafnistu 26 janúar
Fyrir hönd systkina
Ólafur Á. Egilsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför föður okkar
SIGURÐAR MAGNÚSSONAR
frá Stardal
GuSveig Sigurðardóttir
Sigrlður Sigurðardóttir
Anna Sigurðardóttir.
+ Útför +
EYJÓLFS KOLBEINSSONAR Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför eiginmanns
Reynimel 43 míns, föður, tengdaföður, afa og bróður.
fer fram frá Dómkirkju Krists-konungs, Landakoti fimmtudaginn 29 MARTINS TÓMASSONAR
janúar 1976 kl. 10.30 árdegis Blóm er vinsamlegast afþökkuð, en forstjóra frá Vestmannaeyjum
þeim sem vildu minnast hins látna, er bent á Dómkirkju Krists-konungs Landakoti Bertha Gfsladóttir
Hulda Snæbjörnsdóttir Eyjólfur Martinsson Sigrlður Jakobsdóttir Rósa Martinsdóttir Ársæll Lárusson
Ragnheiður Jóhanna Eyjólfsdóttir Emilfa Martinsdóttir Sigurður Skarphéðinsson
Ágúst Kolbeinn Eyjóffsson barnabörn og systkini.
ekki gallalaus, en hinu ekki
gleymt að kostir voru yfirgnæf-
andi. Menn með slíka skapgerð
verða stundum minnstir í með-
læti, en mestir i mótlæti. Svo var
um Svein. Kraftur hans, orðfimi,
gneistandi áhugi og einbeitni
gerði manninn svo sérstæðan.
Nánasti samstarfsmaður hans
sagði eitt sinn um hann að hann
vildi helzt framkvæma verkið áð-
ur en hann hugsaði. Slíkur var
áhugi hans. Þetta var þó mjög
ranglega mælt. Vart gat vandvirk-
ari mann um allt sem hann lét frá
sér fara.
Sá eðliskostur Sveins, sem mér
er þó lang minnisstæðastur er
fyndni hans og skopskyn. Skop-
bragur sem hann orti vestur i
Bolungavík fyrir fimmtfu árum
lifir enn á vörum eldra fólks. Það
var meðal annars vegna þessa sér-
stæða hæfileika hans að hann gat
aldrei orðið leiðinlégur kennari.
Ég minnist margra stunda með
Sveini, er við ræddum um hin
margvislegustu málefni — örlög
mannkynsins og hver framvindan
yrði. Við ræddum oft um heims-
vandamálin. Þetta var líka á tím-
um ægilegasta hildarleiks, sem
háður hefur verið í mannheimi. Á
dögum seinni heimsstyrjaldarinn-
ar. Gaman þótti okkur er við hitt-
umst siðar að bera saman hvernig
ágizkanir okkar komu heim við
veruleikann. Þegar ég nú að leið-
arlokum hugsa til þessa horfna
kunningia kemur mér i hug vísan
hans Hjartar Kristmundssonar,
sem mér þykir svo falleg og sönn:
Árin tifa, öldin rennur,
ellin rifar seglin, hljóð.
Fennir yfir orðasennur
eftir lifir minning góð.
Sveinn fór ekki varhluta af erf-
iðleikum I Iffinu, frekar en svo
margir er svo háum aldri ná.
Strax í æsku mættu honum erfið-
leikar. Hann missti foreldra sína í
frumbernsku og var alinn upp hjá
vandalausum. Hann sagði mér
stundum brot úr sögu æskuár-
anna. Og einu sinni sagði hann að
einni frásögninni lokinni: „Já,
það er nú kannski ekki að undra
þótt einhverjir hraunkallar séu
að skapgerðinni.1' Sveinn átti oft í
miklum erfiðleikum. En aldrei
sýndi hann betur en i slíkum hret-
viðrum, hvílík hetja hann var.
Það á vel við hann sem skáldið
segir: „Brotnar aldrei, bognar i
bylnum stóra seinast.
Siðustu árin, eftir að Sveinn
missti konu sina veitti Soffia Jó-
hannesdóttir heimili hans for-
stöðu. Hann lét oft i Ijós við mig
mikla ánægju yfir að hafa fengið
slika ágætismanneskju til að sjá
um heimilið. „Ég fæ aldrei full-
þakkað henni Soffíu,“ sagði hann
eitt sinn við mig. Og víst er það að
Soffía á mikla þökk skilið fyrir
frábæra umönnun um þennan
lífsþreytt^ gamla mann.
Nú er striðinu lokið. Langferða-
maðurinn hefur lokið göngu
sinni. Ég óska honum fararheiila
yfir i ókunna landið og þakka
honum samfylgdina.
Börnum hans og öðrum ná-
komnum votta ég samúð mina.
Ágúst Vigfússon.
Afmælis-
°g
minning-
argreinar
ATHYGLI skal vakin á þvl, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast I sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
línubili.