Morgunblaðið - 28.01.1976, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JANUAR 1976
Matti vitgranni
„Þú færð ekki að fara yfir fyrr en þú
hefir goldið toll,“ sagði Matti.
„Ég á ekkert að borga með,“ sagði
prangarinn.
„Þú hefir þó líklega vörur?“ sagði
Matti.
Þá gaf farandsalinn honum nokkrar
saumnálar, og fékk að fara yfir. Matti
stakk nálunum inn í heyfangið og fór svo
heim. Þegar þangað kom, sagði hann við
móður sína: „Nú er ég búinn að fá toll og
farinn að græða.“
„Hvað fékkstu?“ spurði móðir hans.
„Æ, það komu þrir karlar, hver með
sína heylest. Og þeir gáfu mér svolitla
heytuggu hver, svo ég fékk fangið fullt,
og svo fékk ég nokkrar saumnálar hjá
farandsala.
„Hvað gerðirðu við heyið?“ spurði
móðir Matta.
„O, ég smakkaði nú á því, en það var
bara eins og gras á bragðið, svo ég henti
þvi í ána,“ sagði Matti hróðugur.
Þú hefðir átt að breiða heyið til þerris
á hlöðugólfið," sagði móðir hans.
„Það skal ég gera næst,“ sagði Matti.
„En hvað varð um saumnálarnar?"
„O, ég stakk þeim í heyið.“
„Æ, skelfing ertu heimskur,” sagði
kerlingin, „þú áttir að stinga þeim í
húfuna þína.“
„ó, vertu nú ekki að þessu mamma
mín, það skal ég gera næst,“ sagði Matti.
Daginn eftir, þegar Matti var við
brúna, kom maður frá myllunni með
klyfjaðan hest af mjöli og vildi fá að
komast yfir.
„Þú kemst ekki yfir, nema þú greiðir
toll,“ sagði Matti.
„Ég á enga peninga að borga með,“
sagði sá, er með mjölið fór.
„Jæja, þá kemstu ekki yfir,“ kvað
Matti, „en vörur eru góð borgun.“ Þá lét
maðurinn hann hafa eitt pund af mjöli og
svo fékk hann að fara sína leið yfir
brúna.
Ekki var langt um liðið, uns smiður
nokkur kom með smíðisgripi sína og vildi
fá að fara yfir, en hafði heldur ekki
peninga að borga með, svo hann lét
Matta hafa nafar einn, og fékk svo að
fara yfir.
Þegar piltur kom heim til móður
sinnar, þá spurði hún strax um tollinn:
„Hvað fékkstu í toll í dag?“ sagði hún.
„Æ, það var einn, sem lét mig fá eitt
pund af mjöli; hann var að koma frá
myllunni, en smiður lét mig fá nafar,“
sagði Matti.
„Og hvað gerðirðu við nafarinn?"
spurði móðir hans.
„Æ, ég boraði honum gegnum húfuna
mína, eins og þú baðst mig um, mamma,"
sagði Matti.
„Já, en það átti ég aldrei við,“ sagði
konan, „honum áttirðu ekki að stinga í
húfuna þína, heldur gastu geymt hann í
erminni þinni.“
„Jæja, jæja mamma, ég skal muna það
næst,“ sagði Matti óþolinmóður.
„Og hvað gerðirðu svo við rnjölið?"
spurði móðir hans.
„Ég stráði því út um hlöðugólfið, eins
og þú baðst mig um, mamma," sagði
Matti hróðugur.
„Aldrei hef ég heyrt annað eins,“
kveinaði móðir hans. „Þú áttir að fá þér
fötu og bera það heim í henni.“
„Æ, vertu nú ekki að þessu, mamma,“
sagði Matti, „þetta skal ég gera næst.“
Daginn eftir var piltur aftur við brúna
og átti að taka toll. Þá kom þar einn með
hest klyfjaðan af brennivíni og vildi
komast yfir.
„Þú kemst ekki yfir fyrr en þú hefir
borgað toll,“ sagði Matti.
„Ég á ekki nokkurn eyri,“ sagði maður-
inn með brennivínið.
„Jæja, þá kemstu ekki yfir. En kannski
þú hafir vörur?“ sagði Matti. Þá lét hinn
hann hafa hálfan pott af brennivíni og
því hellti Matti upp i ermina á sér.
Rétt á eftir kom einn með geitaflokk og
vildi fá að komast yfir.
„Ekki færð þú að komast yfir, fyrr en
þú borgar toll,“ sagði Matti.
Ja, þessi var ekki ríkari en hinir, hann
átti enga peninga, svo hann gaf Matta
lítið geitarkið, og fékk svo að fara yfir
með hópinn. En Matti tróð kiðinu ofan í
fötu, sem hann hafði meðferðis.
vú?
MORöJKf
RAFr/NU
Ég bið yður afsökunar læknir, Það er þér að kenna að ég er
hafi ég þreytt yður? ekki lengur einkabarn.
Sfðan hann fékk hjá yður þessi
gleraugu, er hann hættur að
þola að sjá mig.
Ég var aðeins að flýta mér
hennar vegna — pabbi hennar
kemur heim af vaktinni eftir
hálftfma.
Það átti að taka fyrir mjög
sérstætt fjölkvænismál f rétt-
inum. Þegar dómarinn kom
inn í réttarsalinn voru áheyr-
endabekkirnir þéttskipaðir
konum.
— Þeir áheyrendur, sem
þegar eru komnir vita bersýni-
lega ekki, hvaða mál á að taka
fyrir hér, sagði dómarinn. Þess
vegna tel ég það skyldu mfna
að biðja allar heiðvirðar konur
að ganga út úr réttarsalnum.
Ekki ein einasta kvennanna
hreyfði sig — þær sátu allar
sem fastast.
— Réttarþjónn, sagði þá
dómarinn, nú hafa allar heið-
virðar konur farið út — rekið
hinar.
X
Einn fundarmanna greip
fram f fyrir kvenframbjóð-
anda á framboðsfundi f Eng-
landi:
— Ef ég væri maðurinn þinn
myndi ég gefa þér inn eitur.
Konan svaraði að bragði:
— Og ef ég væri konan þfn
myndi ég taka það inn.
Hún var kosin.
X
Bónda, sem kom ofan úr
sveit, varð það á að stfga ofan á
kjólfald frúar f borginni.
Frúin brást hin versta við og
sagði:
— Hefurðu ekki augun f
hausnum, nautið þitt.
— 1 sveitinni höfum við ekki
kýr me.ð svona löngum hala,
svaraði bóndi, og þvf varaði ég
mig ekki.
X
— Ég get ekki lifað án þfn,
fagra ungfrú. Viltu eiga mig?
— Góði maður, það er ekki
nema vika sfðan ég hryggbraut
Þig-
— Hamingjan góða, varst
það þú?
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns-
32
og hringdi bjöllunni. Virðuleg
miðaldra kona kom til dyra og
Wexford spurði eftir frú Quadr-
ant og tók fram nafnspjaldið sitt.
— Frúin er að drekka te, sagði
konan og virtist ekki kippa sér
upp við myndugleika þann, sem
Wexford taldi sig sýna.
— Ég skal spyrja hana hvort
hún vilji taka á móti yður.
— Þér skuluð bara segja að ég
vilji fá að tala við hana, sagði
hann og bætti við kurteislega eins
og allt bauð upp á hér:
— Ef þér vilduð gjöra svo vel.
Hann gekk inn I forstofuna og
allt sem hér var inni vitnaði um
auð, óhemju mikinn auð, þótt
ekki væri þar með sagt að smekk-
vfsi ogsamræmi sæti f fyrirrúmi.
Hann heyrði konuna fara inn f
stofuna og rödd kalla:
— Hver er það Nanny?
liann þekkti aftur rödd Fabiu
Quadrants og minntist þess að
kvöldið áður hafði hún brosað að
kaidhæðni frú Missal, þótt haftn
sæi litla ástæðu til kæti þá.
Douglas og Fabia Quadram
sátu við Iftið borð sem á var hvft-
ur knipplingadúkur. Þau voru að
drekka te og frú Quadrant hafði
lagt frá sér bók á næsta stói. Silf-
urbollar, silfurkanna. Allt var
hér inni svo tignarlegt að við borð
lá að Wexford yrði vandræðaleg-
ur.
Quadrant var að smyrja sér
brauðsneið.
— Þetta var óvænt ánægja,
sagði hann og rels á fætur. Nú
virtist allt fum af honum strokið
-samanborið við kvöldið áður.
Hann lagði bollann frá sér og
bauð Wexford sæti I þægilegum
hægindastól.
— Þér hafið hitt konuna mfna?
Hann minnti á kött, hugsaði
Wexford. Slungin, óræðan kött
sem maiaði á daginn og fór sínar
eigin leiðir á nóttunni. Og stofan
með allt sílfurtauið, postulfnið og
flauelið. Og mitt I þessu öllu sat
frú Fabia Quadrant, dökkhærð og
klædd í svartan kjól og var að
gefa kettinum sfnum rjómalögg
að lepja. En þegar Ijósin yrðu
kveikt myndi kötturinn læðast út
að skemmta sér í rökkrinu ...
— Má bjóða yður te, lögrcglu-
foringi?
Hún leit spyrjandi á hann.
— Nei, þökk fvrir, ekki fyrir
mig, sagði Wexford og virti hana
fyrir sér. Hann var sannfærður
um að strax í þernsku hefði hún
verið frábrugðin jafnöldrum sfn
um. Hún er falleg, hugsaði hann.
En hún er ellileg, hún virðist
miklu eldri en Helen Missal. Hún
á engin börn, en nóg af peningum
og ekkert að gera daginn inn og
daginn út. Var hún sár vegna
ótryggðar eiginmannsins? Eða
vissi hún kannski ekkert um það?
Wexford íhugaði með sjálfum sér
hvort sú afbrýðissemi sem gerði
Pete Missal rauðan og þrútinn
hefði gert konu Douglas Quadr-
ant eldri I útliti en árin sögðu
hana vera.
— Hvað get ég gert fyrir vður?
spurði Quadrant.
— Ég hafði nú eiginlega búiít
við yður f dag. Mér skilst að ykk-
ur miði Iftið ef marka má það sem
stendur í blöðunum.
Hann virtist hafa djúpa samúð
með lögreglunni og bætti við:
— Morðinginn er bæði slóttug-
ur og sleipur. Það sýnist mér ekki
leika vafi á.
— Þessu miðar nokkuð, sagði
Wexford seinlega. — Annars kom
ég eiginlega til að tala við konuna
yðar.
— Við mig? Fabia Quadrant
fitlaði við eyrnalokkana sfna og
Wexford horfði á hvernig hálsæð-
arnar stríkkuðu þegar hún hall-
aði sér fram.
— Ó, vegna þess að ég þekkti
Margaret í gamla daga. Eða við
vorum reyndar aldrei vinkonur.
Það hljóta að vera einhverjar sem
geta sagt yður meira um hana en
£g-
Gæti vel verið, sagði Wexford
við sjálfan sig. Ef ég vissi bara
hvar þær væri að finna.
— Ég man ekki til ég sæi hana
nokkurn tfma eftir að f jölskylda
hennar fluttist frá Flagford. Ekki
fyrr en fyrir nokkrum viKum. Við
rákumst á hvor aðra f High Street
og fengum okkur kaffi saman.
Við komumst að þeirri niðurstöðu
að við höfðum fátt átt sameigin-
legt.
Wexford bar saman f huganum
húsið f Tabard Road saman við
það sem hann var staddur f þessa
stundina. Og það var vfst óhætt að
segja að heimilin voru eins ólík
og dagur og nótt. Og hann sá
þennan fund þeirra fyrir sér, frú
Quadrant með allt sitt skart og
svo Margaret Parsons f hálfkauða-
legu fötunum sfnum sem henni
virtist þó hafa litizt bærilega á.
Og svo rakst hún á gamla skóla-
systur? Um hvað höfðu þær getað
talað?
— Um hvaðtalaði hún?
— Ja, bara hvað bærinn hefði
breytzt og fólkið sem við þekktum
þegar við vorum f skóla og svo-
leiðis. Við töluðum dálftið um
kennarana.
— Hafið þér hitt Anne Ives?
— Eigið þér við frænku