Morgunblaðið - 28.01.1976, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JANUAR 1976
25
Velvakandi svarar í slma 10-100
kl. 14— 1 5, frá mánudegi til föstu-
dags.
0 Virkjanir og
stóriðja
Ingjaldur Tómasson hefur
sent Velvakanda langt bréf, þar
sem hann ræðir um sjónvarps-
þáttinn, þegar Jón Sólnes sat
fyrir svörum um Kröfluvirkjun
og deilir á stjórnendur hans. Þá
ræðir hann stóriðju og virkjanir i
sambandi við hana, og segir:
Þjórsárvirkjun við Búrfell og
álverið eru ómetanleg þjóðþrifa-
fyrirtæki. Merkur skólameistari
talaði um dag og veg í útvarpið
nýlega, þar sem hann fordæmdi
virkjun Þjórsár og álverið í
Straumsvík. Hann talaði mikið
um mengun álversins, en minnt-
ist ekki á aðra stórkostlega meng-
un annars iðjuvers, kolsýring frá
bílum, vinnutækjum og frá-
rennsli, t.d. héðan af Faxaflóa-
svæðinu. Hann gerði lítið úr
gjaldeyrisöflun álversins. Þó hlýt-
ur þessi hámenntaði maður að
vita að álverið er búið að færa
þjóðinni 51 millj. bandaríkjadala
i hreinar gjaldeyristekjur. Yfir
600 íslenzkir menn hafa stöðuga
atvinnu við álverið. Fjöldi fyrir-
tækja nýtur stuðnings af álver-
inu. Hafnarfjarðarbær hefir haft
mjög miklar tekjur af þvi.
Byggðasjóður hefir að stórum
hluta tekjur sinar þaðan. Það er
fullvíst að efnahagur þjóðarinnar
væri miklu verri, ef framsýnum
mönnum hefði ekki tekist að
brjótast gegn um þyrnigerði aftur
haldsins gegn virkjunum með
virkjun Þjórsár við Búrfell.
0 Horfið á
ljósadýrðina
Ég vil ráðieggja and-
stæðingum virkjana að hópa sig á
góðri útsýnishæð hér við Reykja-
vík í góðu veðri eitthvert kvöldið
og sjá allt Ijósahafið á Faxaflóa-
svæðinu. Þgir gætu svo reiknað út
hvað öll þessi ljósadýrð myndi
kosta, ef Ijósmetið væri rússnesk
olia. Þó er þetta ekki nema litið
brot af þeim auðæfum í orku, sem
Sog og Þjórsá færa okkur. Og þó
er mestur hluti orkulinda okkar
óbeizlaður, næstum við hvers
manns dyr. Það orkar tvímælis
hvort þeir hópar, sem stöðugt
krefjast aukinna fjárframlaga af
þjóðinni til margs konar þarfa og
óþurftarmála séu yfirleitt með
fullu viti. Allir ættu nú að vita að
það sem krafist er, er ekki til.
Þess vegna ættu þessir kröfu-
menn ekki að setja sig upp á móti
virkjunum og stóriðnaði til gjald-
eyrisöflunar. Allra síst ættu
skólamenn að vinna gegn því að
Margaret? Nel, ég hef aldrei séð
hana. Hún var ekki með okkur f
skðia. Hún vann ð einhverri skrif-
stofu held ég.
Quadrant sat og hiustaði og
honum virtist skemmt vegna yfir-
lætis konu sinnar. Hann lauk úr
bolianum, bögglaði saman servf-
ettunni og túk upp sfgarettu.
Wexford sá að hann tðk eld-
spýtnastokk upp úr vasa sfnum og
kveikti á einni. Eldspýtur! Það
var skrftið. Hann hefði átt að hafa
gullsleginn kveikjara við hvert
tækifæri. Það hafði reyndar fund-
izt ein hálfbrennd eldspýta við ifk
Margaret Parsons.
— Munið þér eftir einhverjum
piitum sem voru kunnugir frú
Parsons?
Hann hallaði sér fram eins og
til að leggja áherzlu á hversu
mikilvæg spurningin væri. Hann
sá bregða fyrir glampa f augum
hennar sem hann gat ekki skilið.
Svo hvarf þessi glampi og hann
velti fyrir sér hvort það gæti ver-
ið rétt að f honum hefði brugðið
fyrir illkvittni. Quadrant virtist
varpa öndinni feginsamlega.
— Ég man eftir einum pilti,
sagði hún.
aflað sé gjaldeyris til skólamála
og batnandi hags kennara og nem-
enda.
% Hávaðamúsik á
átthaga-
skemmtunum
Ingvar Agnarsson skrifar:
I Reykjavík er mikill fjöldi
fólks samankominn úr ýmsum
byggðum landsins. Þetta fólk vill
gjarna hittast við og við til að sjá
hvert annað, ræðast við og rifja
upp sitthvað frá liðnum dögum.
í þessum tilgangi hafa verið
stofnuð mörg átthagafélög i
Reykjavík, i þeim tilgangi að gefa
fólki, einkum miðaldra og rosknu
fólki, kost á að hittast kvöldstund
i viðkunnanlegum salarkynnum,
þar sem það gæti rabbað saman
yfir veitingum og auk þess
skemmt sér við spil og dans.
Á slíka staði eru ráðnar hljóm-
sveitir til að leika fyrir dansi. En
svo virðist sem flestar þessara
hljómsveita misskilji gjörsamlega
tilganginn með nærveru sinni.
Það er engu líkara, en að hljóm-
sveitarmennirnir haldi, að þeirra
eina hlutverk sé, að framleiða svo
mikinn hávaða að skeri i eyrun
svo að enginn geti talað saman
stakt orð. Um samtal yfir borðum
getur alls ekki verið að ræða,
vegna hins yfirþyrmandi hávaða.
Og þótt forráðamenn þessara sam-
koma biðji hljómsveitarmenn að
lækka hávaðann, fást þeir yfir-
leitt ekki til þess og bregðast jafn-
vel illa við slíkum óskum.
Eldra fólk þolir ekki þennan
ógnar hávaða, og oft er það, á
slíkum samkomum, að margir
neyðast til að fara heim, jafnvel i
byrjun skemmtunarinnar, af
þessum sökum, og þá auðvitað
sáróánægðir.
Fyrir hvern halda hljómsveita-
menn eiginlega að þeir séu að
leika? Geta þeir ekki skilið, að
þeir eru fengnir til að leika fyrir
fólkið, sem sækir þessar
skemmtanir, en ekki að þeir séu
að leika bara fyrir sjálfa sig?
Þeim ætti að geta skilist, að á
samkomum eldra fólks, verður
hávaðanum að vera meir í hóf
stillt, en á samkomum unglinga,
sem finnst að hávaði á dans-
leikjum sé aldrei nógu mikill.
Þessar broshýru vinkonur hitti
ljósmyndari Mbl. nýlega í skólaat-
hvarfinu i Austurbæjarskólanum
og smellti á þær mynd. Velvak-
anda finnst vel við eiga að hressa
upp á mjög alvarleg bréf í dálkun-
um i dag með þvi færa lesendum
dálkanna mynd af þeim.
Fræðsla fyrir foreldra
þroskaheftra barna
SUNNUDAGINN 1. febrúar hefst
námskeið fyrir foreldra þroska-
heftra barna. Þá mun dr. Ingrid
Liljeroth, sálfræðingur frá Sví-
þjóð, halda fyrsta fyrirlestur
námskeiðsins. Aðrir fyrirlesarar
verða m.a. læknarnir Sævar Hall-
dórsson og Sverrir Bjarnason,
sem munu ræða um orsakir
þroskaheftis og um geðheilsu,
Magnús Kristinsson iektor, sem
talar um atferlismótun, Anna
Þórarinsdóttir sjúkraþjálfari,
— Minning Einar
Framhald af bls. 19
færi á að leiða þau til þekkingar
og þroska. Þau komu víðs vegar
að, og hurfu flest aftur út í fjarsk-
ann, en án efa muna þau vel
kennarann og prestinn í Reyk-
holti. Séra Einar var mikill bóka-
maður og viðlesinn. Hann var
sögumaður ágætur og fróður á
flestum sviðum. Hann átti bóka-
safn mikið og gott. —
Séra Einar Guðnason mun jafn-
an verða talinn meðal öndvegis-
klerka sinnar samtíðar. Hann var
vel virður og ástsæll af sóknar-
börnum sínum, og naut trausts
stéttarbræðra sinna svo mikils, að
margir þeirra töldu hann verðug-
an þeirrar virðingar, er þeir gátu
veitt honum mesta. Hjá honum
fannst enginn þverbrestur milli
prestsins og mannsins. Hann var
vammlaus maður, ef slfkt má
segja um nokkurn mann. Hann
vandaði kenningu sína eins og sitt
eigið dagfar og líferni allt, og
mætti vel segja að hann lifði svo
sem hann kenndi eða kenndi eins
og hann lifði; ræða hans var flutt
í trú á það góða í mönnunum og í
auðmýkt og lotningu frammi fyrir
höfundi alls lifs.
Það var gott til hans að leita á
þungri sorgarstund. Hann var
góður þeim sem áttu erfitt, barn-
góður mjög og laðaði börnin að
sér, ef til vill fann hann til skyld-
leika með þeim, og vist mátti um
hann hafa það sem sagt var um
annan ágætan Islending löngu
dáinn: „Hann var barnslega
góður og lítillátur af hjarta.“
Séra Einar sótti aldrei burt frá
Reykholti. Þegar svo margir
prestar úr strjálbýlinu leituðu í
fjölmennið, hélt hann kyrru fyrir.
Hann var bundinn fólkinu,
byggðarlaginu, skóla og stað,
þeim böndum, sem hann vildi
ekki slíta, meðan þau máttu hald-
ast heil. Við þetta allt hafði hann
búið svo lengi. Börnin, sem hann
skýrði sem nývígður prestur voru
kominn á miðjan aldur og hann
hafði skírt og fermt þeirra börn.
Hann hafði fylgst með lifi og
starfi tveggja kynslóða og meira
þó. Hann mátti vel finna að hann
var hvarvetna aufúsugestur.
Hann blandaði geði við fólkið og
gaf séra tíma til að ræða
stundarkorn við þá sem viðstadd-
ir voru yfir kaffiborði að lokinni
guðsþjónustu. Hann brast þá
aldrei umræðuefni, var skemmti-
legur og viðræðuglaður og fylgd-
ist óvenjuvel með því, sem var að
gerast utanlands og innan. Hann
var áhugasamur um málefni
lands og þjóðar og gat — er rætt
var um málefni dagsins —
hlaupið kapp í kinn, því hann var
enginn geðleysingi. Mætti segja
að hann hefði, að hætti fornra
sem ræðir um sjúkraþjálfun
barna, Gréta Bachmann forstöðu-
kona, sem ræðir um daglega um-
önnun, Þorsteinn Sigurðsson sér-
kennslufulltrúi, Magnús Magnús-
son skólastjóri, Jóhann Guð-
mundsson læknir, Margrét Mar-
geirsdóttir félagsráðgjafi, sem
einnig mun stýra umræðum á
eftir öllum fyrirlestrunum.
Námskeiðið fer fram í Stjörnu-
gróf 9 á miðvikudagskvöldum kl.
20.30 til 23.
skörunga í prestastétt, prédikað
bæði „í stól og á stéttum".
Það hefur ávallt verið hlut-
skipti prestsins, og heyrir til
starfi hans, að standa hið næsta
fólkinu á sorgarstundum þess.
Það er alveg vfst að séra Einari
var löngum þung gangan, er hann
fylgdi sóknarbörnum til grafar,
svo viðkvæmur og hjartahlýr sem
hann var. Sjálfur þekkti hann —
þessi mikli hamingjumaður —
sorgina og söknuðinn af eigin
raun. En sú reynsla, svo sár sem
hún er, á ekkert skylt við
óhamingju, og kannski er hún
mannanna börnum jafn nauðsyn-
leg eins og regnið er jörðinni.
Séra Einar unni mjög staðnum í
Reykholti og efalítið fannst
honum og þeim hjónum sárt að
hverfa þaðan, þó gott væri að líta
yfir farinn veg. Hann er nú aftur
fluttur þangað heim. Þar er
honum búin hinsta hvila meðal
margra ágætra manna, Reykholts-
presta og annarra þeirra, er þar
hafa gert garðinn frægan fyrr og
siðar. Þar fylgja nú fyrrverandi
sóknarbörn hans og aðrir vinir
honum siðasta áfanga i hljóðri
eftirsjá og votta honum af heilum
huga virðingu sína og þökk.
Sigurður Snorrason.
Kveðja frá sóknarbarni.
Þegar ég heyrði lát sr. Einars
Guðnasonar, varð mér við líkt og
ég hefði misst einhvern mér ná-
kominn. Eg minnist með þakklæti
allra þeirra stunda, sem ég og
fjölskylda mfn áttum með hon-
um, bæði í kirkju og utan.
Helgistundirnar f litlu kirkj-
unni i Sfðumúla eða stundum
f stofunni þeirra Ingibjargar
og Andrésar verða okkur
ógleymanlegar. Litillæti og
hjarta-hlýja þessa stórmenntaða
og óvenju fróða manns var ein-
stök. Eg minnist sumardags,
þegar við hjónin vorum stödd f
Reykholti ásamt útlendingum,
sem við hugðumst sýna staðinn.
Af tilviljun hittum við sr. Einar á
hlaðinu og ekki var að orðlengja
það, að hann tók okkur og fræddi
svo vel um sögu og staðhætti að
ég, sem þóttist vera kunnug stað-
háttum, sá allt i alveg nýju ljósi.
Ég veit að ég er áreiðanlega ekki
ein um það að hafa séð hlutinn I
nýju ljósi eftir uppfræðandi sam-
verustundir með sr. Einari, þvf að
hann var óspar á það að miðla
öðrum af visku sinni. Eg kvaddi
sr. Einar siðast glaðan og reifan
fyrir rúmu ári og þannig mun ég
minnast hans. Frú önnu og börn-
um hennar sendi ég innilegar
samúðarkveðjur minar og fjöl-
skyldu minnar og þakka henni
einnig fyrir þær gleðistundir sem
við höfum átt saman. Guð blessi
séra Einar Guðnason.
Þorbjörg Pétursdóttir.
SIGGA V/GGA í ý/LVEgAW
Í6 \JIL ÍVóAM \iÁWA OG
ENáAN Á Vl£9/1M
VIN6HA9(Jtf ÍNN ER VÍERMA \'
MEíHSoYn MM' OKKúft!
W \I£R9I9 A9
fOTA (JH
0G ‘oÁMr^EfT\M ,
'bmmwáAKt)