Morgunblaðið - 24.05.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 1979
MORöJNf
kafr/Nd

GRANI GÖSLARI
Pappi — pabbi. — Anna
hér. — Við erum hér í
trjágarðinum. Vildi óska
þess að þú treystir mér
betur — Ég skipti.
Því komstu ekki í matinn?
“7 OXD —
Það blómstrar á fimm
ára fresti. — Ef það
bregst, þá er hægt að
skipta!
JÞad er vá
fyrir dyrum”

BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Getur verið, að möguleikarnir í
spili dagsins séu of margir? Suður
gaf spilið, opnar á einu hjarta,
norður segir tvö lauf og suður
segir þá lokasögnina, þrjú grönd.
Norður
S. Á643
H. K2
T. 86
L. KG965
Suður
S. KDIO
H. ÁG765
T. K107
L. ÁIO
Útspil tígulfimm.
Sjö tökuslagir sjást strax og
tígulkóngurinn verður sá áttundi
þegar austur leggur gosann á
áttuna. Hvernig líst þer á og hvar
er nú helst að fá níunda slaginn?
Möguleikarnir eru næstum
jafnmargir og spilin á hendinni.
T.d. má svína laufi í báðar áttir nú
eða taka það beint og komi drottn-
ingin í verða slagirnir jafnvel of
margir. Á sama hátt má reyna
hjörtun eða taka á spaða-
kóng-drottningu og komi gosinn í
verða fjórir spaðaslagir okkur
nóg. Eins geta spaðarnir skipst
3—3 og má þá segja, að allt sé
upptalið.
Nei, eitt atriði gleymdist.
Fiestir kunna og nota ellefu regl-
una svonefndu. Drögum útspilið,
fimm, frá ellefu og fáum út sex. Á
hendinni og í borði voru fimm spil
í tíglinum, öll hærri en útspilið,
sem þýðir, að austur á ekki hærri
tígul en við.
Þar með er besta leiðin að
fæðast. Eftir tígulkónginn spilum
við aftur tígli. Hafi vestur ekki átt
fleiri en fimm tígla í upphafi
lendir hann í leiðinda aðstöðu.
Getur tekið fjóra siagi en verður
síðan að spiia upp í gaffal og rétta
okkur tíunda slaginn.
En hvaða spil getum við látið
frá borði í tígulslagina? Við getum
látið tvö lauf en megum hvorki
missa spaða né hjarta án þess að
tapa takinu á þrjótnum. Með ráð
undir hverju rifi bíðum við með
tígulinn, tökum á hjartakónginn
fyrst, spilum síðan tígli og hjarta-
tvisturinn getur orðið afkast í
fjórða tígulslag varnarinnar.
COSPER
©PIB
4 <
l-lfl
Lr 3EQ —f
802<+
'13
COSPER
Hér kem ég með hana sem annast um uppþvottinn
framvegis, drengir!
Farmannaverkfallið hefur nú
staðið í bráðum mánuð. Menn með
um 1 milljón á mánuði í laun
stöðva alla flutninga til og frá
landinu. Frystihúsin eru að stöðv-
ast, þar senvhráefnageymslur eru
orðnar yfirfullar og samkvæmt
síðustu fréttum virðist vera stutt í
það, að iðnaðurinn stöðvist. Og á
meðan „Róm brennur“ birtast
myndir í blöðunum af gleðifagnaði
verkfallsmanna í einu af veitinga-
húsum borgarinnar, þar sem þeir
lyfta glösum yfir afrekum sínum.
Á sama tíma og öll alþýða lands-
ins sættir sig við að fá engar
launahækkanir kemur hver há-
launahópurinn eftir annan og
heimtar stærri sneið af þjóðar-
kökunni.
Vissulega geta verkföll átt rétt
á sér, en verkfall með svo óhóflega
kröfugerð, þar sem farið er fram á
á annað hundrað prósent launa-
hækkun, á ekki rétt á sér miðað
við ríkjandi aðstæður í okkar
þjóðfélagi.
• Mjólkurfræðingar
og gúmmístígvél
Enn einu sinni hafa blessaðir
mjólkurfræðingarnir vakið á sér
landsathygli. Fyrir nokkrum ár-
um stöðvaðist öll mjólkurdreifing
í landinu um nokkurn tíma á
meðan þessir ágætu iðnaðarmenn
stóðu í deilu við viðsemjendur sína
um gúmmístígvél. í ágætri sam-
vinnu við dómsmálaráðherra okk-
ar og formann Framsóknarflokk-
sins hafa mjólkurfræðingar nú
slegið eitt metið enn: Að fara í
verkfall og vera á fullum launum á
meðan. Jafnvel fá yfirvinnu
greidda í verkfallinu. Flugmenn
og prentarar hljóta að roðna
þegar minnst er á mjólkurfræð-
inga.
Nei, það er vá fyrir dyrum í
okkar litla þjóðfélagi. Togsteitu
hagsmunahópa er ekki lengur
hægt að leysa með aukinni verð-
bólgu. Samtök vinnuveitenda á
íslandi hafa alla tíð verið of veik.
Vinnuveitendur verða að taka
ábyrga afstöðu. Þeir geta ekki
endalaust keypt sér stundargrið
með því að skrifa upp á verðbólgu-
víxilinn. Vinnuveitendur mega
vita það, að með því að segja
„hingað og ekki lengra“ við þessa
hagsmunahópa eru þeir að vernda
hagsmuni hins vinnandi manns
þjóðfélagsins, það er ekki í þágu
láglaunafólksins að ganga að kröf-
um farmanna og mjólkurfræð-
inga.
Með þakklæti fyrir birtingúna.
Ellilífeyrisþegi.
• Heillaráð við
benzínhækkun
Sú ömurlega ríkisstjórn, sem
legið hefur banaleguna frá fæð-
ingardegi, hefur nú nýlega bætt
gráu ofan á kolsvart með því að
hækka svo verð á benzíni, að
hinum almenna bifreiðareiganda
mun hér eftir reynast næsta
ókleift að njóta sumarleyfisferðar
um landið með fjölskyldu sína —
hringferð um land feðranna orðin
jafnvel dýrari en ferð til sólar-
landa. Ráðherrar „stjórnar hinna
vinnandi stétta" þurfa þó varla að
hafa áhyggjur, allur þeirra
rekstrarkostnaður af bifreiðum
greiddur úr ríkissjóði, þ.e.a.s. af
skattpeningum borgara þessa
lands. Ráðherrar „fólksins" geta
því sælir og ánægðir keyrt í sínum
nýju, amerísku „dollaragrínum“
hvert á land sem er — almenning-
ur má sitja heima.
Hvað er til ráða? Jú, tilgangur
þessa greinarkorns er að benda
fólki á þjónustu sem ekki hefur
verið nægur gaumur gefinn. Norð-
ur á Skjálfanda, nánar tiltekið á
Húsavík, er samnefnt hótel sem
vert er að vekja athygli fólks á.
Hótel Húsavík hefur í samráði við
Flugleiðir gefið öllum almenningi
kost á að njóta ótrúlega ódýrra
helgarferða með flugi frá Reykja-
vík á föstudegi og til baka síðla
dags á sunnudegi.
Undirritaður átti þess kost fyrir
stuttu að taka þátt í slíkri helgar-
ferð og vill því vekja athygli allra
þeirra, sem í sumar verða að skilja
bílinn eftir heima, á þeirri frá-
bæru þjónustu sem hér er boðið
upp á. Hótelið sjálft er framúr-
skarandi snyrtilegt og allur viður-
gjörningur sem bezt verður á
kosið. Hótelstjórinn, Einar
Hverfi skelfingarinnar
51
— Komið með mér.
Caja gekk á eftir honum, inn
iangan subhulegan gang og
síðan upp stiga upp á næstu
hæð. Enn einn gangurinn tók
þar við. Lögregluþjónninn stað-
næmdist við einar dyrnar og
barði.
— Bíðið hér, skipaði hann
þegar honum var boðið að
ganga inn. Caja stóð kurteis-
iega þarna unz dyrnar opnuð-
ust á ný og andlit lögreglu-
þjónsins kom f ijós.
— Gerið svo vel, sagði hann.
Þegar hún var komin inn fór
hann út og skildi hana á ný
eftir. Vandræðaleg á svip horfði
unga stúlkan á manninn sem
sat við skrifborðið. bað var
Mortensen sem hún haföi
nokkrum sinnum mælti máli,
sér til mjög takmarkaðrar
ánægju.
—, Fáið yður sæti, ungfrú |
Petersen, sagði hann allt að því
vingjarnlegri röddu.
— bér hafið týnt brúnni hlið-
artösku, sagði hann þcgar hún
hafði fengið sér sæti í óþægileg-
um stólnum á móti honum.
Hún kinkaði kolli.
Hann stakk höndinni niður
bak við borðið og dró tösku upp
og lagði hana á borðið.
— Er það þessi?
— Já. En hvað ég er fegin.
Takk fyrir. Caja rétti áfjáð út
höndina og reis til hálfs upp úr
stólnum.
Mortensen lagði hönd sfna
yfir hennar.
— Engin læti, sagði hann. —
Taskan er óskilamunur. Ég
verð að ganga úr skugga um að
þér séuð réttur eigandi hennar.
Hvar og hvenær týnduð þér
henni?
Hún leit snöggt á hann og
hristi sfðan höfuðið efagjörn á
svip.
— Ég var með töskuna þegar
ég fór til Solvej Lange í gær-
kvöldi. sagði hún hikandi. —
En hvort ég tók hana með mér.
þegar ég stakk af... Hún hristi
aftur höfuðið og sagði sfðan
enn meira hikandi:
bað man ég sem sagt ekki
alveg.
Lögreglumaðurinn horfði
þolinmóður á hana eins og hann
byggist við því að hún hefði
einhverju við að bæta. Loks
sagði hann:
— bað er tvennt sem bendir
til þess að þér hafið tekið
töskuna með yður þegar þér
fenguð skjól hjá fröken Kjær og
frú Frederiksen. í fyrsta lagi
var taskan ekki í húsi Solvej
þegar lögreglan kom þangað.
Og í öðru lagi var það frú
Frederiksen sem í morgun fann
töskuna og afhenti okkur hana.
Hann þagði um hrfð og horfði
rannsakandi á hana.
— Vorið þér með töskuna
meðan þér voruð inni í stofunni
hjá frú Lange?
— Já. Ég man að einu sinni
tók ég vasaklút upp úr henni og
ég man að ég var að setja hann
aítur í vcskið.
— Hugsið yður nú vandlega
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
um. begar þér risuð á fætur og
bjuggust til þess að ganga út úr
stofunni.
— Já. greip Caja fram í
áfjáðri röddu, — nú man ég
það. Samtfmis því að ég stökk
upp. greip ég töskuna með mér
og svo hljóp ég fram í íorstof-
una óg Solvej kom á eftir mér.
Mörtensen kinkaði kolli.
— Og hvað svo?, spurði
hann.
— Var kápan yðar inni í
henginu frammi?
- Já.
— Hvað grrðuð þér við tösk-
una meöan þér klædduð yður í
kápuna?
Hún hikaði lcngur en áður.
Loks sagði hún:
— Ja, það man ég bara ekki.
Mortensen sló fingurgómun-
um létt á borðplötuna eins og
annars hugar. Svo sagði hann:
— Ef það rifjast upp fyrir
yður sfðar langar mig að biðja
yður að greina mér frá því. bað
er dálftið árfðandi, svo að ekki
sé meira sagt. Segið mér hvað
var f töskunni.