Morgunblaðið - 05.11.1992, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. NÓVEMBER 1992

2eei aaa
Minning‘
Hjörleifur Vilhjálms-
son frá Tungufelli
Laugardaginn 24. október 1992
var til moldar borinn frá Lundar-
kirkju í Lundarreykjadal, Borgar-
fírði, Hjörleifur Vilhjálmsson, bóndi
á Tungufelli í sömu sveit. Hjörleif-
ur fæddist á Tungufelli 22. janúar
1909. Foreldrar hans voru Vil-
hjálmur Hannesson og Guðrún
Guðnadóttir, sem bjuggu þar um
langt skeið. Þau voru bæði Borg-
firðingar. Vilhjálmur fæddist á
Grímsstöðum í Reykholtsdal en
Guðrún á Kaðalsstöðum í Staf-
hbltstungum. Börn þeirra auk Hjör-
leifs, sem var yngstur, voru þessi:
Hjörtur, fæddur 1895, átti heima
í Reykjavík og nágrenni síðari árin,
kvæntur Sveingerði Jónu Egilsdótt-
ur. Þorsteinn, fæddur 1899, bóndi
í Efstabæ og Hvammi í Skorradal,
kvæntur Eyvöru Eyjólfsdóttur.
Guðni, fæddur 1901, átti heima í
Borgarfírði, og Kristín, fædd 1906.
Hjörleifur var bóndi á Tungu-
felli frá 1946 og átti þar heima þar
til hann flutti til Akraness nokkrum
vikum fyrir andlátið. Kona hans
(óg.) var Olga Þorbjörg Júlíusdótt-
ir. Foreldrar hennar voru Júlíus
Pálsson og Ragnhildur Jónsdóttir,
hjón á Karlsstöðum í Auðkúluhrepp
við Arnaríjörð. Börn Hjörleifs og
Olgu eru þrjú: Júlíus, fæddur 13.
júní 1955, háskólanemi í Reykjavík,
ókvæntur. Börn: Kolbrún Svala,
fædd 18. maí 1977, og Jökull,
fæddur 20. mars 1990; Kolbrún,
fædd 9. ágúst 1958, skólastjóri við
Ketilsstaðaskóla í Mýrdal, maður
hennar er Símon Þór Waagfjörð,
fæddur 11. september 1953, kenn-
ari. Börn þeirra eru: Katrín Waag-
fjörð, fædd 17. febrúar 1980, og
Hjörleifur Þór Waagfjörð, fæddur
14. október 1990; Vilhjálmur,
fæddur 18. maí 1963, bifreiðar-
stjóri, búsettur í Borgamesi. Unn-
usta hans er Drífa Magnúsdóttir.
MUVQ'd Ti.flUDAaUTMMra CHGA.jav
Hjorleifur og Olga slitu samvist-
ir árið 1986. Síðar kynntist Hjör-
leifur Guðrúnu Guðjónsdóttur frá
Lækjarbug, ekkju Gísla Þórðarson-
ar í Mýrdal og urðu þau nánir vin-
ir og félagar, en bjuggu ekki sam-
an. Svo vill til að mér er móðurætt
Hjörleifs kunn, enda vorum við
allmikið skyldir. Faðir minn, Hjört-
ur L. Hannesson, og Hjörleifur
vom systkinasynir (Guðrún og
Hannes), en móðir min, Sigríður
Einarsdóttir, og Hjörleifur voru
þremenningar. þessi frændgarður
er m.a. út af Hannesi Sigurðssyni
og Sigríði Jónsdóttur sem bjuggu
lengst og síðast í Stóra-Ási í Hálsa-
sveit, eða frá 1836-1875. Guðni,
afí þeirra Hjörleifs og föður míns,
var sonur þeirra, en Jón á Skáney,
föðurafí móður minnar, og Þor-
gerður, móðuramma hennar, voru
systkin Guðna.
Hjörleifur var vaskur maður og
vel íþróttum búinn og náði m.a.
góðum árangri í langhlaupum.
Borgfírðingar áttu um skeið sterka
sveit í víðavangshlaupi. Voru þar
auk Hjörleifs Bjarni Bjarnason, nú
búsettur í Borgamesi, Gísli Al-
bertsson frá Hesti, Jón Guðmunds-
son á Snartarstöðum og e.t.v. fleiri.
Hjörleifur var félagslyndur og tók
virkan þátt í starfsemi Ungmenna-
Pétur Ágústsson
múrari — Minning
Fæddur 8. maí 1949
Dáinn 29. október 1992
Mig langar til að minnast elsku-
legs bróður míns, eða stóra bróð-
ur, eins og ég kallaði hann. Hann
var glaðlyndur og stríðinn, hafði
gaman af að stríða mér og öðrum.
Alltaf veitti hann hlýjar móttökur
þegar við hittumst og hafði alltaf
gaman af að rétta hjálparhönd
' eftir því sem honum var unnt.
Margs ber að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi. .
Hafðu þökk fyrir alit og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð veiti börnum hans, Rannveigu
og Magnúsi, styrk og huggun í
framtíðinni.
Innileg saknaðarkveðja til látins
bróður míns.
Hrönn.
í dag verður til moldar borinn
elskulegur mágur minn Pétur
Ágústsson. Ekki er það ætlun mín
að skrifa langa grein um lífshlaup
Péturs, heldur langar mig aðeins
að votta honum virðingu og þökk
með fáeinum kveðjuorðum.
Pétur fæddist 8. maí 1949 og
var elsti sonur hjónanna Hrefnu
Pétursdóttur _frá Tungukoti á
Vatnsnesi og Ágústs Bjamasonar
frá Grund á Kjalamesi. Eiginkona
Péturs var Þórdís R. Guðmunds-
dóttir hjúkrunarfræðingur en hún
andaðist 25. nóvember 1988. Börn
þeirra hjóna eru Rannveig Lilja,
fædd 4. júní 1970, og Magnús,
fæddur 17. desember 1974. Sam-
býliskona Péturs síðustu tvö ár var
Erna G. Sigurjónsdóttir hjúkrunar-
fræðingur. Kynni míns og Péturs
hófust fyrir u.þ.b. 19 ámm og í
öll þau ár hefur hann verið mér
og fjölskyldu minni góður vinur,
bróðir og frændi. Enda hið mesta
Ijúfmenni og drengur góður sem
vildi öllum vel. Hans er nú sárt
saknað af ættingjum og vinum.
En hver veit nema að við eigum
eftir að hittast aftur hjá skapara
okkar allra. Pétri vil ég þakka allt
það sem hann hefur verið mér og
fjölskyldu minni og bið góðan Guð
að blessa hann og varðveita. Með
þessum fátæklegu orðum kveð ég
þennan góða vin og sendi ættingj-
um hans innilegar samúðarkveðj-
ur.
Margs er að minnast,
Margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Halldór Sævar Sigur-
jónsson - Minning
Fæddur 24. janúar 1967
Dáinn 21. október 1992
Það er komið skarð í hópinn,
skarð sem aldrei aftur verður fyllt.
Enginn bjóst við þessu skarði og
það var skyndilegt og sárt. Hópur-
inn er í heild ekki samheldinn, en
sterk vináttutengsl innan hans á
marga vegu. Því gerir það sorgina
enn meiri, en við trúum því samt
öll að Dóra líði vel þar sem hann
er nú. Ef lýsa ætti hugarfari Dóra
er það mjög einfalt. Hann var góð-
ur drengur, góður og indæll og
vinur vina sinna. Allir sem þekktu
Dóra vita að svona var hann ein-
mitt. Hann hugsaði einfalt og fal-
lega og var svo dæmalaust rétt-
sýnn. Við sögðum stundum í gamni
og alvöru að Dóri hefði verið eini
trúnaðarvinur allra í bekknum. Þar
var hann-í sinni réttu stöðu. Þann-
ig eigum við eftir að minnast Dóra
um ókomna framtíð þegar hópur-
inn hittist og rifjar upp liðinn tíma.
Við viijum að endingu votta okkar
innilegustu samúð eftirlifandi konu
hans og börnum, svo og móður,
systkinum og ættingjum og biðjum
þess að guð gefí þeim styrk. Minn-
ingin um góðan félaga lifir.
Beklgarfélagar frá
Kirkjubæjarskóla á Síðu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ingibjörg Hafsteinsdóttir.
Kær frændi er fallinn frá fyrir
aldur fram. Við Pétur vorum næst-
um jafnaldra og ólumst nánast upp
saman fyrstu sex ár ævi okkar í
vesturbænum. Síðar er ég kom til
Reykjavíkur, sem var a.m.k. á
hveiju sumri, tók ég ekki annað í
mál en að gista hjá Hrefnu og
Ágúst, foreldrum Péturs. Pétur
sem var elstur systkina sinna hafði
oft forystu um leiki og uppátæki
okkar. En allt var það af sak-
lausara taginu, því Pétur vildi eng-
um illt svo hrekklaus og góðviljað-
ur sem hann var. Hið ljúfa bros
hans, hin létta lund og kímnisvip-
urinn skapaði glaðværð í hópnum.
Eitt fannst mér prýða Pétur fram-
ar öðru, var það ættrækni hans. í
hvert skipti sem ég kom til Reykja-
víkur fór Pétur með mig í heim-
sókn til frænda og frænkna sem
hann heimsótti reglulega alla tíð.
Síðastliðið sumar kom móðurætt
Péturs saman á niðjamóti. Að sjálf-
sögðu var Pétur mættur til að hitta
skyldmenni sín og hefur víst engan
rennt í grun að hann væri allur
áður en árið yrði á enda. Ég er
viss um að ættmenni Péturs geyma
Ijúfar minningar í hjarta sér frá
þessum fundi.
Pétur var sonur hjónanna
Hrefnu Pétursdóttur er lést árið
1982 og Ágústs Bjamasonar. Eig-
inkona Péturs, Þórdís Guðmunds-
dóttir, lést árið 1988, aðeins 39
ára gömul. Böm Péturs og Þórdís-
ar eru Rannveig Lilja og Magnús.
Sambýliskona Péturs var Erna G.
Siguijónsdóttir. Öllum aðstand-
endum frænda míns votta ég mína
innilegustu samúð.
Theodór Ottósson.
feíagsins Dagrenningar og var
þátttakandi j leiksýningum og
söngmálum. Á yngri árum stundaði
Hjörleifur talsvert vegavinnu á
sumrum og var þá flokksstjóri hjá
Ara Guðmundssyni, m.a. vestur á
Snæfellsnesi og þar kynntist ég
honum fyrst.
Mér er ekki kunnugt um búskap
frænda míns í smáatriðum, en ég
ætla af öðmm kynnum að hann
hafi verið góður bóndi. Kúabúskap-
ur mun hafa verið í lágmarki hjá
honum, a.m.k. um langt skeið. En
hann sneri sér því meira að sauðfé
og hrossum og var ræktunarmaður
í báðum tilfellum. En hann mun
ekki ætíð hafa farið troðnar slóðir
í ræktunarmálum. Til dæmis hygg
ég að hann hafí haft fleira í huga
en afurðagetu er hann valdi lömb
til ásetnings. Mér er nokkuð kunn-
ugt um hrossarækt hans og við-
horf til þeirra mála og ég tel að
Hjörleifí og minningu hans væru
lítil skil gerð ef ekki væri minnst
á þennan þátt í búskap hans. Eins
og öllum áhugamönnum um þessi
efni er kunnugt voru víða mjög góð
hross í Borgarfírði áður en skipu-
lögð ræktun hófst, þar á meðal í
Lundarreykjadal. Hjörleifur hélt
því ákveðið fram að ræktunarstarf-
ið hefði mistekist í mörgu og í sum-
um tilfellum verið til stórskaða. í
blaðinu Eiðfaxa, 10. tbl. 1983, er
viðtal við Hjörleif og vísast til þess
um viðhorf til þessara mála. Þar
kemur fram að hann ræktaði út
af Randveri 355 frá Reykjavík, en
eigandi hans var Dagbjartur Gísla-
son múrarameistari. Það væri of
langt mál að fara ofan í þessa
ræktun. En þess má geta að Rand-
ver barst að Tungufelli tveggja
vetra gamall árið 1947 fyrir algera
tilviljun. Þá er rétt að geta þess
að Randver var settur í úrkast sem
kynbótahestur á landsmótinu á
Þveráreyrum 1954. Þess skal og
getið að greinarkorn um Randver
birtist í Hestinum okkar, 1. tbl.
1976, þá ófeðrað, en var frá mér
komið. Hjörleifur hélt áfram þess-
ari ræktun jótrauður þangað til að
hann fluttist úr sveitinni og var
búinn að ráðstafa hrossum sínum
áður en hann var allur. Ragnar
Björgvirísson, bóndi í Langholti II
í Hraungerðishreppi, keypti af hon-
um hross og er þar að mínu viti
verðmætur stofn sem ég óska góðs
gengis. Þá fóru hross í umsjá Jó-
hanns bónda í Miðsitju i Skaga-
firði, bróðursonar Hjörleifs, og eitt
í Borgarnes að ég ætla. Gott er
að hugsa til þess að þetta ræktun-
arstarf Hjörleifs frænda míns horf-
ir til framtíðar.
í því sambandi verður mér hugs-
að til Skúla í Svignaskarði, Laug-
arvatnsfeðga, Kolbrúnar og Sím-
onar á Ketilsstöðum og fleiri, ásamt
þeim sem áður er minnst á. Að
sjálfsögðu höfðum við Hjörleifur
talsvert samband eftir að hann kom
á Skagann og ég hugði gott til
þess í framtíðinni. En stendur ekki
einhvers staðar „mennirnir álykta
en drottinn ræður“? Um þetta er
ekki að fást — þetta er lífsins gang-
ur.
Ég vil að lokum þakka góð kynni
og óska aðstandendum Hjörleifs
velfarnaðar í bráð og lengd. Með
frænda mínum er genginn vaskur
maður og drengur góður. Blessuð
sé minning hans.
Hannes Á. Hjartarson
frá Stóru-Þúfu.
Kveðja
Helga Guðmundsdótt-
ir, Bólstað, Garðabæ
Ég hafði verið að heiman í viku-
tíma er fyrir mér lágu skilaboð um
að hringja heim.
Um hug minn hvörfluðu hug-
renningar. Hvað hafði hent er kall-
aði svo langt og ekki þyldi bið í
sólarhring eða þar til ég kæmi
heim. Vissulega reikuðu margvís-
legar hugsanir í undirvitund minni.
Ýmsar óvæntar válegar fréttir úr
rás atburðanna á liðinni viku settu
í mig ótta.
Þegar ég náði sambandi heim
var mér tjáð af íjölskyldu minni
að samstarfsfólk mitt hefði kosið
að ég frétti ekki með óundirbúnum
hætti þá harmafregn að áratuga
samstarfsmaður minn Helga Guð-
mundsdóttir hefði látist þá um nótt-
ina.
Vissulega var hér ekki um náinn
ættingja að ræða, en hér hafði
horfíð samfylgdaraðili sem starfað
hafði við hlið mér um meira en
tveggja áratuga skeið.
Hvað var horfíð af samferða-
braut minni? Var það eitthvað svo
sérstakt að ekki kæmi þar maður
í manns stað? Gat ég með ein-
hveiju móti hlutast til um að orðinn
atburður næði ekki raunveruleika?
Eða gat ég með einhveijum hætti
svarað hinum margvíslegu efa-
semdum mínum við dauða Helgu?
Já, ég gat svarað ýmsu þó atburða-
rás yrði aldrei breytt.
Hún Helga hafði með lífsferli
sínum veitt mér svör við svo ótal
mörgum áleitnum spurningum.
Hún hafði í áranna rás veitt mér
djúpan skilning á gildi þeirra eigin-
leika er best mega prýða góða fé-
laga, vini og samstarfsmenn.
Einstök skyldurækni hennar,
traust og óbijótanleg vinátta höfðu
mótað mat mitt á þessari miklu
persónu.
Þau margháttuðu trúnaðarmál
er á góma bar í starfínu og voru
leidd af henni í umsögn voru
ígrunduð og greipuð þvílíkri trú-
mennsku og þegnskap að mætustu
máttarstólpar þjóðfélags okkar
hefðu mátt vera stoltir af hefðu
þeir náð að meta og ráðgefa að
hætti Helgu.
En Helga gerir meir en að skilja
eftir Ijúfar minningar um gagn-
merka konu, sem fór í hljóðleika
með dýrmætar perlur mannkosta
sinna.
Hún gat aldrei þrátt fyrir marg-
háttað andstreymi og mikil veikindi
á síðustu árum, rætt um eigin raun.
Hún var ávallt að sinna öðrum,
aldrei var hún sjálf umræðan er
skipti máli heldur allir aðrir.
Af henni var vissulega margt
að læra og nema. Sá skóli er hún
veitti okkur sem vorum þeirrar
gæfu aðnjótandi að mega vera
henni samferða í lífi og starfí í
meira en tvo áratugi. Sá skóli verð-
ur okkur sem nutum, vonandi lær-
dómur þeirra eiginleika í mannlíf-
inu sem gera lífið bjartara og varð-
ar okkur leið til kærleiks og
bræðralags. Þó alveg sérstaklega
í viðhorfum okkar til þeirra erjivað
höllustum fæti standa í samfélagi
þjóðar okkar.
Það var aðalsmerki Helgu að
hver og einn gæti gert mun betur
en hún. Það sýndi mér best hversu
langt frá göfugum markmiðum ég
og aðrir samferðamenn mínir vor-
um í reynd frá framkvæmdum hug-
sjónum hennar, sem hún í þögninni
vann og framkvæmdi.
Helga skilur okkur eftir í miklu
þakklæti til hennar, en hún gerir
meir. Hún laétur okkur eftir ástvini
sína. Elskaðan eiginmann og lífs-
förunaut. Hún lætur okkur eftir
mannvænleg börn sín sem hlotið
hafa hið trausta, heiðarlega og
kærleiksríka uppeldi sem við mun-
um njóta í niðjum hennar um ókom-
in ár.
Ég þakka Helgu fyrir allt og
allt og bið algóðan guð að blessa
framtíð ættingja hennar og vina.
Fyrir hönd Félagsmálaráðs og
starfsmanna á félagsmálaskrif-
stofu Garðabæjar þökkum við
Helgu fyrir ánægjulegt samstarf á
liðnum árum.
Megi tryggð hennar og kærleik-
ur lýsa okkur vinum hennar veginn
til betra mannlífs um ókomin ár.
Sigfús J. Johnsen.