Morgunblaðið - 03.07.1996, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 3. JÚLÍ 1996
MINNING
MORGUNBLAÐIÐ
Bróðir okkar, t KRISTJÁN SIGURÐSSON,
Meðalhoiti 5,
andaðist 30. júní. Sigurþór Sigurðsson, Sigurður G. Sigurðsson, Einar Sigurðsson,
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Brúarflöt 1,
Garðabæ,
lést í Landspítalanum þann 30. júní sl.
Fyrir mína hönd, barna, tengdabarna,
barnabarna og barnabarnabarna,
Birgir Kristjánsson.
t
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, bróðir,
afi og langafi,
TÓMAS STEINGRÍMSSON,
Akureyri,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
1. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju
þriðjudaginn 9. júlí kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim,
sem vilja minnast hans, er bent á KA.
Ragna og Erik Pedersen,
Erla Elísdóttir,
Þórhildur Steingrímsdóttir,
Ragnhildur Steingrímsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og fjölskyldur.
t
Móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
DAGBJÖRT JÓNSDÓTTIR,
hússtjórnarkennari,
Hraunbæ 103,
Reykjavik,
andaðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 1. júlí
síðastliðinn.
Guðrún Kristinsdóttir, Sigurður Haukur Sigurðsson,
Þráinn Kristinsson, Björg Helgadóttir,
Þóra Björk Kristinsdóttir, Jósef H. Þorgeirsson,
Kristinn Kristinsson, Guðrún Sveinsdóttir,
Stefán Reynir Kristinsson, Guðrfður Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir og afi,
PÉTUR GUÐMUNDSSON
frá Hróifsskála,
andaðist í Landspítalanum aðfaranótt
2. júlí.
Sigurdís Guðjónsdóttir, Skólabraut 5,
Benóný Pétursson, Ester Axelsdóttir,
Pétur Benónýsson,
Ásgeir Benónýsson,
Sigurdfs Benónýsdóttir
og barnabörn.
Ástkæra sambýliskona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
SIGURLAUG EGILSDÓTTIR
(Lauga)
frá Hrafntóftum,
síðasttil heimilis
á elliheimilinu Grund,
er lést 26. júní sl., verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju á morgun, fimmtudag-
inn 4. júli', kl. 15.00.
Sigurgeir Sigurðsson,
Lilja Marfa Sigurvinsdóttir,
Magnús Sveinsson,
Kristjana Magnúsdóttir,
Guðmar Sveinn Magnússon
og aðrir ættingjar.
+ Ingólfur Arnar-
son fæddist í
Reykjavík 3. mars
1957. Hann lést í
Danmörku 24. júní
síðastliðinn. Faðir
hans var Örn Sig-
urðsson vélsljóri, f.
29.8. 1928, d. 10.2.
1980. Móðir hans er
Sigríður Jónsdóttir
frá Skeiðháholti,
Skeiðum, f. 23.4.
1932. Systkini hans
eru: Fríða Hrefna,
f. 1952, Jón Kristó-
fer, f. 1962, Sigurð-
ur, f. 1966, Örn, f.
1967, og Jóhanna Lilja, f. 1969.
Ingólfur var tvíkvæntur.
Fyrri kona hans var Elsa Björk
Gunnarsdóttir, þeirra barn er
Gunnar Örn, f. 18.9.1983. Seinni
kona hans var Sigríður Jakobs-
dóttir, þeirra barn er Anna, f.
6.12. 1992.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku pabbi.
Þetta er mín hinsta kveðja til
þín. Ég sakna þín mjög mikið, en
ég veit að þér líður vel núna hjá
Guði. Mér finnst mjög erfitt að
sætta mig við að þú sért farinn og
ég hugsa mjög oft til þín.
Ég þakka þér fyrir allar okkar
góðu stundir saman. Þú áttir alltaf
svo auðvelt með _að setja þig inn I
mín áhugamál. Ég man til dæmis
þær mörgu stundir þar sem við tveir
sátum saman og skemmtum okkur
í tölvuleik, eða við að raða körfu-
boltamyndum. Ég man þegar þú
sast heila helgi og horfðir á mig
keppa í dansi þó að þú, fram að
því, hafir ekki verið neinn sérstakur
áhugamaður um dans. Já, þegar
við vorum saman fundum við okkur
alltaf eitthvað skemmtilegt að gera
og tíminn var fljótur að líða.
Allt þetta eru minningar sem ég
geymi í hjarta mínu og mun aldrei
gleyma.
Ég vona að þú vitir að ég sakna
þín sárt og ég vildi gefa allt til að
hitta þig bara einu sinni enn. Það
er svo margt sem ég vildi segja þér
og eflaust margt sem þú vildir segja
mér.
Pabbi, þó að þú sért nú farinn
mun minning þín ávallt lifa í hjarta
mínu. Ég mun minnast þín í bænum
mínum og bið Guð að varðveita þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Þinn ástkæri.sonur,
Gunnar Örn Ingólfsson.
í dag verður lagður til hinstu
hvílu mágur minn og vinur Ingólfur
Arnarson. Ingólfur var okkur sem
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að kynnast honum mikill og góð-
ur vinur og félagi.
Kynni mín af Ingó hófust 1989
þegar ég kynntist systur hans, Jó-
hönnu Lilju, og við hófum sambúð.
Þá strax urðum við mestu mátar
og fundum fljótt sameiginlegan
grunn þar sem tölvumál voru okkur
báðum hugleikin. I þeirri umræðu
hafði hann þó yfirhöndina þar sem
hann hafði unnið við tölvur og miðl-
aði hann glaður af þekkingu sinni
og reynslu og varð það fijótt við-
kvæði hjá okkur Jóhönnu að hringja
í Ingó þegar við urðum strand í
skúmaskotum forritanna. í hvert
skipti sem við höfðum við samband
gerði hann sitt besta til að leysa
úr okkar málum og margar góðar
stundir liðu við úrlausn þeirra. Árið
1992 giftum við Jóhanna okkur og
leituðum við þá til Ingós, sem henn-
ar elsta bróður um að
vera svaramaður henn-
ar. Ekki þarf að orð-
lengja það að hann
samþykkti undir eins
að taka að sér þá
skyldu og gekk þegar
í að aðstoða okkur við
undirbúning brúð-
kaupsins. Á giftingar-
daginn var gott að
horfa yfir altarið á þau
systkinin og þegar að
veislunni kom flutti
hann góða ræðu þar
sem hann bauð mig
velkominn í fjölskyld-
una með þeim orðum að hann hefði
fengið einn bróður í viðbót. Á árinu
1992 eignaðist Ingó svo dótturina,
Önnu, sem síðan átti hug hans allan
ásamt Gunnari Erni, syni Ingólfs
frá fyrra hjónabandi. Um vorið
1993 urðu kaflaskipti í lífi Ingólfs
þegar hann ásamt fjölskyldu sinni
flutti til Danmerkur. Þar fékk hann
svo vinnu á félagsmiðstöð fyrir
unglinga en alla sína ævi hafði
hann mikið fengist við félagsmál
af öllum toga. Síðustu tveir mánuð-
ir lífs hans voru honum erfiðir.
Hann stóð frammi fyrir þeirri stað-
reynd að hjónabandi hans var Iokið.
Kom hann þá til íslands til að ganga
frá ýmsum málum sem skilnaði
fylgja og naut hann þá þeirrar
gæfu sem því fylgir að eiga stóra
og samhenta fjölskyldu, en móðir
hans og systkin lögðust öll á eitt
til að hjálpa honum í gegn um þá
erfiðleika sem við blöstu. Þegar
hann svo flaug til Danmerkur var
aftur orðið bjartara framundan og
óraði engan fyrir því að þetta yrði
í síðasta skipti sem við sæjum Ingó.
Þann 24. júní var svo hringt frá
Danmörku með þau tíðindi að Ing-
ólfur hefði látist þá um nóttina.
Með Ingólfi fer góður maður með
stórt hjarta og getur maður huggað
sig við það eitt að með andláti hans
er erfiðleikum hans lokið. Gunnar
Örn og Anna, ykkur samhryggist
ég af öllu hjarta. Ingó minn, þakka
þér fyrir allt.
Jónas Yngvi Ásgrímsson.
Hvernig minnist maður á skilnað-
arstund, æskufélaga síns og uppeld-
isbróður? Eru ekki fáein orð eins
og dropi í haf eftirskilinna minn-
inga? Er líka nokkur ástæða til að
fara mörgum orðum um besta vfn
sinn við aðra þegar hann svo
skyndilega er horfinn? Þegar við
hittumst fyrir fáeinum dögum og
ræddum í góðu tómi um allar sam-
eiginlegu stundirnar veltum við því
meðal annars fyrir okkur hve lítið
við vissum um mótbyr hvors annars
og yfirleitt þær stundir sem ekki
allt Iék í lyndi, því eins og allir
aðrir áttum við okkar gleði- og
sorgarstundir. Stóðum við, þessir
góðu vinir, þá ekki nær hvor öðrum
en það að við treystum hinum ekki
fyrir vandamálunum en létum sem
ekkert væri, þegar við hittumst?
Svarið sem við komumst að var á
þá leið að þegar við hittumst, mátt-
um við ekkert vera að öðru en gleðj-
ast saman á góðri stund. Gleymir
maður líka ekki gjarna stund og
stað í góðum félagsskap? Sem
smápjakkar deildum við mæðrum.
Það voru Sigga mamma og Kristín
mamma. Bernskubrekin fram-
kvæmdum við saman. Unglingsár-
unum eyddum við saman, hvert
sumar í sveitasælunni í Skeiðhá-
holti hvor með annan sem algerlega
fastan punkt í tilverunni hvernig
sem allt veltist. Fullorðinsárin komu
með óhjákvæmilegan aðskilnað. Við
vorum ólíkir, fórum hvor sína leið,
aldeilis ekki alltaf sammála. Við
eignuðumst hvor sinn vinahóp. Ég
kynntist sáralítið hans vinum og
hann ekki mínum. Það er nú oft
svo með vini manns að vináttan á
sitt blómaskeið og verður oftar en
ekki fyrir því að hún eins og fjarar
út og tengslin, sem maður hélt að
yrðu svo óijúfanleg, hafa runnið
sitt skeið. Það sem bindur mann
við vinina er ef til vill ekki lengur
til staðar og í stað virkrar vináttu
tekur við notaleg minningarvinátta
með éinstaka upprifjunarstundum
um það gamla og góða en annars
ekkert sérstakt sameiginlegt.
Með vináttuna við Ingó var þetta
einhvern veginn öðruvísi. Það var
alveg sama hvort liðin var klukku-
stund eða mánuðir. Það var eins
og sjálfsagður hlutur að taka upp
þráðinn þar sem frá var horfið.
Enginn inngangur eða langar
kveðjur. Enda hvers vegna að vera
að kveðjast þegar við vissum að við
næsta endurfund yrði allt á sínum
stað, ekkert breytt. Ef ekki var
annað tilefni til að hafa samband
voru afmælisdagarnir pottþéttir.
Það leið enginn 15. desember hjá
mér án þess að Ingó hringdi, enginn
3. mars hjá honum án þess að ég
hringdi í hann.
Svo skyndilega er bara ekkert
eins og var lengur. Það verður ekki
sambandið sjálft við hann sem ég
syrgi mest, heldur það að nú er
möguleikinn ekki lengur fyrir hendi.
Sagði ekki Halldór Laxness í
upphafi Brekkukotsannáls og vitn-
aði í „vitran mann“ „að næst því
að missa móður sína sé fátt hollara
úngum börnum en missa föður
sinn“.
Ekki er ég ungt barn en sam-
kvæmt þeirri hugmyndafræði hef
ég nú meðtekið þá hollu lexíu að
missa minn besta vin.
Ef ég ætti þess kost að koma
aðeins einum skilaboðum til hans á
þessari stundu yrðu þau einhvern-
vegin svona: „Ég var ekki sammála
þér en ég held að ég skilji þig.
Vertu sæll og farðu í friði.“
Jón Bjarnason, Skeiðháholti.
Ingólfur er dáinn.
Þetta voru svo óraunveruleg orð.
Orð sem maður var svo ótrúlega
lengi að skilja, skilur ekki alveg enn
og mun trúlega aldrei skilja til fulls.
Skynsemin segir manni að trúa
þessari fregn sem við öll fengum
en tilfinningarnar vita ekki hvaðan
á þær stendur veðrið. Einhvern
veginn finnst manni að allir eigi
að verða 100 ára og una glaðir við
sitt. Barnaleg hugsun í ljósi reynsl-
unnar en þó er erfitt að losa sig
við hana. Svo þegar heilbrigður
maður á besta aldri fellur frá, finnst
manni að eitthvað hljóti að hafa
farið úrskeiðis. Maður reynir að
finna skýringu eins og lífið sé eitt-
hvert gangverk eða reikningsdæmi
sem hægt sé að bijóta til mergjar.
Það er bara ekki alltaf svo að mað-
ur finni lausn á dæminu. Þú fannst
hana ekki, kæri frændi og vinur.
Og nú reynum við að skilja en skilj-
um ekki neitt.
En við finnum. Við finnum fyrir
sorginni, söknuðinum og samúðinni
með þínum nánustu. Anna litla og
Gunnar Örn. Mikið var hann pabbi
ykkar stoltur af ykkur og mátti svo
sannarlega vera það. Og elsku
Sigga, missir manninn þinn um ald-
ur fram og nú næstelsta barnið.
Systkini og systkinabörn, þið hafið
misst mikið og Didda, megi minn-
ingarnar um allar góðu stundirnar
gefa ykkur styrk í sorginni.
Nú höfum við ekkert nema minn-
ingarnar. Brotakenndar og frá ýms-
um tímum: Bræðurnir spilandi á
gítar og munnhörpu, rekið heim úr
réttum (þá var „sveitamaðurinn"
og „Skeiðháhyltingurinn“ í Ingólfi
í essinu sínu), handboltaæfingar í
hlöðunni og fótbolti upp á heima-
túni í gamla daga, stuttar skyndi-
heimsóknir á fullorðinsárum, Elsa
og Gunnar Örn og seinna Didda og
Anna litla og stundum var þá Gunn-
ar með. Kaffispjall (og snúðar á
sumum bæjum). Ósköp hversdags-
legt á sínum tíma en núna fínnst
manni að það hefði verið hægt að
segja meira og tala betur saman,
nýta tímann betur.
Það er merkilegt hvað menn eru
fullkomnir ef marka má minninga-
greinar. Þá hefði Ingó hlegið að
okkur ef við hefðum sagt að hann
væri gallalaus. Það var hann ekki.
Ekki frekar en við hin. En þar sem
INGOLFUR
ARNARSON