Morgunblaðið - 09.05.2003, Blaðsíða 62

MINNINGAR
62 FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Kveðja frá systkin-
um.
Æ, hvar er leiðið þitt lága,
ljúfasti bróðir?
þar sem þú tárvota vanga
á vinblíða móður
mjúklega lagðir, er lífið
lagði þig, bróðir minn kæri,
sárustu þyrnunum þínum,
þótt saklaus þú værir og góður.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Í dag, hinn 9. maí, hefði okkar
elskulegi bróðir, hann Hörður Birg-
ir, orðið sextíu og þriggja ára. –
Okkur systkinin langar að minnast
þess og þakka honum samfylgdina
HÖRÐUR BIRGIR
VIGFÚSSON
✝ Hörður BirgirVigfússon fædd-
ist 9. maí 1940 á Hól-
um í Hjaltadal. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítala við
Hringbraut 20. des-
ember 2002 og var
útför hans gerð frá
Háteigskirkju 3. jan-
úar.
sem hefði gjarnan
mátt vera lengri.
Þá hefði hann leng-
ur getað notið samvist-
anna við dæturnar
tvær og litlu afastelp-
urnar, þær Inger Erlu
og Kristbjörgu Hörpu,
sem allar voru honum
svo mikils virði og
gáfu honum svo mikið.
– Sérstaklega síðustu
árin þegar hann þurfti
svo mikið á upplyft-
ingu að halda. Það var
óréttlátt að hann
skyldi ekki fá að fylgj-
ast með þeim lengur. – Við hin mun-
um sjá til þess að þær muni afann
sem var svo óþreytandi að leika við
þær og vildi allt fyrir þær gera.
Við systkinin eigum margar
minningar um hann Bigga bróður.
Við, þau yngstu, munum hann sem
ungan mann sem við litum upp til
og hjálpaði okkar að stíga fyrstu
skrefin í höfuðborginni þegar fjöl-
skyldan flutti frá Hólum í Hjáltadal
haustið 1963. Þá þurftum við á leið-
sögn að halda og gott var það þegar
stóri bróðir vildi fylgja okkur í bíó
eða útí búð. Á þessum tíma var
hann við háskólanám og þekkti orð-
ið umhverfið hér fyrir sunnan. Þau
eldri muna hann sem góðan félaga
og vin, við leik og störf á Hólum. –
Þórhildur þakkar alla umhyggjuna
sem hann sýndi henni þegar hún,
ungur og óharðnaður unglingur,
steig sín fyrstu skref fjarri heima-
húsum við Menntaskólann á Akur-
eyri, alltaf var hún velkomin að leita
til hans með vandamálin. Hún gat
hvenær sem var komið í herbergið
hans í gömlu vistinni, þó að hann
hafi sjálfsagt stundum haft öðrum
hnöppum að hneppa. Aldrei ömuð-
ust þeir við henni – hvorki hann né
hans góðu herbergisfélagar, Snorri
og Magni.
Biggi var mikill dansari á sínum
yngri árum og allt fram á síðasta
dag sveiflaði hann dömum á öllum
aldri, sem og systrum og dætrum,
snilldarlega í rokk og vals.
Kæri Biggi bróðir! Þetta voru að-
eins örfá minningabrot – Við trúum
því að þín hafi beðið vinir í varpa og
að þú sért meðal ástvina okkar sem
farnir eru yfir móðuna miklu. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning þín.
Agnes, Þórhildur,
Guðmundur og Baldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
elskulegrar fósturmóður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MÍNERVU KRISTINSDÓTTUR,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hraunbúða og Sjúkrahúss Vestmannaeyja
fyrir kærleiksríka umönnun.
Sigríður Mínerva Jensdóttir, Kristinn Skæringur Baldvinsson,
Sigurjón Kristinsson,
Þórir Kristinsson, Auður Hermannsdóttir,
Baldvin Kristinsson, Áslaug Þórdís Gissurardóttir
og langömmubörn.
✝ Ólafur Bjarna-son fæddist á
Patreksfirði 29.
september 1963.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi laugar-
daginn 3. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru hjónin
Dagbjörg Ólafsdótt-
ir og Bjarni Sigur-
björnsson í Hænu-
vík. Systkini Ólafs
eru Sigurjón, f. 17.
september 1946,
Guðjón, f. 2. desem-
ber 1947, Pálmey Gróa, f. 13.
janúar 1955, Rögn-
valdur, f. 21. febr-
úar 1960, og Búi, f.
25. júlí 1967.
Synir Ólafs eru
Kristinn, f. 28. júlí
1988, og Friðrik, f.
25. júní 1991. Móðir
þeirra er Sandra
Skarphéðinsdóttir á
Patreksfirði, en
hún var sambýlis-
kona Ólafs.
Útför Ólafs verð-
ur gerð frá Pat-
reksfjarðarkirkju í
dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ólafur ólst upp í foreldrahúsum í
Hænuvík, en þau Dagbjörg og Bjarni
fluttu búferlum til Patreksfjarðar ár-
ið 1982. Þrátt fyrir góða námshæfi-
leika Ólafs varð skólagangan stutt,
aðeins hálfur vetur eftir að grunn-
skólaprófi lauk. Margt annað var
meira heillandi, ekki síst það starfs-
umhverfi sem mótar allt mannlíf á
Vestfjörðum, sjórinn og hafnarsvæð-
in. Ólafur starfaði því lengst sem sjó-
maður og útgerðarmaður og var hans
stutta starfsævi mjög bundin við
sjávarútveg. Orð fór af dugnaði hans
og ósérhlífni, og eftir að hann hafði
komist yfir eigin bát voru fáir eða
engir í hans heimabyggð, sem fastar
sóttu eða báru meira úr býtum. Hann
var gefinn fyrir að fara eigin leiðir,
tók sjálfstæðar ákvarðanir, gjarna
eftir að hafa hlustað eftir ráðum ann-
arra og lagt saman tvo og tvo. Í upp-
hafi útgerðarferils síns leitaði hann
þannig mjög eftir upplýsingum sér
eldri manna um vænlegustu fiskimið-
um úti fyrir Patreksfirði og hagnýtti
sér þá „fiskifræði“ út í æsar.
Á þrítugsaldri hóf Óli sambúð með
Söndru Skarphéðinsdóttur, sem
fædd og uppalin er á Patreksfirði.
Með henni átti hann synina Kristin
og Friðrik, sem urðu honum afar
hjartfólgnir. Því miður varð sambúð
þeirra Söndru ekki löng og slitu þau
samvistum.
Fyrir meira en fjórum árum
kenndi Óli bróðir sér þess meins, sem
síðar dró hann til dauða. Sem fyrr var
maðurinn ekki á þeim buxunum að
gefa sinn hlut. Bardaginn var harður
og stundum sýndist endirinn geta
orðið annar en raun varð á. Sjúkling-
urinn var enda meiri harðjaxl en al-
gengt verður að teljast og fráleitt gef-
inn fyrir að láta vorkenna sér. Ólafur
gekk því að verki eftir því sem kraft-
ar leyfðu allt fram í desember sl., en
þá voru kraftar til athafna á þrotum.
Jafnfram hélt hann sínu glaða yfir-
bragði hvernig sem á stóð, jafnvel þó
að þrautir leyndu sér ekki ef grannt
var að gáð.
Þegar útséð var um endalokin urðu
vonbrigðin stór. Að vera kallaður
brott á miðri ævi fannst honum hið
mesta óréttlæti. Það var eins og að
hverfa frá hálfnuðu verki. Lítt átti
það við lundina hans Óla bróður. Sér-
staklega var söknuðurinn sár gagn-
vart drengjunum hans, sem hann svo
sannarlega hafði vonast til að sjá
vaxa úr grasi. Þeir voru honum sá
fjársjóður, sem hann hafði dýrastan
fundið, stærsti vinningurinn sem
honum hafði áskotnast í lífinu.
En þó að skútan hafi strandað fyrr
en ætlað hafði verið, var huggunin sú
að báðir eru drengirnir efnilegir. Þá
hafði ótrúlega mikið starf verið unnið
á fáum árum og ekki má gleyma þeim
fjölmörgu ánægjustundum, sem Óli
hafði veitt vinum og venslafólki.
Hann hafði svo sannarlega lag á því
að lyfta geði og lífga upp á samræður.
Þegar séð er fyrir enda á ævi náins
vinar verður okkur hugsað til baka.
Okkur verður ljóst að endalok eru á
næsta leiti. Til okkar leggur vaxandi
ljóma frá hinum hverfandi samferða-
manni. Mynd hans sjálfs máist út
hægt og hægt í miðju aftanskininu,
hún smækkar um leið og birtan vex.
Þannig færist hann fjær okkur uns
hann hverfur í litlum brennipunkti. Í
þennan miðdepil getum við ekki litið,
það blindar sýn. Í staðinn böðum við
okkur í geisladýrðinni, minningunum
um hinn látna. Njótum þannig ná-
lægðar hans þó hann hafi nú þegar
horfið á æðra tilverustig.
Þó að oft horfði vel fyrir Ólafi bróð-
ur, var líf hans ekki alltaf dans á rós-
um. Gátur lífsins verða stundum tor-
ráðnar. Beinar og breiðar brautir
geta reynst blindgötur.
Nú hafa vandamálin verið leyst,
Ólafur Bjarnason hefur verið burt-
kallaður af þessari jarðvist, hann er
horfinn til annarra og hlýlegri staða
en Patreksfjarðarflóans, þar sem
hann kunni þó svo vel við sig, jafnvel
þó að sjór væri ekki alltaf lognsléttur
eða himinninn bjartur.
Kæra móðir og systkini.
Það er komið skarð í hópinn. Það
verður aldrei fyllt og við verðum aldr-
ei söm.
Einn vísifingur hreyfist, skrifar hægt,
en heldur sínu striki. Engri nægt
af trú né speki tekst að fipa hann,
né tár þín geta einn stafkrók burtu fægt.
Við erum máttvana gagnvart slík-
um stórtíðindum, eins og lýst er í
þessari vísu Omars Kajams í Rub-
aiyat. Við skulum samt gefa okkur
tíma til að hugleiða hið horfna, festa í
minni allt hið góða og ánægjulega af
hinum horfna bróður og syni. Það
léttir sorgina þegar frá líður. En það
hefði ekki verið líkt hinum framliðna
að dvelja lengi við sorgir og sút. Lífið
heldur áfram og aftur langar mig til
að vitna í Kajam gamla þegar hann
segir:
En fyllum glösin! Hvað skal harmalag
við hverfulleikans endalausa dag?
Nei, vagga morgundags né gærdags gröf
ei glepja oss skal frá veisluborði í dag.
Það var í septembermánuði 1963
að ég sem þessar línur rita yfirgaf
foreldrahús. Í sama mánuði fæddist
foreldrum mínum þessi nú nýlátni
sonur. Nú er hann horfinn á ný án
þess að eiga afturkvæmt. Einn kem-
ur þá annar fer. Eftir standa daprir
synir hans, tákn nýrra tíma.
Kynslóð tekur við af kynslóð.
Líf kviknar af lífi.
Dagur kemur eftir þennan dag.
Megi heimurinn hlæja við þessum
frændum okkar. Gefi himnafaðirinn
okkur styrk til að veita þeim og móð-
ur þeirra skjól, svo að þeir megi sigr-
ast á hinu ólýsanlega böli, sem hin
grimma veröld hefur nú búið þeim.
Já, megi sjálfir erfiðleikarnir styrkja
þá í framtíðinni og auka þeim skilning
á lífinu, minna þá á fallvaltleikann og
hversu hamingjan er eftirsóknarvert
en um leið hverfult hnoss.
Megi hin bjarta minning um Ólaf
Bjarnason frá Hænuvík verma okkur
og alla þá sem hann þekktu um langa
framtíð.
Sigurjón Bjarnason.
Elsku Óli.
Hetjulegri baráttu þinni við illvíg-
an sjúkdóm er lokið. Þú komst mjög
oft til okkar og ræddum við meðal
annars um veikindi þín en aldrei
heyrðum við þig kvarta. Þú varst allt-
af svo sterkur. Heimsóknir þínar til
okkar voru alltaf skemmtilegar og
ýmislegt rætt og stundum þrættum
við alveg heilmikið en þú hafðir mjög
gaman af því, sérstaklega ef þú gast
æst mig upp, þá fórstu að hlæja og
sagðir kannski „jú þetta er kannski
alveg rétt hjá þér“. Þú gast verið svo
stríðinn og alltaf varstu í góðu skapi.
Þú varst svo ánægður þegar þú
komst úr siglingunni um Karabíska
hafið, kannski vissirðu líka þá að það
yrði þín síðasta utanlandsferð. Það er
svo margt sem kemur upp í hugann
þegar við hugsum til baka. Skemmti-
legar minningar sem tengjast þér.
Við vorum í reglulegu símasambandi
eftir að þú fórst suður og í næstsíð-
asta símtali okkar á sumardaginn
fyrsta töluðum við mikið um dauðann
og hvað tæki við eftir hann. Við vor-
um alveg viss um að við myndum hitt-
ast aftur þótt það yrði ekki á þessari
jörð.
Við minnumst þín með þakklæti og
kveðjum þig elsku Óli með orðunum
sem við vorum að reyna að rifja upp í
símtalinu okkar en mundum hvorugt
hvernig voru.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, þótt látinn mig haldið. En
þegar þið hlæið og syngið með glöð-
um hug, lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
Elsku Dæja, Kristinn, Friðrik og
aðrir aðstandendur. Við vitum að
söknuður ykkar er mikill en megi
Guð geyma ykkur og varðveita í sorg-
inni.
Bergrún og Hallur.
Það var að morgni 3. maí þar sem
ég var að draga grásleppunetin að
síminn hringdi um borð í trillunni hjá
mér. Það var konan mín ég heyrði
strax að hún var döpur í bragði, enda
var hún að segja mér að Óli vinur
minn hafi látist þá um morguninn,
Höggið var þungt þótt maður hafi
mátt búast við þessum fréttum þá og
þegar, þar sem Óla hafði hrakað mjög
síðustu daga, og flaug margt í gegn-
um hugann.
Það rifjaðist strax upp fyrir mér að
þennan sama dag fyrir ári var Óli ein-
mitt að hjálpa mér að leggja grá-
sleppunetin. Já, það er erfitt að sjá á
eftir svo góðum dreng og svo hörðum
nagla sem aldrei hafði kennt sér
meins bogna undan veikindum langt
fyrir aldur fram. Óli greindist í árs-
byrjun ’99, hóf hann þá strax baráttu
til bata sem hann háði allt til enda,
alltaf svo jákvæður og lífsglaður að
því fá engin orð lýst. Ég man alltaf
þegar ég heimsótti hann suður á
Landspítala eftir aðgerð þá var hann
að fara yfir á Rauðakrossheimilið til
dvalar þar til hann treysti sér heim.
Við fórum í bíltúr og ýmsar redding-
ar þótt veikburða hann væri. Hann
hafði líka orð á því að það væri víst
vissara að fara hægt yfir hraðahindr-
arnirnar, það var stutt í brosið þrátt
fyrir allt.
Eftir að Óli kom heim fór hann
strax að vinna um leið og hann treysti
sér til. Ég bauð honum að beita fyrir
mig með því skilyrði að hann réði sér
alveg sjálfur, því tók hann strax feg-
ins hendi og var það mér mikil hjálp
og ánægja. Síðar fór hann á skak á
sumrinn með Grétari vini sínum, en
það var hans líf og yndi enda sjálfur
búinn að eiga trillu til margra ára og
var þá jafnan manna fisknastur, hann
þekkti miðin eins og puttana á sér,
hann virtist alltaf vita hvar ætti að
renna færum á hvaða tíma og á hvaða
falli, ef maður gaf honum upp lóran-
tölur þar sem maður var staddur þá
sagið hann gjarnan já ertu þar, þarna
á 42 föðmunum, þetta klikkaði aldrei,
hann var með þetta allt á hreinu.
Hann var líka veðurglöggur með af-
brigðum og virtist alltaf vita þegar
var komin blíða úti í kanti þótt bræla
væri við landið.
Óli hélt ótrauður áfram að vinna
allt til áramóta 2003, síðustu mánuð-
ina í fiski.
Við Óli áttum margt sameiginlegt,
t.d. erum við báðir úr sveit, hann frá
Hænuvík og ég frá Haga, og svo vor-
um við báðir í trillubransanum.
Við höfðum vitað hvor af öðrum í
gegnum tíðina, en vinskapur okkar
hófst ekki fyrir alvöru fyrr en árið ’95
en þá vorum við saman í 5 vikur úti á
Kanarí. Þetta voru ógleymanlegir
tímar sem Óli naut vel sem og ég
enda átti hann eftir að fara aftur út í
sólina.
Upp frá þessu slitnaði aldrei okkar
vinskapur. Óli var að mörgu leyti sér-
stakur, hann stóð fastur á sínu og
stundum svolítið þver, en hann vissi
sínu viti og var ósérhlífinn og harð-
duglegur. Enda orðaði hann það vel
þegar hann sagði að það hafi nú verið
farið á sjóinn meira af vilja en mætti
eftir sverar helgar og mikið grín.
Óli, þakka þér fyrir að vera vinur
og samferðafélagi í gegnum tíðina,
allar kvöldstundirnar, öll símtölin og
allt spjallið um heima og geima, sjó-
inn og sveitina. Við þig gat ég talað
um allt, það hefur verið mér mikils
virði og vonandi þér líka. Það var allt-
af jafnnotalegt að labba upp brekk-
una heim til þín. Minning þín verður
alltaf í huga mér, en nú ertu farinn og
kominn á æðra stig en við hin sem
eftir lifum.
Megi guð geyma þig og gefa
drengjunum þínum, ættingjum og
vinum styrk til að takast á við sorg-
ina.
Þegar brotnar bylgjan þunga,
brimið heyrist yfir fjöll,
þegar hendir sorg við sjóinn,
syrgir, tregar þjóðin öll,
vertu ljós og leiðarstjarna,
lægðu storm og boðaföll,
líknargjafinn þjáðra þjóða,
þegar lokast sundin öll.
(Jón Magnússon.)
Þinn vinur
Gunnar Bjarnason.
ÓLAFUR
BJARNASON
 Fleiri minningargreinar um Ólaf
Bjarnason bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.