Morgunblaðið - 09.05.2003, Blaðsíða 64

MINNINGAR
64 FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurbjörn Guð-mundur Sigur-
björnsson fæddist í
Baugaseli í Barkár-
dal 27. febrúar 1923.
Hann lést á Hjúkrun-
arheimilinu Seli 3.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigurbjörn
Ingimar Þorleifsson
bóndi, f. 16. apríl
1875, d. 9. maí 1924,
og Guðrún Margrét
Guðmundsdóttir, f.
15. apríl 1886, d. 25.
sept. 1927. Fósturfor-
eldrar Sigurbjörns voru þau hjón-
in Friðbjörg Jónsdóttir og Magnús
Friðfinnsson, bóndi í Skriðu í
Hörgárdal. Uppeldisbræður Sig-
urbjörns, Höskuldur, Skúli og
Finnur, eru allir látnir og einnig
albræður hans, þeir Þorleifur,
Herbert, Kári og Þráinn. Systur
Sigurbjörns eru þær Kristín, f.
1909, búsett á Akureyri, og Anna
María, f. 1913, búsett á Blönduósi.
Sigurbjörn kvæntist 27. febrúar
1953 Jóhönnu Þórarinsdóttur frá
Fljótsbakka í Eiðaþinghá, f. 24.2.
1931. Börn þeirra eru: 1) Guðrún,
f. 25.11. 1954, gift Magnúsi Jóns-
syni og eiga þau þrjú börn og eitt
barnabarn. 2) Þórarinn, f. 9.10.
1956, kvæntur Elísabetu R. Jó-
hannesdóttur, og eiga þau þrjú
börn og eitt barnabarn. 3) Magnús,
f. 6.12. 1960, kvæntur Ingibjörgu
Sævarsdóttur og
eiga þau tvö börn. 4)
Hanna Birna, f. 2.7.
1970, gift Jóhannesi
Ellingsen, og eiga
þau þrjár dætur.
Fóstursonur Einir
Örn Einisson, f. 31.
maí 1965, sambýlis-
kona hans er Hrönn
Hjaltadóttir og eiga
þau fjögur börn og
eitt barnabarn.
Sigurbjörn ólst
upp í Skriðu og
dvaldist þar til tví-
tugs en þá flutti hann
til Akureyrar og hóf þar störf við
Nýju kjötbúðina. Hann lærði kjöt-
iðn hjá KRON í Reykjavík og starf-
aði síðan áfram í Nýju kjötbúðinni
til ársins 1950. Þá réð hann sig til
KEA þar sem hann starfaði óslitið í
fjörutíu og þrjú ár, fyrst við pylsu-
gerðina en síðar í Kjötiðnaðarstöð
KEA þar sem hann var verkstjóri
lengst af. Sigurbjörn var einn af
stofnendum Félags íslenskra kjöt-
iðnaðarmanna og var kjörinn heið-
ursfélagi þess 1987. Hann söng
með Karlakór Akureyrar í fjölda-
mörg ár og var félagi í Lions-
klúbbnum Hugin á Akureyri um
árabil. Sigurbjörn var mikill
áhugamaður um hesta og var frí-
stundabóndi á Akureyri í mörg ár.
Útför Sigurbjörns verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kvöldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.
Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss.
(Ingólfur Þorsteinsson.)
Þegar við minnumst föður okkar
kemur upp í hugann umhyggja hans
fyrir fjölskyldunni og það að gera eitt-
hvað skemmtilegt með okkur. Hans
aðaláhugamál voru ferðalög, veiði-
mennska, hestar og söngur. Ferðirn-
ar sem við fórum í með honum og
mömmu eru ógleymanlegar, þar sam-
tvinnuðust áhugamálin öll og það
skipti ekki máli hvort við vorum á bíl-
um eða hestum. Það er vandfundinn
sá staður á Íslandi sem við höfum
ekki komið á. Við áttum bláan Rússa-
jeppa sem kom okkur upp á hálendið,
þar sem við ókum um eins og við ætt-
um heiminn og meira til. Við fórum
nokkrum sinnum inn á hálendið sem
þá var ósnortin paradís, þangað lágu
vegaslóðar eða ættum við frekar að
kalla það troðninga. Allar ár og lækir
voru óbrúaðir og afar skemmtilega að
keyra yfir, stundum á fleygiferð svo
að gusurnar gengu yfir bílinn en
stundum þurfti að lúsast yfir árnar en
þá voru þær dálítið djúpar. Oft flæddi
inn í jeppann og bremsurnar blotn-
uðu og urðu óvirkar og þannig var
ástandið hjá okkur eitt sinn þegar við
vorum á leið niður í Þjófadali. Allt í
einu uppgötvar pabbi að bíllinn er
bremsulaus og ferðin jókst við hvern
metra en pabbi hélt ró sinni og stýrði
bílnum örugglega niður á jafnsléttu
þar sem við gátum loksins stoppað.
Við systkinin vorum dálítið skelkuð
en vissum ekki almennilega hvað
þetta var hættulegt fyrr en Kári
frændi, sem hafði verið á eftir okkur,
kom æðandi út úr bílnum og baðaði út
öllum öngum. Hann taldi öruggt að
þetta hefðu getað orðið okkar síðustu
dagar en svo var ekki og ferðinni var
haldið áfram og ævintýrin biðu bak
við hvern hól og hverja bungu.
Á Hveravöllum láum við í tjöldum
og veiddum okkur bleikjur í matinn.
Stundum veiddum við svo mikið í
Seyðisánni að við urðum að salta yfir
fiskinn svo flugurnar færu ekki í hann
og geymdum hann svo milli þúfna.
Einu sinni reyndum við að sjóða
bleikjuna í hver en hann smakkaðist
ekki vel. Hverirnir voru kapituli út af
fyrir sig, við sátum við þá og fylgd-
umst með hvernig bullaði og sauð í
þeim. Við skoðuðum náttúruna, gróð-
urinn, fjöllin og jöklana. Pabbi þekki
flest fjöll og kennileiti. Hjá honum
lærðum við þá landafræði og náttúru-
fræði sem við búum að enn í dag.
Hann kenndi okkur að meta landið
okkar og ganga vel um það. Á kvöldin
komum við í tjöldin og borðuðum og
svo var slappað af í heita pottinum. Þá
voru heitir pottar mjög fágætir og við
nutun þess að leika okkur í heitu vatn-
inu og þvo af okkur ferðarykið.
Pabbi og mamma stunduðu búskap
í frístundum sínum og þá áttum við
hesta og nokkrar kindur. Pabbi var
mikill hestamaður, hestar voru eigin-
lega hans ær og kýr. Hann mátti aldr-
ei sjá fallegan hest án þess kaupa
hann. Pabbi átti einn uppáhaldshest
sem hét Hringur. Það var besti hest-
urinn og enginn kom í staðinn fyrir
hann. Margar skemmtilegar minn-
ingar eigum við sem tengjast bú-
skapnum. Þar var í mörgu að snúast,
það þurfti að reka kindurnar upp til
fjalla, setja hestana í hólf yfir sumarið
svo ekki sé minnst á heyskap og rétt-
ir. Við áttum mikið hestastóð fram í
Litla-Dal, með Ingva og Bergþóru
sem þar bjuggu og þar vorum við
seint og snemma. Svo voru það hesta-
réttir og hestamannamótin og allt
fjörið sem fylgdi þeim. Já, þetta voru
skemmtilegir dagar sem gott er að
minnast.
Pabbi hafði létta lund og mikil gleði
fylgdi honum. Hann var söngmaður
mikill og söng lengi í Karlakór Ak-
ureyrar. Við lærðum þessi karlakórs-
lög um leið og pabbi var að æfa sig og
svo var sungið í ferðalögunum og það
ekki lítið. Ég held að við höfum kunn-
að efnisskrá kórsins utan að ár eftir
ár.
Seinni árin fékk pabbi mikinn
áhuga á garðrækt og sá um að garð-
urinn okkar í Norðurgötunni væri
eins fallegur og hægt var. Sá garður
var sleginn mun oftar en aðrir garðar
í nágrenninu.
Pabbi var mikið snyrtimenni og
vildi alltaf vera fínn. Hann hugsaði
mikið um hvernig hann ætlaði að vera
klæddur við hin og þessi tækifæri og
bindin voru punkturinn yfir i-ið, enda
mörg til. Það var gaman að fara með
honum í búðir því hann hreifst svo
auðveldlega af fallegum fötum og allt-
af vantaði hann eitthvað nýtt í fata-
skápinn.
Pabbi og mamma voru nátengd, ef
minnst var á annað þá fylgdi hitt með.
Pabbi treysti alveg á mömmu í einu
og öllu og vildi alltaf hafa hana nálægt
sér, gat í raun aldrei af henni séð. Síð-
ustu mánuðir voru pabba erfiðir, mik-
il veikindu komu í veg fyrir að hann
gæti verið heima hjá mömmu og það
var honum erfitt. Mamma stóð eins
og klettur með honum og var vakin og
sofin yfir velferð hans. Þannig voru
þau saman allt til enda og fyrir það
viljum við systkinin þakka.
Starfsfólki Hjúkrunarheimilisins
Sels og lyfjadeildar Fjórðungssjúkra-
hússins þökkum við fyrir góða
umönnun og velvild í garð foreldra
okkar.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir.)
Elsku pabbi, hjartans þakkir fyrir
allt. Guð geymi þig.
Guðrún, Þórarinn, Magnús
og Hanna Birna.
Veiðiferðir, ferðalög og fjölskyldan
voru áhugamál Sigurbjörns tengda-
föður míns. Jóhanna og hann buðu
mig hjartanlega velkominn í fjöl-
skylduna og Sigurbjörn spurði mig
hvort ég hefði gaman af því að veiða á
stöng. Ég sagði svo vera og þar með
vorum við orðnir tengdafeðgar. Við
fórum saman í ógleymalegar veiði-
ferðir í Hofsá í Vopnafirði. Þar vorum
við í nokkra daga í tvö sumur og
veiddum lax og silung. Seinna sum-
arið hafði Sigurbjörn fengið sér nýja
flugustöng og fór á flugunámskeið til
að læra á græjurnar. Svo æfði hann
sig í garðinum, slíkur var áhuginn.
Það var ekkert hálfkák á hlutunum.
Þarna í Vopnafirði vorum við með
konurnar og börnin með okkur og
lágum í tjöldum. Þá snjóaði yfir okkur
í lok júlí en það kom ekki að sök, við
veiddum bara betur, en frúrnar voru
ekki alveg eins hrifnar af því að vera í
snjónum með börnin en við hlustuð-
um ekkert á það. Við vorum að veiða,
allt annað skipti þá ekki máli. Eins
fórum við stundum í Laxá í Aðaldal og
þá lentum við í því að tjaldið þeirra
fauk og tjaldaði sér sjálft yfir bílinn
þeirra, þá var mikið hlegið. Við ferð-
uðumst talsvert saman og einu sinni
fórum við saman til Englands í
ógleymanlega ferð. Það var sama
hvert við fórum, það var bara gaman
og alltaf nóg að gera og skoða. Sig-
urbjörn þekkti landið eins og lófann á
sér og var ólatur við að fræða okkur.
Oft fylgdu með góðar sögur af bænd-
um á bæjum þeim sem við ókum
framhjá. Það var ótrúlegt hvað hann
þekkti mikið til.
Sigurbjörn var léttlyndur og
skemmtilegur maður og gott að
sækja þau hjón heim. Móttökurnar
voru hjartanlegar og góðar. Sigur-
björn hafði gaman af því að segja sög-
ur af mönnum og málleysingum og oft
fór hann með góðar vísur fyrir mig.
Það er gott að minnast þess að hafa
verið með honum á áttræðisafmælinu
hans og gullbrúðkaupi þeirra hjóna í
febrúar sl., þá átti fjölskyldan með
honum góðan og skemmtilegan dag.
Sigurbjörn var svo ánægður að geta
komið heim af sjúkrahúsinu og verið
með fjölskyldunni sinni, einu sinni
enn. Þetta er dagur sem við gleymum
seint og erum öll svo þakklát fyrir.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og góðleg
var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir.)
Guð geymi þig.
Magnús.
Það komu margar minningar upp í
huga okkar systkinanna þegar við
kveðjum hann afa okkar. Við vorum
svo heppin að alast upp við hliðina á
ömmu og afa. Það sem stendur upp úr
er þegar við komum í heimsókn til
þeirra að við fórum alltaf með afa inn í
herbergi en þar geymdi hann namm-
ið. Það var eins og verslun inni í skáp.
Þá máttum við fá eina lúku og svo
pínu í vasann líka.
Aldrei leið sá afmælisdagur að ég
(Sonja) fengi ekki 1 rós frá afa mín-
um. Eftir því beið ég og það gladdi
mig svo. Þessi rós lifði alltaf lengur en
aðrar rósir.
Afi fylgdist vel með Elmari á
skautunum og mætti á allar keppnir á
meðan hann gat. Þegar Elmar stóð
sig vel og fékk verðlaun þá var afi að
vinna líka og hrópaði húrra, húrra,
slík var gleðin yfir velgengninni.
Afa fannst gaman að koma til okk-
ar í sumarbústaðinn og gott að vera
þar. Afi og amma sáu um að rækta
upp lóðina í kringum bústaðinn. Þau
SIGURBJÖRN
SIGURBJÖRNSSON
✝ Stefán Geir Svav-ars fæddist í
Reykjavík 4. maí
1920. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 2. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Svavar S. Svavars,
verslunar- og skrif-
stofumaður, ættaður
úr Suður-Þingeyjar-
sýslu og Jóna Bjarna-
dóttir Svavars, hús-
móðir, ættuð frá
Austurlandi en
bjuggu lengst af í
Reykjavík. Þau eignuðust fjögur
börn og var Stefán yngstur. Hin
voru sr. Garðar, síðast sóknar-
prestur í Laugarneskirkju. Hann er
látinn en ekkja hans Vivian Svav-
arsson lifir mann sinn. Næst var
Hildur Sigríður húsmóðir, gift Ár-
manni Jakobssyni og eru þau látin.
Þá Bjarni, starfsmaður Rafmagns-
veitu Reykjavíkur, giftur Dagmar
Beck og eru þau látin.
Stefán kvæntist hinn 2. febrúar
tjarnarnesi. 2) Svavar, sóknar-
prestur í Fellaprestakalli í
Reykjavík, kvæntur Auði Björk
Kristinsdóttur M.Ed. kennsluráð-
gjafa og búa þau á Selfossi. Þau
eiga þrjú börn, þau eru: a) Hildur
Björk MA, verkefnastjóri hjá Rann-
sóknarþjónustu HÍ, gift Einari Frey
Magnússyni byggingafræðingi,
starfsmanni VÍS og eiga þau þrjú
börn, Sóleyju Björk, Sævar Breka
og Stefán Arnar og búa þau í
Reykjavík. b) Stefán hagfræðinemi
við HÍ, kvæntur Vanessu Escobar,
nema við Iðnskólann í Reykjavík.
Búsett í Reykjavík. c) Kristinn Arn-
ar í foreldrahúsum.
Stefán ólst upp hjá foreldrum
sínum og systkinum í Reykjavík.
Vann ýmsa vinnu þar á unglings-
árum og með skólagöngu. Hann
varð stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1940 og lauk kandidats-
prófi í viðskiptafræði frá Háskóla
Íslands1946. Vann að námi loknu
við bókhald og endurskoðun hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur til árs-
ins 1962. Réðst það ár sem aðalbók-
ari hjá Mjólkursamsölunni í
Reykjavík allt til ársins 1985 er
hann varð að láta af störfum vegna
heilsubrests.
Útför Stefáns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
1947 Ólöfu Matthías-
dóttur, f. í Vestmanna-
eyjum 28. maí 1918, d.
14. janúar 1999. Hún
var dóttir Matthíasar
Finnbogasonar og Sig-
ríðar Þorsteinsdóttur
á Litluhólum. Þau
Stefán og Ólöf áttu
heimili í Reykjavík
fram til ársins 1992 er
þau fluttu í Sunnuhlíð í
Kópavogi. Þau eignuð-
ust tvo syni, þeir eru:
1) Þorsteinn Júlíus
mjólkurfræðingur,
kvæntur Margréti
Kristjánsdóttur verslunarmanni og
eiga þau og reka verslunina Litabæ
á Seltjarnarnesi og eru búsett þar.
Þau eiga tvö börn, þau eru: a) Ólöf
húsmóðir í Mílanó á Ítalíu, gift
Andrea Bonometti framkvæmda-
stjóra. Þau eiga tvö börn, Viktor
Stein og Önnu. b) Símon Geir
íþróttafræðingur og kennari í
Granda- og Hagaskóla, í sambúð
með Aðalheiði Jónsdóttur, starfs-
manni á leikskóla, og búa þau á Sel-
Mig langar til að minnast tengda-
föður míns Stefáns Svavars sem ég
hef átt samleið með í 38 ár.
Mér er það í fersku minni þegar ég
hitti Stefán í fyrsta skipti. Það var
vorið 1965. Ég hafði fengið vinnu á
skrifstofu Mjólkursamsölunnar í
Reykjavík sem þá var til húsa að
Laugavegi 162. Að sjálfsögðu var ég
kynnt fyrir starfsfólkinu. Þarna stóð
hann beinn í baki með sitt glettna
bros snyrtilegur og óaðfinnanlega
klæddur. Þetta er hann Stefán Svav-
ars aðalbókarinn okkar. Sonur hans
er að læra mjólkurfræði hjá okkur og
heitir Þorsteinn. Hann var að kaupa
sér nýjan bíl sem þóttu miklar fréttir
í þá daga. Seinna um daginn fóru allir
út að skoða bílinn og þá sá ég í fyrsta
skipti soninn sem síðar varð eigin-
maður minn.
Það var ekki hávaðinn í honum
Stefáni hann vann verk sín í hljóði,
vel og vandlega. Hann var gæddur
góðri kímni og gat látið hin ýmsu
gullkorn falla til að létta okkur lund-
ina. Stefán hugsaði alltaf vel um
heilsuna enda var hann mjög heilsu-
góður og vel á sig kominn. Hann fór
sínar eigin leiðir og í þá daga þóttu
menn skrítnir ef þeir gerðu eitthvað
sem allur almenningur lagði ekki í
vana sinn, en þykir sjálfsagt nú.
Á hverjum degi í hádeginu þegar
vinnufélagarnir fóru út í mötuneyti
að borða fór hann í sinn daglega
klukkutíma göngutúr. Léttur á fæti
gekk hann rösklega, alltaf sömu leið-
ina og lét ekkert stoppa sig, klæddi
sig bara eftir veðri. Seinna þegar ég
kynntist honum betur vissi ég að
hann borðaði alltaf sama morgun-
matinn vel útilátinn einhvers konar
morgunkorn kallað grúsga sem hann
lagði í bleyti kvöldið áður og sauð
daginn eftir. Meira þurfti hann ekki
að borða yfir daginn fyrr en að kvöld-
matnum kom, en hann drakk mikið
kaffi.
Þegar ég bjó tímabundið á heimili
þeirra hjóna og kynntist honum bet-
ur fann ég að hann var mikið ljúf-
menni sem flíkaði ekki tilfinningum
sínum en vildi allt fyrir okkur gera.
Hann las mikið og gat gleymt sér við
að hlusta á góða tónlist. Aldrei heyrði
ég hann hallmæla nokkurri mann-
eskju. Stefán kynntist ungri blóma-
rós frá Vestmannaeyjum Ólöfu Matt-
híasdóttur og saman áttu þau 55 ár í
blíðu og stríðu. Stefán elskaði Ollu
sína mjög heitt og vildi allt fyrir hana
gera. Hefur þó kannski hér á árum
áður ekki alltaf hagað sér eins og hún
vildi.
Seinna þegar hún var að segja
okkur sögur af þeirra stundum
stormasama lífi gat hún gert grín að
öllu saman eins og henni var einni
lagið og þá gátum við öll hlegið og
haft gaman af.
Stefán og Olla eignuðust seint bíl
en þegar hann var kominn í hlaðið
voru þau óstöðvandi og var farið í úti-
legur um hverja helgi eða keyrt um
landið. Seinna fóru þau mikið saman
til útlanda.
Árið 1992 fluttu Olla og Stefán úr
Álfheimum 36 og keyptu íbúð í
Sunnuhlíð í Kópavogi.
Það var mikil gæfa fyrir þau bæði,
því undir það síðasta þurftu þau bæði
að nýta sér þá þjónustu sem Hjúkr-
unarheimilið Sunnuhlíð býður upp á.
Þegar Stefán var 65 ára fann hann
að hann gat ekki sinnt störfum sínum
eins vel og hann vildi og hætti því á
vinnumarkaðnum. Seinna kom í ljós
að hann átti í baráttu við Alzheim-
erssjúkdóminn sem leiddi til þess að í
mars 1997 varð hann vistmaður á
Hjúkrunarheimilinu og lést þar 2.
maí sl.
Þegar Stefán er allur vil ég fyrir
hönd fjölskyldunnar þakka starfs-
fólki deildar 3 í Sunnuhlíð frábæra
umönnun. Þar leggur starfsfólkið
STEFÁN GEIR
SVAVARS