Morgunblaðið - 09.05.2003, Blaðsíða 63

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MAÍ 2003 63
✝ RagnhildurKristín Magnús-
dóttir fæddist í Arn-
þórsholti í Lundar-
reykjadal 7. mars
1922. Hún lést á
Dvalarheimilinu Ási
í Hveragerði 28. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Magnús Sigurðsson,
bóndi í Arnþórsholti,
f. á Vilmundarstöð-
um í Reykholtsdal
30. mars 1890, d. 2.
september 1968, og
Jórunn Guðmunds-
dóttir, f. á Laugabóli við Ísafjarð-
ardjúp 9. júlí 1887, d. 1. maí 1967.
Ragnhildur var fjórða í röð sjö
systkina, elstur var Sigurður
Ragnar, f. 11. apríl 1913, d. 19.
janúar 1939, Hildur, f. 1914, dó
nokkurra vikna, Andrés, f. 25.
nóvember 1916, Ragnhildur, sem
hér er kvödd, Kristrún, f. 29. júlí
1923, Guðmundur, bóndi í Arn-
þórsholti, f. 14. desember 1929 og
Gunnhildur, f. 6. apríl 1934, d. 24.
mars 1995.
Ragnhildur stundaði nám við
Hallormsstaðaskóla 1943–45.
Vann eftir það lengst
af við afgreiðslustörf
í Reykjavík. Hún hóf
sambúð með eftirlif-
andi manni sínum
Birni Gunnlaugssyni
1952, eignuðust þau
tvö börn. Þau eru: 1)
Sigmar, f. 22. maí
1954, d. 29. mars
1994, hann var í sam-
búð með Ólöfu Ás-
geirsdóttur og átti
með henni tvö börn,
Huldu Kristínu, f. 21.
des. 1977, og Björn
Elvar, f. 9. mars
1981. Þau slitu samvistir. Barn
Huldu Kristínar er Haukur Darri,
f. 24. feb. 2001. Barn Björns Elv-
ars er Viktoría, f. 19. jan. 2001. 2)
Magnús, f. 7. feb. 1957, kvæntur
Margréti Ósk Vífilsdóttur, f. 12.
okt. 1961, barn þeirra Heiðrún
Ósk, f. 12. jan. 1995, og stjúpdóttir
Magnúsar, Guðrún Dúa Smára-
dóttir. Sonur Magnúsar fyrir
hjónaband, Arnþór Björn, f. 29.
des. 1979.
Útför Ragnhildar verður gerð
frá Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég fór að reyna að rifja upp fyrstu
minningar mínar um Röggu frænku
nú um daginn og gat bara ekki komið
því fyrir mig því hún hefur einhvern
veginn alltaf verið til staðar fyrir mig
rétt eins og nánustu fjölskyldumeð-
limir, bara alltaf verið þarna. En þó
er mér minnisstætt úr barnæskunni
þegar hún vann í Kjörís og kom allt-
af með fullan stóran poka af gölluð-
um frostpinnum sem við systkinin
gerðum að sjálfsögðu góð skil.
Ragga var elsta systir mömmu og
þær höfðu alltaf mikið og gott sam-
band sín á milli svo til Röggu og
Bjössa var mjög oft farið og eins
komu þau mikið til okkar. Þó svo að
hjá þeim fengi maður enga leik-
félaga, því strákarnir þeirra voru svo
miklu eldri en ég, var alltaf tilhlökk-
unarefni að fara þangað og höfðing-
legar móttökur.
Röggutertan á sínum stað, nýbak-
aðar pönnsur og ísköld mjólk. Þegar
ég komst svo sjálf til vits og ára
héldu þessar heimsóknir alltaf áfram
og strax sem unglingur var ég farin
að fara ein til Röggu frænku.
Það var einhvern veginn ekkert
kynslóðabil hjá henni og vinkonurn-
ar sóttu sérstaklega í að koma með í
þessar heimsóknir því það var alltaf
boðið upp á spákaffi. Þá sagði hún
okkur hvaða strákum við værum
skotnar í og hvað væri á döfinni og
hitti ansi oft naglann á höfuðið. Þeg-
ar foreldrar mínir skildu þegar ég
var 14 ára fór ég oft til hennar. Hún
var svo hughreystandi og sagði ein-
hvern veginn alltaf réttu orðin. Hún
tók ekki afstöðu með neinum og tal-
aði alla tíð mjög fallega um pabba,
sem mér þótti vænt um.
Kveðskapur var hennar ær og kýr
og fór hún oft með ljóð fyrir mann,
bæði eftir sjálfa sig og aðra. Yfirleitt
voru þessi kvæði mjög fyndin og
skemmtilega ort enda var það í
hennar anda sem var alltaf svo hress
og með hnyttin svör á takteinunum.
Árið 1994 misstu þau hjónin eldri
son sinn, Sigmar, og aðeins um ári
seinna dó mamma. Það var mikill
missir fyrir Rögnu að missa son sinn
og svo yngstu systur sína sem var
hennar besta vinkona líka. Hún og
mamma töluðu saman oft á dag og
hittust helst daglega líka svo það var
ábyggilega mikið tómarúm í hennar
hjarta eftir þessi áföll. Samt stóð hún
eins og klettur við hlið okkar systk-
inanna, huggaði okkur og fylgdist vel
með líðan okkar. Hún kallaði okkur
jafnan börnin sín og eftir að pabbi dó
líka fannst mér mjög notalegt að
heyra hana segja þetta, fannst gott
til þess að vita að einhver ætti mig
ennþá.
Ragga og Bjössi bjuggu nú síðustu
ár á Ási í Hveragerði og fannst mér
mjög skrítið þegar þau fluttu af
Grundarstígnum þar sem maður var
vanur að detta inn í spjall og spákaffi
nánast daglega. En fyrir um tveimur
árum flutti ég á Selfoss með fjöl-
skyldu mína og þá fór ég oft í Hvera-
gerði á kvöldin. Ætlaði alltaf bara
aðeins að kíkja, en var aldrei komin
heim fyrr en um miðnætti því alltaf
gleymdi ég tímanum í skemmtileg-
um samræðum. Ef manni leið illa var
hún búin að spyrja hvað væri að áður
en maður komst úr skónum og þá
þýddi ekkert að setja upp sparibros-
ið og segja að allt væri í himnalagi,
hún hætti ekki fyrr en maður leysti
frá skjóðunni og leið að sjálfsögðu
miklu betur á eftir. Svona var hún
næm á líðan annarra og alltaf tilbúin
að hlusta og gefa góð ráð. Í einni af
síðustu heimsóknum mínum til
hennar gaf hún mér ungbarnapeysu
sem hún ætlaði á barnið sem ég á von
á nú í júní. Hún rétti mér þessa fal-
legu peysu sem hún hafði prjónað og
einnig afganginn af garninu og sagði
mér að prjóna húfu við því nú væri
hún hætt að prjóna. Þessi orð hennar
nístu mig í hjartað því bæði hún og
ég vissum að heimsóknir okkar til
hvor annarrar yrðu ekki miklu fleiri
og faðmlagið sem maður fékk alltaf í
kveðjuskyni hafði nýja merkingu
þetta kvöld.
Ég sendi svo að lokum öllum ást-
vinum hennar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Elsku Ragga þakka þér allar
ógleymanlegu góðu stundirnar.
Þín
Arnheiður.
Ein af annarri birtast
okkar samfylgdarstundir,
hlýjar í huga mér.
(Jakobína Sigurðardóttir.)
Elsku besta Ragga, aðeins fátæk-
leg kveðjuorð til þín.
Nú er andi þinn kominn til æðri
heima og ég trúi því að þér líði vel og
Guð gæti þín. Ég sit hér eftir sár og
svekkt út í örlög lífsins, því mér
finnst ég vera að missa móður í ann-
að sinn. Þú varst mér sem móðir og
minn besti vinur, ég sakna þín mjög
og það verður erfitt að halda áfram
án þín.
Ég bið þig fyrir ástarkveðjur til
mömmu og pabba. Guð blessi þig og
minningu þína, hún mun lifa. En mér
er orða vant og því læt ég sálma-
skáldið Matthías segja það sem ég
vildi sagt hafa.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó, móðir góð? –
Upp, þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr paradís
hjá góðri og göfugri móður?
(Matthías Jochumsson.)
Magga, Bjössa, öðrum aðstand-
endum og vinum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Megi Guð veita þeim huggun í
sorginni.
Linda Húmdís.
Okkur systkinin langar að minn-
ast Ragnhildar mágkonu hennar
mömmu. Hún var okkur kær enda
sérlega skemmtileg og lifandi kona.
Það rifjast upp ótal minningar úr
æsku um barngóða konu sem nennti
að spjalla við krakkana og spila við
okkur vist. Hún var hláturmild og
fljót að sjá skondnu hliðarnar á því
sem var að gerast hverju sinni.
Henni var margt til lista lagt, lagin
saumakona, ljóðelsk og ágætlega
hagmælt.
Hún var ættuð úr Borgarfirðin-
um, hélt mikið upp á sínar æsku-
stöðvar og sagði okkur oft sögur það-
an. Hún hafði eindregnar skoðanir á
mönnum og málefnum, lá ekki á
þeim og var gaman að rökræða við
hana.
Á unglingsárunum fékk annað
okkar stundum að búa hjá henni og
Bjössa þegar foreldrar okkar voru
erlendis. Þar var gott að vera, nota-
legt andrúmsloft, hlýja og um-
hyggja. Þar var mikið spjallað og
hlegið.
Ragna var mikil fjölskyldumann-
eskja, þau Bjössi voru samhent hjón
og það var greinilegt að fjölskyldan
var henni alltaf efst í huga. Eftir að
hún veiktist sýndi hún eins og endra-
nær mikinn dugnað og æðruleysi.
Við vottum Bjössa frænda, Magn-
úsi syni þeirra og öðrum aðstand-
endum samúð okkar. Blessuð sé
minning hennar.
Erla og Ari.
Hún Ragna er dáin. Æðruleysi og
reisn var hennar aðal í lífinu og til
hinstu stundar. Hún var ákaflega
hreinskilin, hispurslaus og glaðvær.
Góðum gáfum gædd og vel hagmælt,
eins og hún átti kyn til.
Kynni okkar hófust um 1950 þeg-
ar Ragna hóf sambúð með Birni
bróður. Kynnin breittust fljótt í vin-
áttu, sem sífellt varð traustari með
árunum. Sama mátti segja um alla
tengdafjölskylduna, ekki síst
tengdaforeldra hennar.
Öll nutum við glaðværðar hennar
og þótt stundum væri skipst á föst-
um skotum, held ég að enginn hafi
særst.
Margar voru heimsóknir til
Rögnu og Bjössa, þótt þau byggju
oft í fjarlægð. Móttökurnar stór-
myndarlegar þrátt fyrir þröngan
fjárhag stundum. Alltaf var farið af
þeim fundum með góðar minningar í
farteskinu.
Í nokkur ár unnum við Ragna og
Bjössi saman í fyrirtæki sonar míns,
Gunnlaugs. Minnumst við og aðrir
starfsfélagar okkar þess tíma með
einstakri gleði. Ragna hafði alltaf lag
á að koma fólki í gott skap og stráði
um sig gleði og góðvild. Átti samt til
að láta hvern mann hafa sinn
skammt, ekki síst okkur feðga. Við
söknum þeirra tíma.
Þungt áfall var þeim Rögnu og
Bjössa, þegar þau misstu Sigmar son
sinn. Þann harm báru þau hetjulega í
hljóði. Einnig var mikið áfall, þegar
Gunnhildur yngri systir Rögnu lést
langt um aldur fram. Börn hennar
voru miklir vinir Rögnu í raun allt til
hins síðasta. Nú þegar leiðir skilur
að sinni eru mér og fjölskyldu minni
efst í huga virðing fyrir mætri konu
og þakklæti fyrir vináttu og sam-
fylgd í meira en hálfa öld. Við sökn-
um hennar öll.
Bjössa, Magnúsi og öllum öðrum
ættmennum Rögnu sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Arnþrúður og Sigurður.
RAGNHILDUR
KRISTÍN
MAGNÚSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Helga Unnar Egilsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Helgi UnnarEgilsson fæddist
á Skarði í Þykkvabæ
15. júlí 1929. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
laugardaginn 3. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Egill
Friðriksson, f. 15.
febrúar 1901, d. 27.
febrúar 1987, og
Friðbjörg Helgadótt-
ir, f. 27. janúar 1902,
d. 27. október 1979.
Eignuðust þau þrjú
börn. Þau voru auk
Helga Unnur, lést á öðru ári, og
Málfríður Fanney, f. 7. apríl 1928,
maki Grettir Jóhannesson, f. 11.
febrúar 1927, d. 12. apríl 2000.
Helgi kvæntist 8. júní 1957
Guðríði Steinþóru Magnúsdóttur,
f. 11. júlí 1937, d. 2. september
1995, og eignuðust þau þrjú börn.
Þau eru: Friðbjörg, f. 19. febrúar
1957, gift Árna Björgvinssyni,
þau eiga þrjá syni, Ingvar, Guð-
mund Jóhann og Björgvin; Guð-
rún, f. 27. apríl 1958, gift Frið-
birni Björnssyni,
þau eiga fjögur
börn, Vigni, Baldur,
Helga Rúnar og
Margréti Rósu; og
Þorsteinn, f. 22. apr-
íl 1968, kvæntur
Sigurbjörtu Krist-
jánsdóttur, þau eiga
einn son, Snorra.
Sambýliskona
Helga er Sigurbjörg
Jóna Árnadóttir.
Helgi lauk barna-
skólaprófi frá Djúp-
árskóla í Þykkvabæ
1942 og tók vél-
stjórapróf 1964 í Vestmannaeyj-
um. Hann stundaði sjómennsku
frá Vestmannaeyjum frá fjórtán
ára aldri til ársins 1968 og starf-
aði síðan hjá Fiskiðjunni fram að
gosi 1973. Flutti síðan með fjöl-
skylduna til Keflavíkur og starf-
aði hann hjá Íslenskum aðalverk-
tökum hf. sem verkstjóri, allt til
ársins 1997.
Útför Helga verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það er sárt að sjá á eftir Helga,
baráttan við krabbameinið var stutt
og snögg, en hún lýsti kannski hluta
af persónueinkennum hans, þ.e. að
ganga strax til verks og klára hlut-
ina. Það eru tæp þrjátíu ár, frá því
við Helgi kynntumst, er ég og Frið-
björg dóttir hans fórum að vera sam-
an. Helgi var hár, grannur og ljós yf-
irlitum. Glaðlyndur, einlægur og
traustur vinur. Hann hafði þann eig-
inleika að getað spjallað við alla,
jafnt unga sem aldna og það var ekk-
ert kynslóðabil í huga hans. Hann
skaut stundum föstum skotum á
menn og málefni, ekki til að særa
heldur til að skapa umræðu, í leit að
víðari sýn á hlutina.
Afa- og langafabörnum sinnti
hann af mikilli alúð, fylgdist með líð-
an þeirra og þroska. Hann mætti
alltaf í afmælin þeirra með „pönns-
ur“ í annarri og gjöf í hinni. Hann
hafði mikla unun af matseld, sérstak-
lega í seinni tíð og hafði m.a. fyrir sið
að bjóða öllum afkomendum og
tengdafólki til lundaveislu einu sinni
á ári og þá mátti enginn hjálpa til,
þetta voru hin bestu ættamót. Vest-
mannaeyjar áttu sterk ítök í huga
hans og hann vildi að barna- og
barnabarnabörnin lærðu að meta
þennan þjóðarrétt Vestmannaey-
inga. Búið var að plana ferð til Eyja í
sumar en sú ferð verður ekki farin að
sinni.
Þegar Helgi hætti að vinna gáfum
við fjölskyldan honum „púttara“, að-
allega þó til að stríða honum, því við
höfðum ekki mikla trú á að hann
mundi stunda þessa „ellimanna-
íþrótt“ eins og hann kallaði þessa
iðju. Hann sneri aldeilis á okkur og
notaði púttarinn óspart hjá pútt-
klúbbi eldri borgara í Keflavík og
var hann virkur í félagsstörfum inn-
an klúbbsins.
Þær eru margar samverustund-
irnar sem við höfum átt í gegnum tíð-
ina og minningarnar ylja hjartaræt-
ur. Ég þakka samfylgdina og trausta
vináttu.
Árni Björgvinsson.
Mig langar til að minnast Helga
tengdaföður míns í nokkrum orðum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast honum nokkuð vel á þeim
fjórum árum sem ég og maðurinn
minn höfum verið gift. Helgi varði
miklum tíma með fjölskyldunni og
kom reglulega til okkar og áttum við
oft mjög góðar og líflegar umræður
um lífið og tilveruna. Helgi hafði
skemmtilegan og glettinn húmor
sem hann skaut inn í umræðurnar og
höfðum við mjög gaman af. Hann
reyndist syni okkar Snorra góður afi
og minningarnar um þegar Snorri
dró afa sinn í fótbolta, fékk hann til
að klæða karlana sína í fötin, drekka
kaffi með sér eru mjög dýrmætar.
Alltaf var Helgi til í slaginn þótt ork-
an hafi ekki alltaf verið mikil.
Helgi var góður kokkur og mikill
áhugamaður um mat og matargerð.
Gott var þau heim að sækja Helga og
Systu og gestrisnin engri lík. Hinar
frægu lundaveislur sem voru haldn-
ar á hverju sumri sýndu hve fjöl-
skyldan var honum kær og hann vildi
veita okkur allt það besta. Í huga
mínum býr mikið þakklæti fyrir allar
þær stundir sem við fjölskyldan
fengum að njóta með Helga.
Megi orð 23. Davíðssálms vera
huggunarorð fyrir okkur öll.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Guð blessi minningu Helga.
Sigurbjört Kristjánsdóttir.
Hinsta kveðja til bróður.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfin burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Fanney systir.
HELGI UNNAR
EGILSSON