Morgunblaðið - 03.09.2003, Blaðsíða 46

46 MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sýnd kl. 10.10.
Ofurskutlan Angelina Jolie er
mætt aftur öflugri en nokkru
sinni fyrr í svakalegustu
hasarmynd sumarsins!
Sýnd kl. 6 og 8.
J I M C A R R E Y
Sýnd kl. 5.50, 8 og 10.20. B.i.12.
HUGSAÐU STÓRT
EINI THX LÚXUSSALUR LANDSINS
Sýnd kl. 8 og 10.30. B.i. 14.kl. 5.30, 8 og 10.20.
Tvær löggur.
Tvöföld spenna.
Tvöföld skemmtun.
Miðasala opnar kl. 15.30
Sýnd kl. 5.30, 8 og 10.30. B.i. 12 ára.
Sýnd kl. 4 og 6. Ísl. tal.
Sýnd kl. 5.30, 8 og 10.30. B.i. 16 ára.
Frá leikstjóra Trainspotting kemur hið magn-
aða meistaraverk 28 Days Later.
Missið ekki af þessum frábæra framtíðartrylli.
SV MBL

HK DV

Kvikmyndir.com
Einn sá allra
besti hryllingur
sem sést hefur í
bíó síðustu
misserin."
Þ.Þ. FBL.
Ein besta
mynd ársinsMestu illmenni
kvikmynda-
sögunnar
mætast í
bardaga
upp á líf og
dauða.
TVÆR VIKUR Á TOPPNUM Í USA
Miðaverð 500 kr.Sýnd kl. 4.
ATH. Eingöngu í Lúxussal
Sýnd kl. 5.45, 8 og 10.15. B.i. 16.

Skonrokk FM 90.9
ÞAÐ er hægt að færa haldbær rök
fyrir því að Tindersticks – neð-
anjarðar/nútíma/sálarrokkssveit hins
sjarmerandi og dularfulla Stuarts
Staples – hafi ekki fundið fótum sín-
um almennilega forráð síðan Tind-
ersticks Second Album kom út árið
1995 (jafnan kölluð bláa platan). Af-
urðirnar síðan hafa kannski ekki ver-
ið lélegar en allir þeir sem heilluðust
af þeirri bláu – og þeim snilldar-
lagasmíðum sem hana prýða – hafa
leynt og ljóst verið að bíða eftir al-
mennilegum og verðugum eftirmanni
ef svo má að orði komast. Hann er nú
sem betur fer fundinn, í líki nýjustu
hljóðversplötu sveitarinnar, Waiting
for the Moon. Hér er loksins komin
plata sem hægt er að tala um sem ær-
lega Tindersticksplötu. Hún minnir
mann sannarlega á þá bláu, bæði
hvað hljóm og áferð varðar en fyrst
og fremst virðast Tindersticks-liðar
loksins vera búnir að finna jafnvægið
á nýjan leik. Þetta er ekki nostalgísk
upplifun, ó nei. Eingöngu fögnuður
yfir því að hæfileikafólk skuli loks
vera farið að nýta kraftana til fulln-
ustu.
En hvað gerðist eftir þá bláu? Jú,
tónleikaplata kemur út snemma í
kjölfarið, með upptökum frá útgáfu-
tónleikum þeirrar plötu. Því næst
kemur út platan Nenette Et Boni,
þar sem sveitin leikur tónlist fyrir
samnefnda mynd. Endurvinnsla,
m.a., á stemmum þeirrar bláu. Já,
sem ég skrifa þetta er mér farið að
verða enn betur ljóst að þetta bless-
aða meistaraverk sveitarinnar hefur
hangið um háls meðlima eins og
myllusteinn allt síðan hún var gefin
út.
Loksins, 1997, næsta plata. Curt-
ains er hún kölluð. Og auðvitað er
ekki hægt að bregðast við kröfunum
sem sú bláa var búin þyrla upp. List-
rænt fall óhjákvæmilegt og næstu ár
eru Tinderstick vappandi villtir um.
Synd og skömm því það er vel hægt
að halda listæna staðlinum við þótt
menn asnist til að gera eitt meist-
araverk. (Björk, t.d.)
Curtains hljómar sem fölur skuggi
hinnar bláu („Í bláum skugga“?).
Donkeys 92–97, safnplata með hinu
og þessu, er næst, ágætlega mettandi
fyrir þá sem þurfa að fá allt (sem eru
býsna margir í tilfelli Tindersticks).
Jæja, þetta hlýtur nú að koma næst.
Simple Pleasure gefin út 1999. Og
hvað gerist, vonbrigði aftur. Platan er
jafnvel verri en Curtains! Tind-
ersticks eru að vísu búnir að stýra dá-
lítið í nýja átt, yfirbragðið léttara. En
engan veginn að gera sig.
Það er því í mesta lagi af forvitni,
fremur en tilhlökkun, sem ég ákveð
að leggja eyrun við plötunni sem út
kom á undan þeirri sem hér er til um-
fjöllunar. Það stendur líka heima,
Can our love … sem út kom í hitteð-
fyrra inniheldur, oft og tíðum, hund-
leiðinlegar tilraunir til að smíða ein-
hvers konar nútímasálartónlist. En
því miður eru Staples og félagar ein-
faldlega úti að aka í þessum til-
burðum sínum. Sama ár kemur út
platan Trouble Every Day, sem lýtur
svipuðum lögmálum og Nenette Et
Boni, enda sami leikstjóri á ferð.
En nú að Waiting for the Moon
sem hefði kannski frekar átt að heita
Waiting for Tinderstick.
Nýir guðir
Tindersticks eru nú hættir að
mestu í bjánalega sálarduflinu sínu
sem ég hef Staples að mestu grun-
aðan um. Það er að segja, nú er það
sett í rökrétt samhengi við það sem
Tindersticks hafa verið að gera frá
upphafi, þetta einstaka, dramatíska
popp sem ávallt hefur verið þeirra
styrkur en um tíma virtist sem þeir
væru búnir að gleyma sér, gleyma sér
í einhverri uppblásinni tilgerð og for-
tíðarfíkn, þar sem guðirnir voru orðn-
ir Stax og Tamla.
Opnunarlagið, „Until The Morning
Comes“, er t.d. ágætis dæmi um hvar
Tindersticks eru núna, angurvært
myrkrið og strengir á sínum stað,
smekklega blandað við sálarbakradd-
ir sem hófu að láta á sér kræla á síð-
ustu tveimur plötum. Í næsta lagi á
eftir, „Say Goodbye To The City“,
stimpla Tindersticks sig svo inn á ný
með glans. Og svo framvegis. Og svo
framvegis. Heildstæð plata og bara
fjári góð. Ný dögun fyrir Tind-
ersticks. Eða einfaldlega:
Tindersticks eru orðnir Tind-
ersticks aftur.
Glitrar
betur
Tindersticks eru
komnir aftur heim eftir
óþægilega útúrdúra.
Arnar Eggert Thor-
oddsen fagnar.
arnart@mbl.is
www.tindersticks.co.uk
Ný hljóðversskífa frá Tindersticks
Guy McKnight, söngvari The Eight-
ies Matchbox B-Line Disaster.
EIN af athyglis-
verðustu rokk-
plötum síðasta
árs var fyrsta
plata bresku
rokksveitarinn-
ar The Eighties
Matchbox B-Line
Disaster. Innihaldið suddarokk hið
mesta og eyrun sperrast þegar
áhrifavaldarnir láta kræla á sér, sem
eru ekki hinir augljósustu. Ástralska
rokksveitin The Birthday Party og
líkar ný-blúsrokksveitir koma upp í
hugann, skítugt „psycho-billy“ að
hætti Cramps eða þá sjúkt rokk að
hætti Amphetamine Reptile eða
Touch & Go-útgáfnanna (Cows, Jes-
us Lizard, Killdozer o.fl.). Ferskur
vinkill sannarlega. Sveitin er frá
Brighton og hóf störf snemma á síð-
asta ári, gaf út smáskífuna „Morning
Has Broken“ sem vakti eftirtekt (er
að finna á plötunni Hörse of The
Dög. Tíu lög, tuttugu og sex mín-
útur). Aðallega hafa það þó verið
brjálaðir tónleikar sveitarinnar sem
hrist hafa upp í mönnum.
Fyrr á þessu ári hitaði sveitin upp
fyrir Placebo og segjast meðlimir nú
vera klárir með 23 ný lög sem þeir
vonast til að geta þrykkt á plast hið
fyrsta og gefið út snemma á næsta
ári.
Sveitin er skipuð þeim Guy
McKnight, Andy Huxley, Marc
Norris, Sym Gharial og Tom Diam-
antopoulo og eru þeir um tvítugt. Að-
spurðir segja þeir að síðasta ár hafi
síður en svo liðið hratt, fyrir þeim
hafi þetta verið sem eilífð. Þeir hafi
unnið baki brotnu undanfarin ár til
að ná þessum markmiðum. Þeir hafa
því túrað linnulaust í um eitt og hálft
ár og virðast síður en svo ætla að
slaka eitthvað á.
Að endingu skulum við grípa niður
í skemmtilegt viðtal við söngvarann,
Guy McKnight, sem minnir útlits-
lega óþyrmilega mikið á Richard
Ashcroft, fyrrverandi söngvara
Verve, sem er nú baslandi sólólista-
maður. Viðtalið er tekið af blaða-
manni The Guardian, Imogen Tild-
en, stuttu áður en sveitin steig á
stokk á Glastonburyhátíðinni í sum-
ar. Það er gaman að sjá hversu mikl-
ir „gaurar“ þetta eru þrátt fyrir ofsa-
lega sviðsframkomuna.
„Hummm … já … við höfum aldr-
ei komið hingað. Og við erum mjög
spenntir!“ segir McKnight. „Húff …
við erum alveg búnir á því, búnir að
vera að túra á milljón undanfarna
mánuði. En ég get sagt þér að við
hyggjumst spila fullt af lögum sem
eru ekki á plötunni á Glastonbury.“
Hann heldur svo áfram að tala um
gistiaðstöðu, hvað hann hafi tekið
með sér mikinn salernispappír og
þeir hafi komið á bílnum sínum frá
Brighton, sem heitir einmitt Eight-
ies Matchbox B-Line Disaster.
„Þetta „Eighties“-nafn vísar í
þessi ömurlegu bönd sem voru uppi á
níunda áratugnum; Spandau Ballet,
Duran Duran o.s.frv.,“ upplýsir
McKnight. „Þá vorum við hins vegar
að hlusta á The Doors, Guns and
Roses, Captain Beefheart, The
Stooges o.fl. En síðan þegar fólk fór
að taka eftir hljómsveitinni fór það
að líkja okkur við The Birthday
Party og Cramps, sveitir sem við
höfðum aldrei heyrt í!“
Airwaves-hátíðin hefst 15. október
næstkomandi.
Drulla, suddi, rokk!
The Eighties Matchbox B-line Disaster á Airwaves
arnart@mbl.is
www.icelandairwaves.com
www.eightiesmatchbox.com