Morgunblaðið - 11.03.2004, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. MARS 2004 45
fyrir að hafa fengið að vera þátt-
takendur í lífi þínu og fjölskyldu
þinnar.
Sárt er vinar að sakna,
sorgin er djúp og hljóð.
Minningarnar mætar vakna
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinir þó falli frá.
Góðar minningar geyma,
gefur syrgjendum ró.
Til þín munu þakkir streyma
þér munum við ei gleyma,
sofðu í sælli ró.
Megi Guð vernda og styrkja eft-
irlifandi ástvini þína.
Sigurjón, Rannveig,
Hallfríður, Hólmsteinn
og börn.
Kveðja frá Kvenfélaga-
sambandi Íslands
Það var vorið 2001 sem við
starfsmenn og stjórn Kvenfélaga-
sambands Íslands kynntumst
Bryndísi Birnir eins og við nefnd-
um hana. Hún kom til okkar á
skrifstofu KÍ, Húsfreyjunnar og
Leiðbeiningastöðvar heimilanna
ásamt vinkonu sinni og kórfélaga,
Rut Helgadóttur, sem þá var rit-
stjóri Húsfreyjunnar. Við þurftum
aðstoð við að fjölga áskrifendum
og sölustöðum tímaritsins og þetta
verk tók Bryndís að sér með glöðu
geði og reyndist okkur hið besta.
Hún var frábær liðsmaður, iðin og
áhugasöm og lagði metnað sinn í
að þetta ætlunarverk okkar tækist
sem best.
Það duldist okkur ekki að Bryn-
dís gekk ekki heil til skógar og við
vissum að oft var hún veik. Hún
var falleg kona sem stafaði af
hlýja, gleði og ferskleiki. Hún var
einstaklega hugrökk, ljúf og hjálp-
söm. Hún kom og vann ævinlega
með okkur þegar hún gat því við
komið veikinda sinna vegna. Það
var sannarlega ánægjulegt að hún
skyldi geta verið með okkur á 33.
landsþingi KÍ sem haldið var á
Hallormsstað í júní sl. Einnig var
það mjög ánægjulegt að hún skyldi
treysta sér til þess að sækja fund
til Noregs sumarið 2002 ásamt
varaforseta KÍ fyrir hönd sam-
bandsins. Auk þessa sat hún
nokkra formannaráðsfundi KÍ.
Þó að Bryndís Birnir stæði stutt
við á skrifstofu KÍ munum við
lengi minnast hennar með söknuði
og trega og harma það að hún
skuli ekki oftar koma í heimsókn
til okkar.
Stjórn og starfsmenn KÍ senda
fjölskyldu Bryndísar innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Bryndísar
Birnir.
F.h. stjórnar og starfsmanna
Kvenfélagasambands Íslands
Kristín Guðmunds-
dóttir, framkvæmda-
stjóri KÍ,
Helga Guðmundsdóttir,
forseti KÍ.
Látin er góð vinkona mín, Bryn-
dís Birnir. Ég er afar þakklát fyrir
að hafa fengið að þekkja þessa ein-
stöku konu sem kenndi okkur öll-
um svo mikið um baráttuna við ill-
vígan sjúkdóm. Ég hef aldrei
kynnst eins jákvæðri og æðru-
lausri persónu sem var töffari inn
að beini. Í fjölda ára lifði hún í
skugga þessarar meinvættar og
hafði ávallt óbilandi trú á lækn-
ingu. Á þessu erfiða tímabili urð-
um við nánar vinkonur og spjöll-
uðum mikið saman um lífið og oft
líka um dauðann.
Hún smitaði út frá sér góðvild
með brosi sínu og athöfnum, því
skemmtileg var hún og nálægð
hennar góð. Mér koma í hug miklu
fleiri lýsingarorð sem sýna fram á
yndislega eiginleika Bryndísar. Ef
ég kafa hins vegar eftir einhverju
neikvæðu við vinkonu mína nefni
ég hversu símafælin hún var. Hún
gerði sér fulla grein fyrir því og
átti þess í stað til að birtast óvænt
á þröskuldinum. „Sá er vinur er í
raun reynist“ á vel við þegar talað
er um Bryndísi.
Aldrei get ég sætt mig við að
vinir hverfi frá mér, hvað þá í slíka
langferð sem hér um ræðir, en ég
hugga mig við það að Bryndís mín
þurfti ekki að bíða lengi rúmliggj-
andi og sárþjáð eftir líkninni sem
dauðinn er í þessum tilfellum.
Ég samhryggist börnum hennar
og barnabörnum sem missa nú
mikið. Ef aðeins hluti af mann-
kostum Bryndísar blundar í þeim
mun þeim vegna vel í lífinu. For-
eldrum hennar sem nú hafa misst
frumburð sinn færi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hrafnhildur Gunnlaugs-
dóttir og fjölskylda.
Við sitjum hér vinkonurnar og
rifjum upp allar góðu stundirnar
sem við áttum með Bryndísi vin-
konu okkar. Það er sárt til þess að
hugsa að við komum ekki til með
að hitta hana aftur. Það var svo
gott að hlæja með henni og spjalla
við hana um alla heima og geima.
Minning um kæra vinkonu mun
ávallt vera í hjörtum okkar. Við
skiljum við hana með söknuði
blöndnum gleði yfir að hafa fengið
að njóta þess að kynnast henni.
Við kveðjum kæra vinkonu og
þökkum fyrir samfylgdina. Við
biðjum Guð að vaka yfir fjölskyldu
hennar á þessum tímum sorgar og
saknaðar og biðjum þess að hann
gefi þeim styrk.
Elsku Bryndís.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð að bænum
þeirra sem þú elskar
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Guðríður (Guja), Jóhanna,
Sóley Gyða og Þórdís.
Við kveðjum Bryndísi Birnir,
vinkonu okkar, með Blómasögu
Davíðs Stefánssonar. Um leið og
við lútum höfði þökkum við henni
elskuna, bjartsýnina, baráttuna og
allt annað sem hún gaf okkur og
kenndi. Bryndís var engin venju-
leg manneskja. Megi minningin
um hana vaka yfir ástvinum henn-
ar og færa þeim gleði og frið.
Um engi og tún
og ásinn heima
ég aftur reika,
sezt í brekkuna
silkimjúka
og sóleyjarbleika.
Milt var sunnan
við moldarbarðið
og melinn gráa.
Þar fagna mér ennþá
fífillinn guli
og fjólan bláa.
Engan leit ég
mót ljósi himins
ljúfar brosa
en dúnurt fríða,
sem dagsins bíður
í döggvuðum mosa.
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini
sem aldrei svíkja.
Bryndís Valgeirsdóttir,
Einfríður Aðalsteins-
dóttir og Vigdís Gríms-
dóttir.
Við félagar í Álftaneskórnum
kveðjum í dag Bryndísi Birnir sem
var einn af stofnfélögum kórsins.
Hún var alla tíð virk í kórstarfinu
þrátt fyrir erfið veikindi síðustu
árin. Okkur eru ofarlega í huga
margar ógleymanlegar ferðir kórs-
ins, m.a. síðasta sumar þar sem við
nutum samvista við hana, sungum
og áttum yndislega daga í sólskini
við hlýlegar móttökur vinakórs í
Svíþjóð. Bryndís var heimskona,
átti auðvelt með að læra tungumál
og var mikill fagurkeri. Aldrei var
komið að tómum kofunum hjá
henni hvað sem um var rætt;
heimsmál, matargerð, tónlist,
menningu eða myndlist.
Bryndís hafði einstakt lag á að
lýsa upp umhverfi sitt með kímni-
gáfu, hlýju og glaðværð. Hún var
næm fyrir tónlistinni og vílaði ekki
fyrir sér að syngja bassa eða tenór
sjálfri sér og okkur hinum til
skemmtunar ef svo bar undir.
Við minnumst hennar með þakk-
læti fyrir það sem hún gaf okkur
kórfélögum með nærveru sinni,
hennar er sárt saknað. Við sendum
fjölskyldu hennar og vinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Félagar í Álftaneskórnum.
Ekki verður sagt að okkur sund-
félögunum hafi komið á óvart þeg-
ar Þóra, vinkona Bryndísar, til-
kynnti okkur að hún hefði látist
fimmtudaginn 4. mars sl. Við viss-
um að hún hafði í mörg ár barist
við krabbamein en hún var alltaf
staðráðin að hafa sigur í þeirri
baráttu. Sláttumaðurinn slyngi var
hins vegar á öðru máli og batt
enda á lífsgöngu Bryndísar.
Við kynntumst Bryndísi fyrir
nokkrum árum þegar hún og Þóra
fóru að tylla sér hjá okkur hádeg-
issundgörpum í nuddpottinum í
Laugardalslauginni. Tóku þær
virkan þátt í umræðum dagsins og
var oft glatt á hjalla. Var ekki
laust við að við söknuðum þeirra
þegar þær höfðu ekki sést í
nokkra daga og var þá gjarnan
spurt hvar frúrnar skyldu nú vera.
Við sáum Bryndísi síðast fyrir
nokkrum vikum og var okkur þá
ljóst að mjög var af henni dregið.
Við minnumst Bryndísar sem
glæsilegrar konu sem ætíð gekk
bein í baki og gaman var að ræða
við. Við söknum hennar og vottum
aðstandendum samúð okkar. Hún
var sannur sundfélagi.
Sundfélagarnir.
Það var í byrjun mars sem ég
fékk þær sorgarfréttir að hún
Bryndis Birnir væri látin en hún
átti við erfið veikindi að stríða í
mörg ár.
Leiðir okkar Bryndísar lágu
fyrst saman í gegnum bróður
hennar Björn er ég giftist inn í
þessa sómafjölskyldu fyrir rúmum
20 árum. Og þrátt fyrir að leiðir
okkar Björns skildi hélst vinátta
okkar Bryndísar allt fram á þenn-
an dag er ég kveð fyrrverandi
mágkonu mína og vinkonu. Og nú
að leiðarlokum þegar minningar-
brotin raðast upp eins og perlur á
bandi, eru þau umvafin birtu og
hlýju sem aldrei bar skugga á. Og
ég er svo óendanlega þakklát fyrir
að hafa átt vináttu þessarar ynd-
islegu konu.
Bryndís var bráðmyndarleg
kona – heimskona þótti mér alltaf.
Hún var létt í skapi, skemmtileg
og skarpgreind og traust sínum
nánustu. Hún var ein þeirra sem
kvartaði aldrei heldur sá frekar
björtu hliðarnar.
Hún giftist ung Guðmundi
Helgasyni og eignuðust þau 4 ynd-
isleg börn. Upp úr hjónabandinu
slitnaði hins vegar þegar börnin
voru stálpuð og bjó Bryndís í
Breiðholtinu með börnum sínum
eftir það.
Við vorum báðar í þessum spor-
um á svipuðum tíma og gengum
oft í gegnum erfiða tíma, þá var
gott að hafa hvor aðra að hringja í
eða hittast yfir matarbita og ræða
um lífið og tilveruna, vonir og
þrár. Oftast endaði það í hlátri og
skemmtilegheitum enda var Bryn-
dís snillingur að sjá skoplegu hlið-
arnar á hlutunum. Eitt er víst að
ávallt var maður léttari í lundu eft-
ir að hafa rætt við hana Bryndísi.
Og þó að samband okkar væri ekki
mikið síðustu árin vegna búsetu
minnar erlendis voru tengslin
óbreytt.
Mér er svo minnisstæð kvöld-
stundin sem við áttum saman
stuttu áður en hún veiktist en það
var þegar við vorum í bílnum
hennar á leið til Reykjavíkur eftir
að hafa verið í fermingarveislu í
Stykkishólmi hjá Kristjóni, syst-
ursyni hennar. Það sprakk dekk
rétt áður en við komum að mynni
Hvalfjarðarganganna og auðvitað
var varadekkið ekki með. Davíð
Örn sonur hennar var með það í
skottinu á sínum bíl, nýbúinn að
fara með það í viðgerð. Hvorug
áttum við farsíma og það eina sem
hægt var gera var að stoppa bíl og
reyna að komast í símasamband
við hann Davíð Örn. Ekki gekk
það þrautalaust fyrir sig, bæði það
að nærri enginn stoppaði og svo
þeir fáu sem það gerðu áttu ekki
síma. Og þarna sátum við, langt
var til mannabyggða og ekkert um
að ræða en að halda kyrru fyrir og
bíða eftir að einhver stoppaði sem
var með farsíma með sér. Ég held
ég geti fullyrt að þetta var ein sú
skemmtilegasta kvöldstund sem
við Bryndís áttum saman. Við
ræddum um heima og geima og
reyttum af okkur hvern brandar-
ann á fætur öðrum og hlógum lát-
laust í fleirri klukkustundir þannig
að tárin láku og varla hægt að
hlæja lengur fyrir magaverk.
Þetta atvik þykir mér lýsa Bryn-
dísi hvað best. Alltaf sjá björtu
hliðarnar, glaðleg og hress.
Ég get því miður ekki fylgt
Bryndísi til grafar í dag, en hugur
minn er hjá fjölskyldu Bryndísar,
börnum barnabörnum, systkinum
og foreldrum sem staðið hafa eins
og klettur við hlið Bryndisar i
veikindum hennar og öðrum sem
eiga sárt um að binda við ótíma-
bært fráfalli hennar.
Megi Guðsfriður fylgja þér,
Bryndís mín, og takk fyrir allt.
Andrea Jenny Gísladóttir.
Okkur langar að kveðja kæra
vinkonu okkar, Bryndísi Birnir,
með orðum hr. Karls Sigurbjörns-
sonar, úr bókinni Orð í gleði. Við
þökkum henni samfylgdina og
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu hennar um leið og við vottum
börnum hennar, foreldrum og öðr-
um ásvinum, okkar innilegustu
samúð.
Í kyrrð bænarinnar,
í þögn hjartans,
syngja englarnir lofsöng,
í höfugri kyrrð og hljóðlátum tærleik.
Þar sem orð tjá hið ósegjanlega,
mynd hrífur áhorfandann,
tónlistin huggar þann sem syrgir,
hláturinn smitar hópinn,
þar eru þeir í nánd,
englar Guðs.
Þar sem hlý hönd er rétt til hjálpar og
huggunar,þar er engill Guðs að verki.
Þar sem bros breiðist yfir andlit og
augu ljómaí gleði og hláturinn streymir
frá hlýju hjarta, læknandi, svalandi, þar
standa hlið himinsins opin upp á gátt.
Erna, Nanna Guðrún
og Lárus.
Bryndís, mín elskulega systur-
dóttir og vinkona, er kvödd hinstu
kveðju í dag. Harmur nístir hjarta
– minningar leita á hugann. Þegar
Bryndís fæddist var ég tíu ára og
fannst ég strax eiga þó nokkuð í
þessari litlu frænku minni, sem
var fallegust og best. Sú skoðun
mín breyttist aldrei og við vorum
alltaf tengdar sterkum böndum.
Maggý systir mín, móðir Bryndís-
ar, gætti mín þegar ég var lítil svo
mér þótti sjálfsagt að ég fengi að
gæta Bryndísar og hennar systk-
ina. Þegar ég eignaðist börn gætti
svo Bryndís minna barna. Þannig
voru leikskólar þeirra tíma.
Bryndís og vinkonur hennar,
„Dísurnar“, voru alltaf aufúsugest-
ir og minnast börnin mín margra
skemmtilegra samverustunda. Ný-
lega rifjuðu þau upp með henni
ýmis skondin atvik, m.a. þegar þau
áttu að fara að sofa hefðu þau
læðst að dyrunum og reynt að
hlera hvað þær væru að ræða
frammi í stofu. Það gekk ekki allt-
af vel að heyra hvað sagt var, því
gamla kempan Roger Miller og
fleiri hetjur voru snarlega settar á
fóninn í stofunni svo ekkert annað
heyrðist! Bryndís var lífsglöð,
skemmtileg og góður vinur. Hún
var falleg yst sem innst. Ég minn-
ist þess er ég fór til hennar er hún
bjó í Svíþjóð. Þá var hún í erfiðri
meðferð við þeim sjúkdómi sem
lagði hana að lokum. Þegar stund
gafst milli stríða, tókum við frænk-
urnar lestina í bæinn. Veðrið var
yndislegt og sól skein í heiði.
Bryndís var í fallegri ljósblárri
silkidrakt og með ljósa hárkollu,
sem henni líkaði ekki allskostar
við. Þegar við komum inn í versl-
anir eða vorum úti á götu, sneri
fólk sér að henni og sagði henni
hve hún væri glæsileg og spurðu
svo hver klippti hárið á henni. Hún
var snögg upp á lagið, þakkaði fal-
leg orð og sagði að hún væri frá
Íslandi og þar væru svo góðar hár-
greiðslustofur! Síðan sneri hún sér
að mér og sagði: „Svei mér þá,
mér finnst eins og ekkert sé að
mér!“.
Bryndís hafði mikinn áhuga á
tónlist og var söngurinn þar efstur
á blaði. Hún var í Álftaneskórnum
og eignaðist þar góða vini. Með
þeim fór hún í söngferðalög og
„gerði garðinn frægan“, eins og
hún sagði. Hún hafði áður búið á
Álftanesi og þangað vildi hún kom-
ast aftur. Hún var búin að fá þar
íbúð, sem hún átti að fá afhenta nú
í maí og hlakkaði hún mikið til að
komast þangað, því það var svo
erfitt fyrir hana að ganga upp á
fjórðu hæð þar sem hún bjó.
Á þeim langa tíma sem hún
barðist við vágestinn, heyrðist hún
varla kvarta. Það var helst að hún
segði „æ, hvað ég er orðin leið á
mér“. Hún naut frábærrar að-
hlynningar Sigurðar Björnssonar
læknis og hans einstaka starfs-
fólks, sem vöktu yfir hverju spori
og sáu til þess með alúð að allt
yrði gert til að létta þrautir sjúk-
linga sinna. Öllu þessu góða fólki
er þakkað og beðið Guðs bless-
unar.
Börnin hennar fjögur, tengda-
dóttirin og litlu barnabörnin þrjú
voru alltaf númer eitt hjá henni og
hún var þeim góð móðir, tengda-
móðir, amma og vinur. Sá tími sem
þau fengu saman var alltof stuttur.
Foreldrar og systkini sakna góðr-
ar dóttur og systur og er missir
þeirra allra mikill. Góður Guð gefi
þeim sinn styrk á erfiðum tímum.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning minnar ást-
kæru Bryndísar.
Guðrún Snæbjörnsdóttir.
Elsku Bryndís mín.
Það var sól og vor í lofti þegar
Þóra vinkona hringdi og sagði að
þú værir að kveðja. En mikið var
gott að fá að faðma og kveðja þig
og segja þér hvað mér þótti vænt
um þig. Þú komst okkur öllum í
opna skjöldu því þvílík Pollýanna
ertu. Við héldum að núna loksins
værir þú að hressast. Ég var farin
að vonast til að þú myndir geta
komist bráðum með okkur Þóru í
líkamsræktina og sundferðir sem
þér þóttu ómissandi, því þegar við
vorum saman í ræktinni áður fyrr,
sagði þjálfarinn að augnvöðvarnir
hjá okkur væru best æfðu vöðv-
arnir í stöðinni.
Já, húmorinn og skemmtunin
rak okkur áfram þá, því við gátum
sko hlegið og brallað margt. Mér
finnst ótrúlegt að þú eigir ekki eft-
ir að kíkja inn í kaffisopa, áður en
að þú leggur af stað í sveitina eins
og við kölluðum það. Ég er svo
dofin því stundur skilur maður
ekki vilja Guðs og spyr afhverju?
Þetta er búið að vera langur tími
og strangt ferli og ekki auðvelt hjá
þér, en þvílík hetja varstu. Lífið
fór ekki mjúkum höndum með þig
Bryndís mín en þú tókst því með
svo stóískri ró sem ég skildi ekki,
en lærði mikið af. Þú varst glæsi-
leg kona frábær móðir og yndisleg
vinkona. Ég kem til með að sakna
þín meira en nokkur orð fá lýst.
Votta börnum og öllum aðstand-
endum mína innilegustu samúð.
Þín vinkona,
Danía.