Morgunblaðið - 31.03.2007, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 31. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Stefán Guð-mundsson fædd-
ist 8. júlí 1933. Hann
lést 22. mars síðast-
liðinn.
Stefán ólst upp
hjá foreldrum sín-
um í Húsatúni í
Haukadal við Dýra-
fjörð. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Jón Jóns-
son, f. 2. júní 1888,
d. 19. janúar 1945,
og Sigríður Katrín
Jónsdóttir, f. 27.
nóvember 1899, d. 24. desember
1995.
Systkini Stefáns eru Hannes, f.
1919, d. 2003, Hjörleifur, f. 1920,
d. 1999, Skarphéðinn, f. 1922, d.
2003, Kristjana, f. 1924, Anna, f.
1926, d. 1976, Guðný, f. 1928, d.
1995, og Guðjón, f. 1930.
Stefán kvæntist Margréti Guð-
mundsdóttur, f. 14. júlí 1935. For-
gréti, f. 4. ágúst 1984, og Ingva, f.
2. maí 1988. 3) Ægir Sturla, f. 15.
maí 1961, eiginkona hans er Arn-
gunnur Sigurþórsdóttir, þau eiga
tvær dætur; Guðbjörgu, f. 11. febr-
úar 1990, og Melkorku, f. 5. apríl
1994.
Stefán stundaði kennslu við
Bændaskólann á Hólum í Hjalta-
dal um níu ára skeið, hann starfaði
einnig hjá Búnaðarsambandi
Skagafjarðar. Hann átti og rak
plastverksmiðjuna Dúða og var
verkstjóri á Vélaverkstæði KS.
Starfsferli hans lauk hjá ÁTVR á
Sauðárkróki, en þar gegndi Stefán
stöðu útibússtjóra frá opnun úti-
búsins þar til hann lét af störfum
vegna aldurs. Stefán sat í bæj-
arstjórn Sauðárkróks um árabil.
Auk annarra trúnaðarstarfa var
hann virkur félagi í Rotary-klúbbi
Sauðárkróks í 40 ár.
Útför Stefáns verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00.
eldrar hennar voru
Guðmundur Jós-
afatsson, f. 4. október
1899, d. 14. janúar
1974, og Hólmfríður
Jónasdóttir, f. 12.
september 1903, d.
18. nóvember 1995.
Börn Stefáns og
Margrétar eru: 1)
Guðmundur Rúnar, f.
14. febrúar 1957, eig-
inkona hans er Arn-
fríður Arnardóttir,
börn þeirra eru: a)
Stefán Örn, f. 22.
febrúar 1978, sambýliskona hans
er Svana Hildebrandt, þeirra son-
ur er Guðmundur Ernir, f. 3. jan-
úar 2007, b) Berglind Inga, f. 28.
apríl 1983, c) Jónas Rúnar, f. 4.
maí 1988, unnusta hans er Stein-
unn Hulda Magnúsdóttir. 2) Sig-
ríður Katrín, f. 25. janúar 1959,
eiginmaður hennar er Guðmundur
Jensson, þau eiga tvö börn; Mar-
Minning um einstakan mann lifir í
hjörtum okkar allra.
Einstakur faðir, tengdafaðir, afi
og langafi er horfinn úr lífi okkar
allra. Hann var okkur svo mikið og
hans er sárt saknað. Við eigum ein-
stakar minningar úr barnæsku,
strax og við gátum gengið var byrjað
að fara með krakkana í fjöruna til
veiða og reynt við þann stóra. Og
þegar við urðum eldri og reyndari
tóku við veiðitúrar á skagann, og al-
veg einstakar ferðir í Blöndu. Ef illa
gekk og lítið aflaðist sagði kall oft
„hann lætur bíða eftir sér sá stóri“.
Hann átti sína upphaldsstaði við
veiðarnar og margar urðu árnar sem
rennt var í. Margar voru gæsirnar
veiddar á ferðum milli Hóla og Sauð-
árkróks og eitt haustið höfðum við
krakkarnir á orði að þetta væri að
verða alveg nóg þegar ekki sást orðið
út úr bílskúrnum fyrir gæsafiðri. Góð
er minningin um það er ég keypti
mér mitt fyrsta mótorhjól, þá aðeins
15 ára gamall. Ég fór auðvitað til
pabba og spurði álits. Þú hefur ekk-
ert með þetta að gera drengur voru
hans orð. Strákurinn var þverari en
svo og keypti samt. Leiddi hjólið bil-
að inn í skúr og var að gera við þegar
pabbi kom heim úr vinnunni. Jæja,
þú lést þá verða af því, ég mátti svo
sem vita það. En þú ferð varlega
drengur og ekki orð um það meir.
Svo liðu árin og hjólin orðin mörg,
síðasta sumar fórum við hjónin í Evr-
ópuferð á okkar ferðahjóli og hann
kvaddi okkur með sömu orðunum og
í upphafi, þið farið svo varlega þarna
úti. Alltaf fylgdist hann vel með
barnabörnunum og var sérlega annt
um þeirra hag. Hann spurði reglu-
lega hvernig gengi og hvað þau væru
að brasa. Far þú í friði, friður guðs
þig blessi. Takk fyrir allt.
Guðmundur.
Það eru 30 ár síðan ég kynntist
Stefáni, tengdaföður mínum. Öll
þessi ár hefur hann sýnt mér ómet-
anlega umhyggju, traust og hlýju.
Meðfædd lífsgleði hans, kímnigáfa,
jákvæði og áhugi gerðu hverja sam-
verustund með honum að gleðistund.
Í fallegu brúnu augunum hans sást
oft glettnisblik og þá var oftar en
ekki saga á leiðinni og þegar hann
var í sagnastuði, þá var skemmtilegt.
Hann var fljúgandi hagmæltur, en
flíkaði ekki kveðskap sínum, hóg-
værð hans kom í veg fyrir það. Hér
og þar voru bréfsneplar með vísum
eða vísubrotum sem hann hafði hrip-
að niður, annaðhvort sem hann hafði
nýlega heyrt eða spruttu fram í hug-
ann við hin ýmsu tækifæri. Kveð-
skapur hans bar vott um að í brjósti
hans sló stórt og rómantískt hjarta,
fullt af virðingu fyrir öllu sem lifir.
Hann var höfðingi heim að sækja,
þess nutu bæði menn og málleysingj-
ar. Ég er þakklát fyrir allar stund-
irnar við eldhúsborðið, já og bara
fyrir það að hafa verið hluti af hans
lífi. Guð blessi minningu Stefáns og
veiti Grétu og allri fjölskyldunni
styrk til að takast á við framtíðina án
hans.
Arnfríður.
Mig langar með fáeinum orðum að
minnast elskulegs afa míns.
Afi fylgdist alltaf vel með okkur
barnabörnunum og sýndi mikinn
áhuga á öllu því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Það var alltaf gott að
koma til hans í ríkið og spjalla um allt
milli himins og jarðar. Þegar ég fór
að fá áhuga á pólitík sýndi afi því
mikinn áhuga og ég gleymi því aldrei
þegar ég fór stolt með honum á kosn-
ingafund 14 ára gömul.
Hann var alltaf að gauka að manni
eins og einni happaþrennu, og hægt
var að stóla á, ef maður hitti þau
ömmu í búðinni, að hann gæfi manni
50 kall til að kaupa smánammi. Aldr-
ei var heldur græni ópallinn langt
undan. Í seinni tíð var gott að koma í
Hásæti í smáspjall og bakkelsi, og
alltaf var tekið á móti manni með
mikilli hlýju og kærleik. Ég minnist
með hlýhug allra góðu minninganna
sem ég á um hann og geymi þær í
hjarta mér.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Þín
Margrét.
Elsku afi, ég trúi því ekki að þú
sért farinn frá okkur og ég eigi ekki
eftir að sjá þig oftar þegar ég kem á
Krókinn. Frá því að ég var skírður í
höfuðið á þér rúmlega mánaðar gam-
all hefur þú verið stór þáttur í lífi
mínu.
Ég fyllist stolti þegar vinir, ástvin-
ir og aðrir tala um hversu líkir við er-
um í útliti og fasi. Þú varst mér svo
miklu meira en bara afi, þú varst
einnig einn af mínum bestu vinum og
alltaf var hægt að leita til þín með
alla skapaða hluti, sama hversu smá-
vægilegir þeir voru og alltaf varstu
tilbúinn að aðstoða mig. Til dæmis
þegar þú hvattir mig til að fara í nám
og hjálpaðir mér á ómetanlegan hátt
til að svo gæti orðið, eins þegar þú
hringdir í mig og sagðist hafa keypt
bíl og vantaði einhvern til að passa
hann fyrir þig, því að þér fannst
ómögulegt að ég væri bíllaus í
Reykjavík. „Ég er sonarsonur
Stebba í ríkinu“ gat ég alltaf sagt ef
ég hitti Skagfirðinga, og þurfti að út-
skýra hverra manna ég væri. Þetta
skildu allir.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann þegar ég hugsa
til þín, elsku afi, t.d. þegar þú settir á
þig hattinn, vindilinn í munninn og
fórst með okkur Svönu út á púttvöll.
Þar fórum við hring eftir hring og
allt kom fyrir ekki, við áttum aldrei
roð í gamla manninn, eins og þú
sagðir. Ég man hvað þú varst glaður
þegar ég hringdi í þig í byrjun árs og
sagði þér að þú værir orðinn langafi,
og hvað þú varst stoltur þegar þú
sást Guðmund Erni. Þér fannst hann
svo brothættur að þú þorðir ekki að
halda á honum. Því miður sáust þið
aðeins tvisvar og hann mun því aldrei
fá að kynnast langafa sínum en hann
á eftir að heyra ótal sögur af þér. Þig
langaði mikið að koma í skírnina
hans en vegna aðstæðna gast þú ekki
komið, en ég spurði þig hvort þú gæt-
ir ekki samið vísu. Það var ekki að
spyrja að því og daginn eftir hringdir
þú í mig með þessa gullfallegu vísu.
Þú varst einstaklega hagmæltur og
orðheppinn þó svo að þú vildir ekki
gera mikið úr því, og aldrei hef ég séð
nokkurn annan klára krossgátur á
hvílíkum hraða sem þú gerðir.
Elsku afi minn, ég kveð þig með
miklum söknuði og er ákaflega þakk-
látur fyrir þær stundir sem við áttum
saman, þær mun ég varðveita í
hjarta mínu.
Þar sem að þú varst hagmæltur
mjög og mikill ljóðaunnandi læt
fylgja ljóð til þín sem heitir afi minn
og er eins og ort frá mínu hjarta.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Við elskum þig, afi, og söknum þín,
Stefán, Svana og
Guðmundur Ernir.
Elsku afi.
Nú ertu farinn frá okkur en við vit-
um að þú verður alltaf með okkur í
anda.
Þegar við systurnar hugsum til
baka, þá munum við þig sem mjög
góðan afa. Hlýjan og gjafmildan afa
sem vildir allt fyrir okkur gera. Þeg-
ar við komum í heimsókn tókstu allt-
af eitthvað fram á borðið, kökur og
góðgæti og helltir glösin okkar alveg
stútfull af mjólk. Við fórum aldrei
svangar frá þér og ömmu. Gjafmild-
ur varstu, alltaf páskaegg um
páskana og þúsundkallar ef við vor-
um á suðurleið, sem þú sagðir að við
ættum að nota til að kaupa okkur
eitthvað á leiðinni.
Þú varst mikið fyrir krossgátur og
dundaðir þér við að leysa þær. Við
hjálpuðum þér stundum og þú
kenndir okkur að byrja alltaf í neðra
hægra horninu og við höfum fylgt því
eftir.
Afi þú varst flottur karl, alltaf með
hatt útivið og reyktir vindla.
Þú munt alltaf vera hjá okkur í
minningunni, takk fyrir allt elsku afi.
Þínar afastelpur,
Guðbjörg og Melkorka.
Kæri Stefán.
Fáein þakkarorð til þín fyrir sam-
fylgdina undanfarna áratugi nú þeg-
ar þú ert horfinn á braut. Þakklæti til
ykkar Grétu fyrir hlýju og örlæti í
okkar garð. Við áttum góðar stundir
saman sem vert er að þakka að leið-
arlokum. Við minnumst sérstaklega
ferðar vestur í Dýrafjörð um hásum-
ar á æskuslóðir þínar, sem verður
okkur ætíð ógleymanleg, og hafið þið
Gréta kærar þakkir fyrir það.
Þið hafið átt miklu barnaláni að
fagna, góður og traustur hópur, sem
er okkur mikils virði. Lítill drengur
fæddist 3. janúar, fyrsta langafa-
barnið og þér auðnaðist að sjá hann,
þess er gott að minnast. Við minn-
umst einnig Sigríðar Katrínar, móð-
ur þinnar, og systur Önnu, blessuð sé
minning þeirra, þær voru miklar
kjarnakonur. Við sendum ættingjum
Stefáns samúðarkveðjur, þökkum
fyrir líf þessa góða drengs, sem ung-
ur kom í fjörðinn okkar heima og
kveðjum þig með orðum Hannesar
Péturssonar.
Sæl verður gleymskan
undir grasi þínu
byggð mín í norðrinu
því sælt er að gleyma
í fangi þess
maður elskar.
Anna Jóna og Sigurður.
Svo líða þeir einn og einn
hinir efri dagar …
Og kvölddyrnar ljúkast upp senn.
Kvölddyrnar.
(H.P.)
Kvölddyrnar hafa lokist upp fyrir
vini mínum, Stefáni Guðmundssyni,
sem lést fimmtudaginn 22. mars sl.
Hinir efri dagar sem honum var út-
hlutað eru liðnir og hann kallaður á
annað tilverustig.
Við hjónin og börnin okkar áttum
því láni að fagna að eiga Stefán og
hans fjölskyldu að nágrönnum um
árabil, er við bjuggum á Víðigrund-
inni hlið við hlið. Og þótt við værum
ekki daglega inni á gafli hver hjá öðr-
um áttum við mikil og góð samskipti.
Vinskapur velur sér ýmsar leiðir,
stundum eru orð óþörf til að tjá hann.
Mér er minnisstætt hvernig Lappi,
hundurinn sem við litum á sem einn
af fjölskyldu Stefáns, skynjaði hug
fjölskyldunnar til nágrannanna.
Hann var stundum tjóðraður utan-
húss og þegar dóttir okkar, tveggja,
þriggja ára, var að leika sér á stétt-
inni við húsið og fór svo út um garðs-
hliðið og stefndi út á umferðargöt-
una, hljóp Lappi til eins og
tjóðurbandið leyfði og gelti hátt til að
vekja athygli á hættunni sem
barninu var búin.
Eftir bæjarstjórnarkosningar
1982 voru Framsóknarflokkur og Al-
þýðubandalag í aðstöðu til að mynda
meirihluta í bæjarstjórn Sauðár-
króks. Við Stefán fórum fyrir þess-
um flokkum og tókst að mynda
meirihluta og komast í gegnum kjör-
tímabilið stórslysalaust. Það var gott
að vinna með Stefáni og á ég margar
góðar minningar frá þessum tíma.
Flokkarnir voru ólíkir en við vorum
sammála um að vinna fyrir bæjar-
félagið án sérstaks tillits til flokks-
hagsmuna.
Þegar áfengisverslun var stofnsett
á Sauðárkróki tók Stefán þar við
verslunarstjórn og gegndi því starfi
þar til hann hætti vegna aldurs.
Hann var eftir það oft nefndur
Stebbi í Ríkinu til aðgreiningar frá
alnafna hans hér í bæ. Hann naut sín
vel í þessu starfi, hitti marga og
skaut vísum að mönnum þegar það
átti við, en hann var hagmæltur í
besta lagi, sem þykir ekki verra í
Skagafirði.
Við hjónin viljum á þessum tíma-
mótum þakka Stefáni og fjölskyld-
unni allri góð kynni og vináttu.
Grétu, börnunum og fjölskyldum
þeirra vottum við dýpstu samúð.
Kristbjörg og Magnús H.
Sigurjónsson
Stefán var traustur og góður mað-
ur, rólyndur, prúður og hugljúfur.
Kveðjustund hans kom öllum á
óvart.
Margsháttar ævistörfum sinni
hann óaðfinnanlega, upptalningu
þeirra læt ég aðra um, en vil þó geta
þess að í veikindum Margrétar, konu
sinnar, var hann fyrsta flokks
sjúkraliði, sívakandi yfir öllu sem
betur mætti fara.
Sjálfboðaliðsstörf Stefáns fyrir
hsf. Búhölda voru mikil og mörg. Nú
harmar félagið missi æviráðins fund-
arstjóra og þakkar fyrir alla vinnu
hans í þágu Búhölda.
Búhölda hann byggði rann,
bjartsýnn málin leysti.
Veginn besta fljótast fann,
festu böndin treysti.
(P.J.)
Það er sama hvert hugurinn reik-
ar, með Stebba er minningin ætíð
ljúf og fögur. Slíkra manna er ávallt
sárt saknað, en enginn má örlög
flýja.
Fjölskylda mín sendir Grétu,
börnum, tengdabörnum, barnabörn-
um og öllu venslafólki Stefáns inni-
legustu samúðar- og saknaðarkveðj-
ur.
Minningarnar merlast hratt,
máttinn tekur þrjóta.
Hér ég bara segi satt,
sælt var hans að njóta.
Stefán kveður, hvergi grænn,
kempa öðlings mesti.
Traustur, hagur, vitrænn, vænn,
vinur allra besti.
(P.J.)
Blessuð sé minnig Stefáns Guð-
mundssonar.
Pálmi Jónsson, Sauðárkróki.
Við kveðjum í dag góðan vin, Stef-
án Guðmundsson. Mörg minningar-
brot koma upp í hugann þegar horft
er yfir hálfrar aldar kynni, sem ekki
bar skugga á. Við vorum á barnsaldri
þegar Stebbi giftist Grétu frænku og
fljótlega fengum við hlutverk sem
barnapíur barnanna þeirra, Gumma,
Siggu og Ægis. Þótt Gréta og Stebbi
flyttu tímabundið frá Króknum að
Hólum í Hjaltadal minnkaði sam-
bandið ekki. Þær voru ófáar helgarn-
ar sem við áttum á Hólum og
ógleymanlegar eru margar ferðirnar
yfir Eylendið í misjafnri færð. Aldrei
bar á kynslóðabili í samskiptum okk-
ar. Stebbi var mikill veiðimaður og
áttu pabbi og hann margar góðar
stundir með stangirnar. Blönduferð-
irnar urðu fastur punktur í tilveru
okkar og undu upp á sig. Það fylgdi
því tilhlökkun í hvert skipti þegar
Gréta, krakkarnir og mamma komu
frá Króknum og við ásamt mökum
okkar og börnum komum að sunnan.
Veiðibakterían smitaði út frá sér þar
sem allir fengu að reyna sig. Hin síð-
ari ár hefur heimsóknum á Krókinn
fækkað, en alltaf var komið við hjá
Grétu og Stebba sem voru höfðingjar
heim að sækja. Nú þegar Stebbi hef-
ur kvatt viljum við þakka fyrir ljúfar
minningar sem við eigum.
Elsku Gréta og fjölskylda, við
sendum ykkur dýpstu samúðar-
kveðjur.
Brynja og Inga Harðardætur.
Í dag verður til moldar borinn
Stefán Guðmundsson, fyrrverandi
kennari við Bændaskólann á Hólum í
Hjaltadal. Stefán var kennari á Hól-
um á árunum 1965–1975 og kenndi
véla- og verkfærafræði sem var afar
mikilvæg grein við skólann. Land-
búnaðurinn vélvæddist hratt á þess-
um árum og nemendurnir höfðu
brennandi áhuga á dráttarvélum og
vinnslutækjum. Þarna var Stefán í
essinu sínu, fær vélamaður, kunni
allt um mótora og samspil véla og
tækja. Hann hafði alveg einstakt lag
á að vinna með nemendum, þolin-
móður og glettinn. Það leið öllum vel
í návist Stefáns.
Stefán var hrókur alls fagnaðar,
einstaklega hnyttinn og góður félagi.
Hann var vel hagmæltur og tækifær-
isvísur hans leiftruðu af kímni en
hittu vel í mark. Hann var traustur,
hafði skoðanir á hlutunum og kom
Stefán Guðmundsson
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Minningarnar um góðan
afa gleymast aldrei.
Berglind Inga og Jónas
Rúnar.
HINSTA KVEÐJA