Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 24

þeim þroska, sem til þess þarf aíS leggja á cljúp-
miðin.
Hér gæti ég látið staðar numið, og má vel
vera, að mörgum þyki nóg komið, en betur kann
ég við að ljúka máli mínu með nokkrum niður-
lagsorðum, sviðpuðum þeim, sem ég áður hefi
sett fram í landhelgismálinu, og þau eru þá
þessi:
Niðurlagsorð.
1. Alþingi og ríkisstjórn verða að tryggja
okkur íslendingum fulllcomin réttindi og yfir-
ráð yfir landgrunninu umhverfis ísland, annað
hvórt með því að forseti íslands eða Alþingi
sjálft lýsi fullveldi íslands yfir landgrunni því,
sem að ströndum landsins og eyjum þess ligg-
ur, svo og yfir aðliggjandi höfum, svo langt
sem nauðsynlegt þykir, til þess að tryggja ís-
lenzkai lýðveldinu eingnarrétt til þeirra náttúru-
auðæfa, sem þar finnast og finnast kunna síðar.
2. Alþingi verður án frekari undandráttar
að ákveða stærð íslenzku fiskivéiðalandhelginn-
ar með lögum.
Það er tilgangslaust að ætla sér að semja um
landhelgina við erlendu þjóðirnar áður en lög-
gjafarþing íslenzka lýðveldisins er sjálft búið
að tiltaka stærðina, byggða á lagalegum og sögu-
legum rétti.
Seinna er alltaf hægt að semja og verður
sjálfsagt ekki hjá því komizt.
3. Alþingi og ríkisstjórn verður■ að lyfta
landhelgisgæzlunni upp úr þeirri niðurlægingu,
sem hún er komin í, og þá jafnframt setja regl-
ur eða ákvæði um löggæzluna bæði á hafinu og
við strendur landsins.
Það skal tekið fram í þessu sambandi, að lög-
gæzlulandhelgin í víðari merkingu þarf ekki að
vera nákvæmlega hin sama og fiskiveiðaland-
helgin. Getur verið víðáttumeiri, ef þurfa þykir.
Eftirmáli.
I upphafi þessa greinaflokks mun ég hafa
haft nokkuð sterk orð um það, að flestir létu
sér furðu fátt um landhelgismálið finnast. Nú
varð ritgjörð þessi ekki til á einum degi, og
meðan ég var að ljúka henni, hefur tvennt það
gerzt, sem skyldar mig til þess, að. draga úr
orðum, sem nú má telja ofmælt, en voru það
ekki, þegar ég lét þau fjúka.
I fyrsta lagi vil ég flytja „Sambandi far-
manna og fiskimanna“ þakkir mínar óskiptar
fyrir samþykktir sambandsins á nýafstöðnu
þingi þess um stækkun landhelginnar og efling
landhelgisgæzlunnar, en um leið skjóta fram
þessum aðila „til athugunar og eftirbreytni“,
eins og ráðuneytin segja svo oft við sýslumeml-
ina, að tillögunum þarf að fylgja eftir og koma
þeim í framkvæmd.
Því næst, og vissulega ekki síður, vil ég láta
í ljósi fögnuð minn yfir því, að nú, um leið og
vetur gekk í garð, báru þrír alþingismenn fram
tillögu til þingsályktunai', þar sem „Alþingi
skorar á ríkisstjórnina, að undirbúa og leggja
hið fyrsta fyrir þingið frumvarp um landhelgis-
gæzlu, þar sem fram komi í einni heiltdarlög-
gjöf öll ákvæði um fyrirkomulag, verksvið,
starfshætti og stjórn landhelgisgæzlunnar“.
Með frumvarpinu sé sérstaklega stefnt að efl-
ing landhelgisgæzlunnar, hún lögð undir sér-
staka deild í dómsmálaráðuneytinu, sem og hafi
eftirlit með allri löggæzlu á hafinu umhverfis
ísland. Landhelgin sé stækkuð, og okkur Islend-
ingum tryggð fullkomin réttindi og yfirráð yfir
landgrunninu umhverfis Island.
Það gladdi mig alveg sérstaklega, að það voru
þrír úr hópi hinna yngstu Alþingismanna, sem
báru tillöguna fram.
Tek ég mér í munn orðtak hinna fornu Róm-
verja: „Accipio omen“, en það er lauslega þýtt:
„Ég skoða þenna atburð sem jarteikn“, — því
„ef æskan vill rétta þér örfandi h önid, þá ertu
á framtíðarvegi“.
Þingfnennirnir þrír eiga áreiðanlega óskipt
fylgi hirinar íslenzku æsku í landhelgismálinu,
og nú lýk ég máli mínu með því að óska Alþingi
og ríkisstjórn þeirrar gæfu, að mega ganga svo
frá þessu milda máli, að íslenzka lýðveldinu
standi af gagn og sómi í bráð og lengd.
Júl. Havsteen.
^tnœlhi
Fyrir nokkrum árum vann Haraldur A. Sigurðsson
á skrifstofu hér í bænum.
Einn dag um hádegisbilið hringdi síminn. Haraldur
tók heyrnartólið og sagði símanúmerið.
Sá, sem hringdi, hafði fengið skakkt númer, en
ætlaði að nota tækifærið og vera fyndinn. Hann sagði:
„Er þetta í helvíti?"
„Já“, svaraði Haraldur. „Ætiarðu að láta vita, að
þú komir ekki heim að borða?“
★
Sveinbjörn bóndi var gróðamaður og lét ekkert tæki-
færi ónotað til að hagnast.
Hann seldi áfengi í laumi.
Þegar tengdafaðir hans, sem var ríkur maður, dó,
hélt Sveinbjörn erfisdrykkju eftir hann.
Hann gaf hverjum veizlugesti eitt staup af áfengi,
en lét þess getið, að ef menn langaði í meira, þá gætu
þeir fengið það keypt!
InlenzJc fyndni.
24
V I K I N G U R