Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 36

ávallt að ákveðnum hita. Hann brosti jafnán, er hann
sá hana, og' lét sér í léttu rúmi liggja, þótt hún sýndi
honum fyrirlitningu eða ofsareiði. Hann vappaði fyrir
framan dyrnar hjá henni, læddist framhjá runnunum
og hafði ekki augun af henni klukkustundum saman,
eins og köttur, sem mænir á bráð sína og býst til
stökks. Þegar hún tók svo allt í einu eftir honum að
baki sér, svo nærri, að hún þóttist finna arida hans á
hnakka sér, þá setti hann upp slíkan eymdarsvip, að
hún stóð sem steingervingur og reiddist ekki, fyrr en
hann var kominn langt á brott. Hefði hann pabbi henn-
ar séð þetta til hennar, hefði hann áreiðanlega slegið
hana aftur! En hún gortaði af því eftir sem áður, að
Delphin mundi einn góðan veðui'dag fá kinnhestana,
sem hún hafði iofað honum. Samt notaði hún aldrei
tækifærið, þegar hann var viðstaddur, og fyrir bragðið
sögðu menn, að hún ætti ekki að blaðra svona mikið,
þar sem hún mundi aldrei koma sendingu föður síns
til Delphin.
Enginn gerði þó ráð fyrir því, að hún yrði nokkru
sinni kona Delphins. Menn töldu það alveg óhugsandi,
að hinn armasti meðal Mahéanna, maður, sem átti
varla garmana utan á sig, fengi að eiga dóttur „borg-
arstjórans", erfingja auðugasta mannsins í hópi Floche-
anna.
Rægitungur sögðu, að hún gæti orðið góðvina hans,
en hún mundi aldrei giftast honum. Rík stúlka skemmt-
ir sér við það, sem henni sýnist, en sé hún skynsöm,
gerir hún eigi vitleysu. Loks var svo komið, að öll
Coqueville fylgdist með málinu, brann í skinninu af
forvitni um úrslitin. Fengi Delphin kinnhestana tvo?
Eða mundi Margot láta liann kyssa sig á báðar kinn-
ar í einhverri gjótunni? Menn biðu átekta. Sumir höll-
uðust að kinnhestunum, aðrir kossunum. Allt var í
uppnámi í Coqueville.
í þorpinu voru aðeins tveir menn, varðmaðurinn og
presturinn, sern voru hvorki Mahé né Floche. Varð-
maðurinn, hávaxinn, skorpnaður karl, sem enginn vissi
hvað hét, en var kallaður „keisarinn", vafalaust af því
að hann hafði þjónað Karli X., hafði í rauninni harla
lítið að gera, því að þar var einskis að gæta nema
berra kletta. Sýsluskrifari, sem hafði verið honum vin-
veittur, hafði búið þetta starf til fyrir hann, þar sem
hann þurfti ekki annað að gera en drepa tímann.
Séra Radiguet var einn af þessum umkomulausu ein-
feldningum í hempu, sem biskupinn setur í eitthvert
afskekkt brauð, til að vera laus við þá. Hann lifði
strangheiðarlegu lífi, hafði eiginlega gerzt bóndi, vann
í garðholunni, sem hann hafði búið sér til milli klett-
anna, tottaði pípu sína og fylgdist með vexti salat-
blaðanna. Sá einn ljóður var á ráði hans, að hann var
matmaður með afbrigðum. Þótti honum makríll einkar
góður og stundum drakk hann meira af eplavíni en
hann þoldi. Slikur var þessi drottins hirðir í Coqueville.
Þorpsbúar sóttu til hans messu endrum og eins, til þess
að gera honum til geðs.
Klerki og varðmanni tókst lengi að varðveita hlut-
leysi sitt, en um síðir neyddust þeir þó til að skipa
sér í flokk með öðrum hvorum aðilanum. Keisarinn
snerist þá á sveif með Mahéunum, en séra Radiguet
með Flocheunum. Þetta hafði ýmis konar vandræði í
för með sér. Þar sem keisarinn lifði dag hvern eins
og óbreyttur borgaii og tók smám saman að þreytast
á því að kasta tölu á bátana, sem létu úr höfn í Grand-
port, tók hann upp á því að gerast lögregluþjónn þorps-
ins. Þar sem hann fylgdi Mahéunum að málum, studdi
hann Fouasse í deilu hans við Tupain og reyndi að
standa konu Rougets að því, að vera í óleyfilegu sam-
bandi við Brisemotte, en umfram allt lokaði hann aug-
unum, þegar hann sá Delphin læðast inn í garðinn til
Margot. Það versta við þetta var þó, að vegna þessa
sló í marga brýnu milli hans og hins eðlilega yfir-
boðara hans, La Queue „borgarstjóra". Keisarinn hlýddi
með athygli á ákúrur borgarstjórans, en gerði eftir
sem áður eins og honum bauð við að horfa. Þetta leiddi
auðvitað til öngþveitis í borgaralegri stjórn Coqueville.
Menn gengu aldrei framhjá skúr þeim, sem kallaður
var ráðhúsið, án þess að þaðan heyrðist hávært orða-
skak.
Radiguet prestur fyllti hins vegar flokk hinnar sig-
ursælu Flocheættar, sem gaf honum eins mikinn makríl
og hann gat torgað, og hann ýtti undir óhlýðni
konu Rougets og ógnaði Margot með logum vítis, ef
hún leyfði Delphin nokkuru sinni að snerta sig, þó
ekki væri með meira en litla fingri. í raun réttri ríkti
þarna algert stjórnleysi, herinn var í uppreist gegn
hinum borgaralegu yfirvöldum, kirkjan gerði sér lítið
far um að bæta siðu borgaranna og þorpsbúar allir
voru reiðubúnir til að rífa hver annan á hol.
Delphin var sá eini, sem hélt fullum sönsum í þess-
ari vitleysu allii. Hann var glaður og ánægður, lét sér
á sama standa um alla, ef Margot stóð með honum.
Hann elti hana á röndum. Hann var skynsamur piltur,
þótt hann virtist einfeldningur, og langaði til þess, að
presturinn gæfi þau saman, til þess að sæla hans gæti
orðið ævarandi.
Kvöld eitt varð Margot þess vör á hliðargötu, að
hann var að elta hana, og þá reiddi hún höndina til
höggs. En svo hætti hún og skipti litum. Delphin beið
ekki eftir því, að hún slægi hann, heldur greip hönd-
ina, sem ógnaði honum og kyssti hana mörgum koss-
um. Stúlkan tók a'ð skjálfa og þá sagði hann lágri
röddu: „Ég elska þig. Viltu mig?“
„Aldrei!“ hrópaði hún og var hin versta.
Hann yppti öxlum og sagði síðan rólega og blíðlega:
„Það áttu ekki að segja. Okkur getur liðið mjög vel.
Þú munt komast að því, hversu gott það er“.
2. kafli.
Einn sunnudag gerði versta veður. Þetta var eitt af
septemberáhlaupunum, sem stundum gera mikinri usla
á klettaströndinni hjá Grandport. Þegar komið var und-
ir kvöld, sáu Coquevillebúar skip í sjávarháska. Það
rak fyrir vindi og sjó. En nóttin var að skella á, svo
að ekki var hægt að hugsa til að hjálpa skipverjum.
Frá því kvöldið áður höfðu Baleine og Zephir legið
fyrir festum í litlu höfninni, sem var vinstra megin
við fjöruna, milli tveggja granítveggja. Hvorki La
Queue né Rouget þorðu að fara út, en það var verst,
að Mouchel, fulltrúi ekkjunnar Dufeu, hafði gert sér
ferð til þorpsins laugardaginn áður og heitið þeim
verðlaunum, ef þeir færu út og veiddu betur en npkk-
36
V I K I N □ U R