Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 27

iVlinningarorð:
Porstelmi Finnsson
Það mun vera venja margra að láta hugann
reika yfir atburði ársins um hver áramót. Og
meðan klukkurnar hringja út gamla árið og
bjóða það nýja velkomið, seiðir klukknahljóm-
urinn fram myndir liðna tímans. Sumar vill
maður muna, öðrum getur maður ekki gleymt.
Myndir minninganna renna gegnum hugann
eins og straumþung elfur. Flestar eru þær ó-
verulegar og líða úr huga manns án þess að
skilja nokkuð eftir. Aðrar lenda í hringiðu,
snúast þar litla hríð svo manni tekst vel að
átta sig á þeim. Stærstu og skýrustu myndirn-
ar taka niðri á grynningum, og þó straumþung-
inn leitist við að rífa þær með sér tekst það
ekki.
Á liðnu ári skeði sá atburður, er straumur
tímans nær ekki að afmá úr huga mér. Ágætur
starfsfélagi og vinur leggur frá landi til þess
Hve sterlcur frændagaröur varöar veginn,
og verkin slculu lifa alla tíö.
Hve má ei þaJdca þeim, sem þannig unnu,
sú þjóö sem berst viö fæö og sJcaröan hag,
sem aldrei burt frá manndómsmarki runnu,
en markiö báru fram í nýjan dag.
Já lifiö heil, viö hálfrar aldar minning
fær hjartaö völd og blessar þennan dag.
Hvert bros, hvert tár, hvern vökudraum og
vinning,
hvert vorsins blóm, er féll í ykkar hag.
Hver sorg, sem lífiö lét í biJcar falla,
V í K I N □ U R
að sækja mig um borð í skip eins og svo oft
áður. Við kveðjumst og ætlum að hittast aftur
eftir litla stund. En þessi kveðja var hinzta
kveðjan í þessu lífi. Starfsfélagi minn, Þor-
steinn Finnsson, var svo mörgum sjómönnum
að góðu einu kunnur, að mér finnst vel viðeig-
andi að blað þeirra, Víkingurinn, geymi mynd
af honum með örlítilli kveðju frá mér, ásamt
starfsmönnum Reykjavíkurhafnar, svo og hin-
um mörgu sjómönnum, er báðu „Steina á lóðs-
bátnum“ um aðstoð. Fáum mönnum mun tak-
ast að ná meiri vinsæld í starfi sínu en Þor-
steini Finnssyni. Hann var alltaf boðinn og bú-
inn að rétta hverjum, sem með þurfti, hjálpar-
hönd. Alltaf var hann glaður og reifur jafnt í
starfi sem í vinahóp. Ljóð voru hans mesta yndi
og oft fékk maður að heyra smellnar ferskeytl-
ur hjá honum og vel má vera að ekki hafi það
ætíð verið lausavísur. Stundum spurði ég Þor-
stein, hvort hann hefði ekki ort vísur sjálfur,
en það vildi hann aldrei gefa mér upp, enda
ekkert fjær honum en yfirborðsmennska. Söng-
elskur var Þorsteinn og tók virkan þátt í gleð-
skap á góðri stund.
Ég eignaðist fjölda góðra vina úr sjómanna-
stétt í þau átján ár, sem ég starfaði með þeim.
Starfið var þannig, að það sameinaði okkur á
hættunnar stund. Kenndi okkur að vera, en ekki
sýnast. Líkt var með Þorstein þau sjö ár, sem
leiðir okkar lágu saman. Eftir því sem starfið
var erfiðara og áhættusamara kom leikni hans
og dugur betur í ljós.
Þorsteinn! Við félagar þínir og vinir þökk-
um þér samstarfið. Við vitum að þú nýtur nú
góðra launa fyrir vel unnið ævistarf. Fari svo,
Steini minn, að við félagar þínir komum sigl-
andi á skipi síðustu ferðina og leitum hafnar
á ókunnri strönd, þá er það von okkar, að þú
komir með léiðsögumanninn um borð.
Friður sé með þér.
Th. G.
hver líkn í þraut, hver náö, sem herrann gaf.
Hver slcuggi, er gleöisunnu sýndist halla
varö sigurkranz, sem raunum sprettur af.
Til gulls er Jcennt hiö góöa, sanna hjarta,
sem guöi er vígt og aldrei þaöan flýr.
Til gulls er kennt hiö fagra, blíöa, bjarta,
sem breytir lífsins striti i ævintýr.
t gulli allra minninganna mæru,
skal marka lífsins sanna göngulag.
Því heill sé yöur, heiöursbrúöhjón Jcxru,
viö hyllum kvöldiö eftir liöinn dag.
J. H.
27