Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 38

hefðí. Kannske þeir hefðu dottið útbyrðis? Nei, það
þótti fráleitt, að það hefði komið fyi’ir þá alla þrjá í
einu. La Queue hefði með glöðu geði viljað sannfæra
menn um, að báturinn hefði grotnað sundur, en hann
var enn á floti. Þá mundi hann allt í einu eftir því,
að hann var borgarstjórinn, og fór að tala um forms-
atriði, rétt eins og mennirnir hefðu sannarlega farizt.
„Hættu þessu“, sagði keisarinn. „Það deyr enginn
með svo heimskulegum hætti. Og ef þeir hefðu fallið
fyrir borð, þá væri Delphin litli kominn til lands fyrir
löngu".
Þetta féllust allir viðstaddir á, því að Delphin var
syndur eins og selur. En hvar gátu mennirnir verið?
Hver áhorfandi um sig hafði sína ákveðnu skoðun á
því og hélt henni á lofti með hávaða miklum. Það lá
við, að til átaka kæmi öðru sinni, og séra Radiguet
og keisarinn urðu að ganga á milli og sætta menn.
Meðan því fór fram, dansaði báturinn enn á bárunum
og fór sér að engu óðslega. Hann virtist vera að henda
gaman að þeim, sem á landi voru. Það var ekki um
að villast, að hann var alveg genginn af göflunum.
Margot hélt enn höndum um kinnarnar og starði í
sífellu til hafs. Smábátur var nýfarinn til móts við
Baleine. Það var Brisemotte, sem á honum fór, eins
og hann gæti ekki beðið með að afla konu Rougets ein-
hverra fregna. Nú mændu allra augu á litla bátinn,
og menn töluðu enn hærra en áður. Loksins sáu menn
Brisemotte leggja upp að Baleine og gægjast um borð,
um leið og hann kom festum um borð. Allir stóðu á
öndinni. Þá fór Brisemotte að skellihlægja. Það kom
öllum á óvart. Hvað fannst honum svona hlægilegt?
„Hvað er það? Að hverju ertu að hlægja?“ kölluðu
menn til hans.
Hann svaraði ekki, hló aðeins enn hærra og bandaði
með höndunum, eins og hann vildi segja, að þau mundu
bráðum fá að sjá. Síðan hóf hann róðurinn til lands,
með Baleine í eftirdragi. Coquevillebúar áttu ekki von
á því, sem þeir sáu, er bátarnir komu að landi. í botni
Baleine lágu skipverjarnir þrír — Rouget, Delphin,
Fouasse — endilangir og hrjótandi, með kreppta hnefa,
dauðadrukknir. Á milli þeirra lá opinn kútur, sem
þeir höfðu fundið úti á sjó og kunnað að meta. Ekki
var um það að villast, að innihaldið var gott, því að
skipverjar höfðu drukkið allt, nema svo sem einn lítra,
sem lekið hafði ofan í kjalsogið og blandazt sjó.
„Svínið!“ hrópaði kona Rougets reiðilega og hætti
að kjökra.
„Er aflinn ekki eins og venjulega hjá þeim“, sagði
La Queue, fullur fyrirlitningar.
„Þeir veiða það, sem þeir geta“, svaraði keisarinn.
„Þeir hafa að minnsta kosti veitt vínkút, þegar aðrir
hafa ekki fengið bein“.
Borgarstjórinn þagnaði og var í versta skapi, en
Coquevillebúar skildu, að þegar bátar verða ölvaðir,
dansa þeir alveg eins og drukknir menn. Og þessi var
blindfullur! Hvílík skömm. Hann slagaði um hafið eins
og fylliraftur, sem er búinn að gleyma, hvar hann á
heima. Og Coqueville hló og gramdist, Mahéunum fannst
það skemmtilegt, en Flocheunum fyrirlitlegt. Þeir um-
kringdu Baleine og teygðu álkuna, til þess að sjá fylli-
raftana sofandi sem bezt, — fylliraftana, sem höfðu
ekki hugmynd um, hversu mikla eftirtekt þeir vöktu.
Þeim var sama um skammirnar og hláturinn. Hvað
Delphin áhrærði, þá var hann enn laglegri en áður,
því að sælubros lék um andlitið. Margot var staðin á
fætur og virti hann fyrir sér með reiðisvip.
„Það verður að koma þeim í bólið!“ kallaði einhver.
Rétt í því lauk Delphin upp augunum. Hann leit glað-
lega í kringum sig. Menn spurðu hann í þaula og af
svo miklum ákafa, að hann skildi fyrst ekki neitt —
enda var hann enn blindfullur.
„Jæja! Hvað?“ stamaði hann. „Það var dálítill kút-
ur. — Það er ekki fisk að fá. Þess vegna veiddum
við dálítinn kút“.
Meira sagði hann ekki, en við hverja setningu bætti
hann: „Það var voða gott!“
„En hvað var í kútnum?“ spurðu menn, all óþolin-
móðlega.
„Æ — ég veit það ekki — það var voða gott“.
Menn brunnu í skinninu af forvitni, er hér var komið.
Hver maður rak nefið ofan í bátinn og hnusaði. Menn
voru sammála um að þarna væri um vínlykt að ræða
— en enginn vissi af hvaða víni. Keisarinn, sem þótt-
ist hafa drukkið allt, sem menn gætu drukkið, kvaðst
ætla að athuga þetta. Hann tók í lófa sér dálítið af
víninu, sem flaut í kjalsoginu. Menn þögnuðu og biðu
í lotningu. En þegar keisarinn hafði rennt þessu nið-
ur, hristi hann höfuðið eins og hann væri engu nær.
Hann drakk enn tvo lófa, en undrun hans var jafnt
og þétt meiri. Hann varð að gera þá játningu, að hann
kannaðist ekki við þessar veigar, en líklega kæmi það
af því, að sjór hefði komizt í þær.
Menn störðu á hann. Þeir fylltust lotningu fyrir þvi,
að jafnvel keisarinn kannaðist ekki við þetta.
„Það var voða gott!“ drafaði enn í Delphin litla, sem
virtist vera að gera gys að fólkinu. Síðan bandaði hann
til hafs og sagði: „Ef ykkur langar í, þá er meira til
þarna — ég sá þá — litlir kútar, — litlir kútar, —
litlir kútar —
Hann réri fram og aftur og raulaði þetta, meðan
hann horfði blíðlega á Margot. Hann hafði komið auga
á hana rétt í þessu. Hún reiddist og lét eins og hún
ætlaði að reka honum utan undir, en hann lokaði einu
sinni ekki augunum, beið bara eftir kinnhestinum með
blíðubros á vör.
Séra Radiguet gat nú ekki setið lengur á sér, svo
að hann stakk fingri ofan í kjalsogið og saug síðan.
En hann hristi höfuðið eins og keisarinn. Nei, hann
kannaðist ekki við þetta, — það var einkennilegt. Menn
voru aðeins sammála um eitt, að kúturinn hlyti að vera
reki úr skipinu, sem sést hafði í sjávarháska kvöldið
áður. Ensk skip, sem komu til Grandport, voru oft
með sterka drykki og dýrindis vín.
Dagurinn leið hægt til kvölds og fólkið hélt heim-
leiðis. En La Queue stóð enn í fjörunni og velti fyrir
sér spurningu, sem hann lét ekki uppi við nokkurn
mann. Hann hlustaði, þegar menn báru Delphin á brott,
og hann tautaði í sífellu fyrir munni sér: „Litlir kút-
ar — litlir kútar — litlir kútar — það eru fleiri úti,
ef ykkur langar í eitthvað".
Frh.
38
V I K I N □ U R