Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 34

1
Framhaldssaga VlKÍNGS. Hátíðahöldiii
í Coíjueville Eftir Lmile
Zola.
Sumir lesendur Víkings hafa óskað eftir því, að ritið tæki upp þann sið, að flytja framhaldssögur. Nokkur
vandkvæði eru á slíku í hlaði, sem aðeins kemur út einu sinni í mánuði. Vill þá líða svo langt á milli, að les-
andinn hefur e. t. v. misst áhugann á sögunni þegar næsti kafli kemur. Langar sögur er nær ókleift að birta,
þar sem þær myndu standa lengi yfir, en hins vegar vandkvæðum bundið að velja stuttar sögur, sem bæði eru
skemmtilegar og sæmilegar bókmenntir. — Hér verður nú gerð tilraun með flutning stuttrar framhaldssögu.
Fyrir valinu hefur orðið sagan „Hátíðahöldin í Coqueville'1, eftir franska skáldið Emile Zola, Þýðandi sögunnar
er Hersteinn Pálsson, ritstjóri.
1. kafli.
Coqueville er lítið þorp í klettaskoru um tvær mílur
frá Grandport. Slétt, sendin fjara breiðir úr sér fyrir
framan húsin, sem byggð eru uppi í klettunum, eins
og skeljar, sem öldurnar hafa skolað á land. Þegar
menn klífa upp á hæðirnar hjá Grandport, sést til
vinstri handar gulur sandbakkinn fyrir framan þorpið,
til að sjá áþekkastur gullflaum, sem vellur út úr kletta-
skorunni. Fráneygir menn geta greint húsin, sem eru
eins og ryðblettir á klettunum, og reykinn frá þeim
leggur hátt á loft. Þetta er eyðilegur staður. íbúafjöld-
inn í Coqueville hefur aldrei náð tvö hundruð sálum.
Klettaskoran, sem þorpið er byggt í, teygir sig inn í
landið í svo kröppum bugðum og bröttum skriðum, að
naumast verður komizt þangað akandi. Hún hindrar
allar samgöngur og einangrar plássið, svo að það gæti
verið hundrað mílur frá nágrannaþorpunum. fbúarnir
hafa samgöngur við Grandport einungis á sjó. Þeir
eru nærri allir fiskimenn, lifa á veiðum og flytja afla
sinn þangað daglega á bátum sínum. Verzlunarfyrir-
tæki eitt mikið — Dufeuverzlunin — kaupir fisk þeirra
samkvæmt samningi. Dufeu-karlinn hefur legið í gröf-
inni í nokkur ár, en ekkja hans hefur haldið viðskipt-
unum áfram. Hún réði sér bara aðstoðarmann, Mouchel
að nafni, háan, Ijóshærðan mann, sem ferðast með
ströndum fram og sér um fiskkaupin. Þessi Mouchel
er eini tengiliður Coqueville við umheiminn.
Hugsa sér, hann hafði þó loksins fengið þennan ó-
geðslega mann til að halda sér saman, og nú var hann
sá eini, sem virðulega og þóttafullt stóð kyrr og skip-
aði fyrir, meðan allir aðrir voru önnum kafnir.
Hún sá hann hneigja sig og heilsa, og hún gat getið
sér til um hina mörgu gullhamra, sem foringjarnir
slógu honum. Þetta hafði verið yndislegur dagur. Hún
var glöð og hamingjusöm. Hún hlakkaði til að hitta
hann aftur, svo að hún gæti sagt honum hvað mikill
maður hann væri.
Og hún gekk brosandi heim. X þýddi.
Emile Zola.
Emile Zola, höfundur eftirfarandi sögu, er fæddur
1840, en andaðist 1902. Hann er einn af kunnustu rit-
höfundum naturalismans. Bxkur hans voru flestar hár-
beittar þjóðfélagsádeilur, þar sem tilgangurinn varð
stundum listinni yfirsterkari. Kunnustu skáldsögur Zola
eru „Listaverkið“, (um ævi listamttnns), „Jörðin“, (lýs-
ing á bændaalífi), „Nana“, (harmsaga vændiskonu) og
„Manndýrið", (fjallar um erfðir,úrættun og lesti).
Einna frægastur er Zola fyrir hin djarfmannlegu
og drengilegu afskipti sín af Dreyfusmálinu, Cn þar
gekk hann fram fyrir skjöldu. Fyrsta grein hans um
málið hét: Ég ákœri; munu fáar blaðagreinar hafa
hlotið aðra eins heimsfrægð.
Saga sú, sem sem hér fer á eftir í þýðingu, er ólík
flestu öðru, sem Zola hefur ritað. Þar lýsir hann af
fjöri og gamansemi fólki í litlu fiskiþorpi á vestur-
strönd Frakklttnds. Hefur saga þessi víða birtzt í úr-
völum listrænna skemmtisagna.
34
V I K I N □ U R