Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 30

Ingvar Benediktsson
skipstjóri
Ingvar Benediktsson er fæddur 15. júní
1881 að Ægissíðu í Húnavatnssýslu. Barn að
aldri fluttist hann með foreldrum sínum til
Keflavíkur við Faxaflóa og byrjaði þar mjög
ungur sjómennskuferil þann, er varð ævistarf
hans. Hann lauk fiskiskipstjóraprófi við Stýri-
mannaskólann í Reykjavík árið 1905 og far-
mannaprófi við sama skóla 1918.
Árið 1913 giftist hann eftirlifandi konu sinni,
Ásdísi Jónsdóttur, og varð þeim 5 barna auð-
ið: Jóna húsfrú, Benedikt vélsmiður, Ingvar
Valdimar raffræðingur og einnig 2 dætur, Ást-
hildur og Ingveldur, er dóu ungar. Heimili
þeirra hjóna var alltaf hér í Reykjavík. Eins
og flest mannanna börn, átti Ingvar við ýmsa
erfiðleika að stríða á lífsleiðinni, og þá ekki
sízt er leið að ævilokum, er hann barðist við
langvinnan og þungbæran sjúkdóm, en hann
mætti öllu mótdrægu með karlmennsku og jafn-
aðargeði; var hann þar einnig trúlega studdur
af ástríkri og mikilhæfri konu sinni og góðum
og dugmiklum börnum og tengdabörnum.
Yfir 50 ár lá leið Ingvars yfir hafið, og megn-
ið af þeim tíma sem skipstjóri og stýrimaður,
iangt tímabil skipstjóri á togurum, um tíma
stýrimaður og skipstjóri hjá Skipaútgerð ríkis-
ins og víðar. Hann var ágætur sjómaður og
ötull og þó gætinn stjórnari; um dugnað hans,
karlmennsku og manndóm vissu allir, er með
honum voru á sjónum. En Ingvar Benediktsson
var ekki síður göfugmenni og góðmenni. Skap-
3D
gerð hans var glöð, gjöful og björt; um það
skulu ekki fleiri orð höfð, það vissi vel sá, er
þetta skrifar, og allir, er honum kynntust.
Yfir minnirigu Ingvars Benediktssonar er
heiðríkja.
Vinur.
★
INGVAR BENEDIKTSSON, skipstjóri
Horfinn er úr hópnum vaska
hetja prúð, sem langa tíö
lét ei storminn stilling raska,
stefnu hólt í dimmri hrí'ö.
Framgjarn ungur fékk aö reyna
farmannslíf, meö sigri og þraut,
ósk hann fegri átti’ ei neina,
en aö feta sjómanns braut.
Uppfyllingu ósk sú náöi,
eftirsóttur varð hann brátt,
fyrir vaskleik viröing þáöi,
veitti gleði sinnið kátt.
Ungur stýröi fögru fleyi,
fyrirmynd va/rö skipstjórn hans,
bæri’ að háska brást hann eigi,
birtust kostir foringjans.
Allt til hinztu ævidaga,
ötull vann sín skyldustörf,
glæst hans nafn mun geyma saga,
— góöra drengja’ er ávallt þörf.
Sjómenn daprir sakna vinar,
siglt var burt aö æöri strönd,
trúarvissan trega linar,
tók um stjórnvöl æöri hönd.
Alla tíö var Ingvar glaöur,
einlæg trú hans lýsti veg,
sífellt reyndist sannur maöur,
sá þó viðhorf ýmisleg.
Öörum vildi fórnir færa,
fagurt reyndist ævilcvöld,
um hann minning eigum kæra,
ætíö bar hann hreinan skjöld.
Heimakær var halur prúöur,
hvenær sem í landi var,
hreinn í skyldu kærleiks lcnúöur,
keppti’ aö marki farsældar
fyrir börn og konu kæra,
kyrrlátt var í helgum rann,
V í K I N G U R