Samvinnan - 01.08.1985, Blaðsíða 38

Smásaga eftir Hans Bender:
Þýðing:
Erlingur E.
Halldórsson
En hvar var kirkja?
I fjögur ár hafði ég
búið þarna í
borginni, en ég
þekkti enga kirkju.
Oblátan
Afhverju hafði ekki einhver
annar fundið hana? Afhverju
þurfti það að vera ég sem
þekki gildi hennar og hef löngu snúið
baki við öllum svoleiðis hlutum?
Hvernig átti ég að vita hvað var í
litlu dósinni? Ég bjóst við hún geymdi
peninga, að dósin hefði hrotið úr veski
einhverrar matrósunnar sem falar sig
hér á götunni. Ég reyndi að giska á
verðgildi peninganna, stansaði, litað-
ist um til að gá hvort einhver fylgdist
með mér, beygði mig snarlega niður,
greip hana upp og stakk í vasann.
Ég fann hana umþaðbil hundrað
metra frá blómabúð. Sýningarglugg-
inn var uppljómaður. Það voru
orkídeur handan við rúðuna, kamelí-
ur og undarleg blóm sem ég vissi ekki
hvað hétu. í skærri birtunni frá glugg-
anum tók ég hana úr vasanum, kæru-
leysislega, umhugsunarlaust, eins og
maður tekur upp sígarettupakka. Hún
var úr gulli. Kross var grafinn í hana,
hár, grannur, og láréttu armarnir
stungust gegnum fiskamyndir. Ég
opnaði dósina og sá oblátuna. Hafi
maður einhvern tíma trúað að Kristur
væri fólginn í þessu - það greip mig
ótti, ég lokaði dósinni og hélt henni í
lófanum, þorði ekki að stinga henni í
vasann aftur. Henni sæmdi ekki að
vera innanum kveikjara, lykla og
óhreinan vasaklút. Ég vissi að prestar
báru svona nisti um hálsinn, í silki-
hulstri, hangandi í purpurafesti. Á
stakknum mínum vinstramegin var
brjóstvasi - í hjartastað, hugsaði ég,
þar vildi ég geyma hana.
Meðal blómanna og jurtanna hand-
an rúðunnar birtist karlmannsandlit.
Það. var með gleraugu, ljósbrotið í
glerjunum myndaði skýra hálfmána.
Hann teygði handlegginn inní lauf-
skrúðið, haldandi á skærum í hendinni
og klippti sundur stilk á kamelíu.
Blómið féll í áttina að rúðunni þarsem
ég stóð. Ég tók til fótanna.
Eiginlega ætlaði ég að fara til
hægri, eftir götunni sem liggur
að járnbrautarstöðinni. En ég
fór til vinstri, ánþess að hugsa mig um,
afþví ég fór hérna einlægt til vinstri,
afþví mér fannst einhvernveginn að ég
ætti heima í þessari götu. Nöturleg
gata, eins og veröldin. Hægramegin
voru fjögur eða fimm hús með verslun-
um, vínkrá með bar á annarri hæð.
Síðan tóku við rústir allt til enda
götunnar. í rústunum miðjum stakur
blaðsöluskúr. Elísa, konan sem átti
skúrinn, var þar yfirleitt um nætur og
ef maður bankaði þrisvar var hún vön
að opna.
Ég gat tæplega farið þangað. Ég var
með oblátuna. Ég þurfti að finna
kirkju og prestshús og afhenda prest-
inum nistið með oblátunni.
En hvar var kirkja? Ég vissi ekki af
neinni. í fjögur ár hafði ég búið þarna
í borginni, en ég þekkti enga kirkju.
Ég var stríðsfangi, og þegar ég kom
heim voru allir ættingjar mínir horfnir.
Svo það skipti litlu máli hvar ég var.
Borg var betri en þorp. Milljón íbúar
voru eins og milljón möguleikar, hugs-
aði ég. Og fyrir ungan mann sem
vílaði ekki allt fyrir sér, var ekki svo
erfitt að ná sér í peninga. Hinsvegar
var erfitt að fá herbergi í þessari borg.
í þrjá mánuði leitaði ég. Mér bauðst
næturgisting í setustofu ásamt öðrum
manni. Þar ætlaði ég að búa um
stundarsakir. Ég bý þar enn þann dag
í dag. Ef til vill er það húsnæðinu að
kenna að ég hef búið fjögur ár í borg
án þess að kynnast neinni kirkju, að
ég ráfa á milli skemmtistaðanna nótt
eftir nótt. Það má sofa þar, en þar er
ekkert næði, enginn vegur að líta í
bók eða læra útlent tungumál. Wasin-
ski, herbergisfélagi minn, svaf í sófan-
um, en fletið mitt var fjaðrarúm með
þremur þunnum dýnum; hann var úti
allar nætur. Kom undir morgun, reykti
eina sígarettu, sneri sér til veggjar og
38