Samvinnan - 01.08.1985, Blaðsíða 43

hætta þessu lífi og byrja nýtt. En ég
vissi líka að svona áicvarðanir entust
ekki lengi.
Þeir slepptu mér. Afhverju veit ég
ekki. Eftir allar spurningar þeirra og
svör mín hafði ég ekki búist við að
verða sleppt.
„Þér getið farið,“ sagði rannsóknar-
lögreglan.
Mig langaði til að spyrja hann,
„Hvert“, en gerði það ekki og gekk
hratt til dyra. Hinir þögðu, Ríkkarð
einn kallaði á eftir mér: „Gangi þér
vel.“
„Sömuleiðis.“
Eg gekk útúr byggingunni, niður
þrepin, stóð á götunni. Það var
sunnudagsmorgunn.Fáir bílar á
ferli. Sporvagnarnir voru næstum
tómir. Himinninn var blár, heiðskír
og svalur. Mér veitti ekki af að þvo
mér og raka, og bursta skóna, en ég
vildi ekki fara heim í herbergið. Fyrst
þurfti ég að finna aftur kirkjuna. Ég
gekk útá Florinstræti því ég þekkti
leiðina þaðan.
Ég gekk framhjá bílstjórakránni.
Þarna skiptist gatan, í hringnum stóð
kirkjan. I dagsbirtu duldist það ekki
að hún var í rúst. Ég sótti litlu dósina
niðrí skurðinn, klifraði upp aftur og
að baki kirkjunni kom ég inn í hverfi
sem ég þekkti ekki neitt. Svartklædd
kona með göngustaf og lítinn peking-
hund kom á móti mér. Ég spurði hvar
næsta kirkja væri, óskemmd kirkja.
„Nú, vissuð þér ekki að Kirkja
heilags Jóhannesar varð fyrir
sprengju?“
„Nei, ég vissi það ekki.“
„Þér eruð þá aðkomumaður.“
„Já, ég er aðkomumaður.“
„Og nýkominn?“
„Já, rétt nýkominn.“
Hún horfði rannsakandi á mig og
sagði: „Sjáum til: Þér gangið einfald-
lega áfram eftir þessari götu og farið
síðan fjórðu þvergötu til hægri, og svo
~ því læturðu svona Fífí? - gangið þér
tvö hundruð metra til viðbótar, þar er
hún - Fífí, komdu hingað."
Ég sagði: „takk fyrir“ til að hindra
frekari útskýringar. Hún þreif í mig og
sagöi: „Þér hljótið að rata. Kirkjan
sést langt að. Það er Kirkja hins
heilaga hjarta Jesúss.“
Hún setti stút á munninn þegar hún
talaði. Ég hvatti sporið. Til hægri og
til vinstri voru einbýlishús með
görðum. Lökkuð garðshlið með
emelleruðum- eða látúnsskiltum. For-
stjóranöfn og amerískra liðsforingja.
Á öðrum skiltum stóð: „Achtung vor
dem Hund“ og „Beware of the dog.“
■ ^ g kom að fjórðu götunni. Ég
l-H gekk fyrir hornið og sá
I v kirkjuna. Voldug framhlið
hennar lokaði götunni.
Þegar ég gekk upp þrepin voru
kirkjudyrnar opnaðar. Sálmur var
leikinn á orgel, og svo virtist sem hann
ræki fólkið sem í kirkjunni var, til
dyra. Það raðaði sér upp. Skrúðganga.
Fremst fóru stúlkur í hvítum kjólum,
með slegið hár. Þær stungu hendi
niðrí litla körfu og stráðu frá sér
rósablöðum og baldursbrám og korn-
blómum. Ungir drengir komu á eftir
stúlkunum, í bláum fötum, skyrtuháls-
málið opið og flibbinn brettur yfir
jakkakragann, hár þeirra blautt af
vatni vandlega skipt í miðju. Þyrping
af nunnum drúptu höfði. Munkar
saman í hóp. Þá kom kórinn, karlar
og konur, sem sungu fagurlega við
undirleik orgelsins. Altarissveinar í
rauðum hempum og kyrtlum lögðum
knipplingum veifuðu - eins og ég
hafði forðum gert - gullnum kerum
sem sendu frá sér reykelsisský. Nú var
tjaldhiminn borinn útum anddyrið.
Silkið var skreytt eðalsteinum. Vind-
urinn bærði silkið. Undir himninum
gengu þrír prestar, sá í miðið bar
oblátubuðk. í gullnu geislakerfi,
greyptu í silfurlitan hálfmána, oblát-
an.
Ósjálfrátt féll ég á hné. Skrúðgang-
an fór hjá. Þau sungu, báðu, muldr-
uðu. Skór trömpuðu á mér. Olnbogar
rákust í mig. Hempufaldar og kyrtlar
sem lyktuðu af mölpillum, strukust
við mig.
Ég hataði þessa skrúðgöngu. Þeir
sem gengu þarna komu mér ekkert
við. Rósemi þeirra var svo mikil, ég
var svo eirðarlaus. Söngur þeirra var
mér framandi, auðmjúkt augnaráðið
og tilbúinn helgisvipurinn. Ég gekk á
burt eins og útúr lögreglustöðinni, til
þess að vera einn með sjálfum mér.
En var ég í raun og veru einn? Ég átti
oblátuna. Hana vildi ég ekki missa í
eirðarleysi lífs míns. ▲
Ósjálfrátt féll ég á
kné. Skrúðgangan
fór hjá. Þau sungu,
báðu, muldruðu...
43