Samvinnan - 01.08.1985, Blaðsíða 41

leitum á. Ef hún finnst ekki hér hefur
einhver stolið henni.“
„Þú þarft enga púðurdós.“
„Ertu að slá mér gullhamra?“
„Vera má.“
„Á ég að segja þér dáldið,“ sagði
hún snögglega, „þú kemur upp með
mér. Við skulum dansa, og á meðan
ætla ég að gá hvort William —“
„Nei, ég get það ekki. Hef ekki
tíma. Wasinski bíður.“
„Nú, hann.“
Hún dró mig á handleggnum
inní anddyrið, upp kámugan
timburstigann. Á gólfinu voru
fjölda mörg pör að dansa, þétt saman.
Bandið spilaði búggí-vúggí.
„Ó, búggí!“ hvein í Birgitte.
„Já, búggí“, sagði ég. Taktur lagsins
tók mig tökum. Stundum næ ég mér í
máltíð með því að dansa. Pegar lítið
er að gera á kvöldin leyfir veitinga-
maðurinn mér að drekka gratís og í
eldhúsinu fæ ég rifjasteik eftir mið-
nætti, ef ég er nógu iðinn að dansa við
pæurnar. Eg hef dansað nóttina á
enda við dömur sem mér var sama
um. Nú var ég að dansa við Birgitte.
Ég gleymdi oblátunni. í dansinum
gleymir maður öllu. Nælonsólarnir
ryðja burt öllum hindrunum. Og
Birgitte dansaði vel. Hún ljómaði. Ég
trukkaði hana.
„Hvað ertu með þarna?“ sagði hún.
„Hvar?“
Hún þreifaði á brjóstvasanum:
„Hérna.“
„Ekkert."
„Láttu mig fá hana, bófinn þinn."
„Hvað gengur að þér, Birgitte, ég
skil ekki...“
„Þetta er púðurdósin mín, bófinn
þinn, ómerkilegi, skitni bófi.“
Hún vildi rífa vasann. Talan slitnaði
af. Ég ýtti henni frá mér og olnbogaði
mig til dyra.
Birgitte æpti: „Stöðvið hann!
Þjófur! Þjófur!“
Þeir hentu sér á mig. Þessi sterti-
menni, þessir laumugosar, klæddir
silkiskyrtum, marglitum sokkum og
gabberdínbuxum, miklir bölvaðir
ruddar gátu þeir verið. Ég fékk spark
1 kviðinn, þeir börðu mig í andlitið.
Ég varði mig einsog ég gat ánþess að
sleppa hendi af brjóstvasanum. Það
v°ru þarna tveir strákar sem komu
tttér til hjálpar, svo bættist Wasinski í
hópinn. Okkur tókst að brjótast til
dyra.
Útá götu spurði Wasinski: „Hvað
hljóp í þig?“
„Afbrýðisemi,“ sagði ég, „einber
afbrýðisemi.“
„Ljóti asninn“
„Bölvaður asni.“
„Veistu hvað klukkan er?“
„Nei.“
„Hún er ellefu. Ég sagði þér að
koma þá, manstu það ekki?“
„En ég sagði þér að
„Þú átt um tvo kosti að velja:
annaðhvort svona tæfu eða starf."
„Allt í lagi - ég kem.“
Við gengum niður götuna hægra-
megin að krá leigubílstjóranna. Bílar
stóðu við innganginn. Inní kránni
voru bílstjórarnir í regnkápum og
leðurjökkum, holdugt andlit Blasch-
kes bakvið skenkinn. Við borð rétt
hjá fyrirhenginu sátu Pschorrn, Krem-
er og Ríkkarð.
Pschorrn sagði: „Svo það, þið eruð
þá mættir!“
Kremer sagði: „Jæja! kallarnir!“
Ríkkarð sagði: „Þú ert blóðugur í
andlitinu.“
Ég sagði: „Smáslys - kvenmaður,
þið skiljið.“ Það nægði þeim. Við
settumst, Ríkkarð rétti Lucky Strike
pakka yfir borðið. Pschorrn laut að
Wasinski og hvíslaði í eyra hans.
Bílstjórarnir voru léttir í skapi.
Þarna var líka sá sem þeir
nefndu „Lohengrin“, fallerað-
ur óperusöngvari. Þegar hann var
kenndur minntist hann fornrar
frægðar. Hann hóf glasið á loft og
söng klökkri mjórödd: „í fjarlægu
landi, leiðin íngum kunn, rís kastalinn
mikli, sem Monsalvat heitir Hann
söng ekki illa. Maður hreifst af
honum, hvort sem manni líkaði betur
eða verr. Allur ys hljóðnaði í kránni;
félagar hans bentu á hann með þum-
alfingri og sögðu við aðkomumenn:
„Lohengrin.“ Hann söng aldrei meira
en þessar fáu línur, þá þagnaði hann
og hvolfdi i sig úr staupinu. Stund-
um bar til að einhver hrópaði til
hans: „Syngdu eitthvað skemmtilegt.
Fallega slagara.“ Þá blés hann út
kinnarnar, púaði og sagði: „Pu, ótót-
legan slagara. Lo-hen-grin. Vitið þið
hver ég er? Ég söng Lo-hen-grin í
Zurich, í Elberfeld, í Meiningen, í
Kiel.“ Og hann hóf aftur upp röddina:
„í fjarlægu landi
Allur ys hljóðnaði á
kránni; félagar hans
bentu á hann með
þumalfingri og
sögðu við aðkomu-
menn: Lohengrin...
41