Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 15

r
andi, greip sendinguna á lofti og hvarf í tveimur stökkum út úr her-
berginu.
— t>essi litli, austræni skratti lét mig drekka eitthvað hræðilega
sterkt, sagði Angelique við sjálfa sig.
Þó var sú tilfinning, sem nú var ríkjandi í henni, ekki eins og ölvunEir-
áhrif, heldur eins og einskonar ylur, sem nálgaðist raunverulega ham-
ingjutilfinningu. £>að gerði hana mjög tilfinningarika. Hinn nýi bún-
ingur Baktiari Bays fór ekki fram hjá henni. Hann var aðeins klædd-
ur í hvítar satínbuxur, sem voru spenntar utan um kálfa hans, og um
mittið var belti, bryddað með dýrmætum steinum. Slétt, nakið brjóst
hans, smurt með iimsmyrslum, vöðvamiklir handleggir hans og axlir,
komu upp um afl og fimi tígrisdýrsins. Svart hár hans, glitrandi af
olíu, var greitt beint aftur. Með snöggri hreyfingu sparkaði hann af
sér útsaumuðum skónum og teygði úr sér á hægindi. Hann bar pípu-
munnstykkið kæruleysislega að vörunum, og festi augnaráðið á Ange-
lique.
Það hefði verið barnalegt af henni, ef hún hefði ekki séð, að tim-
inn til að ræða um hirðsiði var liðinn. Hvað áttu l>au nú að tala um?
Hana dauðlangaði til að teygja úr sér, eins og hann, á hægindunum,
en stíft lífstykkið kom i veg fyrir það og hélt henni uppréttri. Allt í
einu fannst henni það tákn varúðar, gert til þess að gefa þeim, sem
vógu salt á barmi syndarinnar, tækifæri til að hugsa sig um tvisvar.
Hinsvegar íannst henni ómögulegt að rísa á fætur og fara, án nokk-
urrar skýringar. Þar að auki langaði hana ekki til Þess. En vegna
lífstykkisins, varð hún að sitja upprétt. Hvilik dásemdaruppfinning þessi
lífstykki voru! Þau hlutu að vera fundin upp af Bræðralagi hins heilaga
sakramentis! Þessi tilhugsun kom Angelique til að reka upp hlátur á
ný og róa fram og aftur af kátínu.
Persinn var greinilega ánægður með kæti hennar.
— Ég var að hugsa um uppáhaldskonurnar yðar, sagði Angelique.
— Segið mér, hvernig þær klæða sig. Ganga þær í kjólnum eins og
við, þessar vestrænu konur?
— 1 sínum eigin hibýlum eða húsbónda síns, klæðast þær þunnum,
mjúkum saroush og stuttri, ermalausri skikkju. En þegar þær fara
út, sveipa þær um sig Þykkum svörtum blæjum, sem opnast aðeins
nógu mikið til þess að þær geti séð fram fyrir sig. En í einrúmi eru
þær aðeins i sjali, léttu eins og kóngulóarvef, gerðu úr geitarhári frá
Baluchistan.
Angelique stakk fingrunum aftur í rósrauð sætindi. — En það undar-
lega líf! Hvað hugsa allar þessar innilokuðu konur um? Hvað sagði
uppáhaldskonan — sú sem er gráðug eins og köttur — þegar þér fóruð?
— Okkar konur segja ekkert — alls ekkert — um slíka hluti. Og
uppáhaldskonan mín gat ekkert sagt, af annarri ástæðu. Hún er dáin.
— Ó, ég samhryggist, sagði Angelique um leið og hún beit í fikju-
deig.
— Hún dó undán svipuhöggum, sagði Baktiari Bay hægt. — Hún hafði
tekið einn af hallarvörðunum sér fyrir elskhuga.
— Ó! sagði Angelique aftur. Hún lagði frá sér sætindin og leit á t
prinsinn, augu hennar voru stór af skelfingu. —Svo það gerðist þannig!
Segið mér, hvaða aðrar refsingar fá ótryggar eigimkonur?
— Við bindum þær á bök elskhuga þeirra, og bindum þau efst á
varðturn hallarinnar. Ránfuglarnir byrja með þvi að kroppa úr þeim
augun og afgangurinn gerist mjög hægt og tekur langan tíma. Stund-
um er ég miskunsamari. Stundum drep ég þær aðeins með því að
skera þær á háls með rýtingnum mínum. Það eru þær, sem ekki hafa
verið beinlínis ótrúar, heldur hafa neitað mér af duttlungum.
— 0, hvað þær eru hamingjusamar! sagði Angelique kaldhæðnislega.
— Þér komið þeim fyrir kattarnef og veitið þeim um leið aðgang að
Paradís.
Baktiari Bay rak upp rokna hlátur. — Litla Firouze — litli gimsteinn
— hvert orð, sem rennur af vörum yðar, er ferskt eins og snjóinn, sem
fellur við rætur Kákasus. Gerið mér námið ekki og efitt.... námið,'
að læra að elska vestrænar konur. Það verður að tala mikið við þær,
eftir því sem þér segið, og syngja hinni elskuðu ástaróða — en hvað
svo? Hvenær kemur timi þagnarinnar, tími hinna löngu andvarpa?
— Þegar konunni sýnist.
Persinn stökk upp og reiðin gneistaði af andliti hans. — Nei! það
getur ekki verið! Hver getur þolað slíka auðmýkingu! Frakkar eru
hraustir hermenn!
— Þeir gefast upp í orrustu ástarinnar.
— Nei, það getur ekki verið satt, sagði hann. — Þegar kona tekur
á móti herra sínum, verður hún þegar i stað að afklæðast, hjúpa sig
ilmvötnum og gefa sig honum á vald.
1 einu stökki var hann kominn til hennar og kastaði henni aftur á
bak i mjúk hægindi, sem lögðust að líkama hennar og höfðu nærri því
kæft hana með þungum ilmi. Rándýrsbros Baktiari Bay kom nær og
nær. Angelique þrýsti höndum sínum á axlir hans, til að ýta honufh
frá sér, en þegar hún fann mjúka, stinna húð hans, tók hún að titra.
— Timinn er enn ekki kominn, sagði hún.
—■ Gætið yðar. Hin minnsta ósvífni er dauðadómur konunnar yfir
sjálfri sér.
— Þér hafið engan rétt til að drepa mig. Ég er þegn Frakklands-
fcmimp.
— Konungurinn sendi yður hingað mér til ánægju.
— Nei, til að heiðra yður og kynnast yður betur, því hann treystir
dómgreind minni. En ef þér drepið mig, mun hann reka yður með
skömm út úr konungdæmi sínu.
— Eg skal segja, að þér hafið hagað yður eins og blygðunarlaus hóra.
— Konungurinn mun ekki trúa yður.
— Hann sendi yður hingað mér tii gamans.
— Nei, hann getur ekki ráðstafað mér þannig.
— Hver getur það þá?
Hún hvessti á hann smaragðsgræn augun. — Aðeins ég.
Persinn losaði tak sitt á henni og leit á hana ruglaður í bragði.
Angelique brauzt um, en gat ekki setzt upp á ný. Hægindin létu um
of undan. Hún tók að hlæja.
— Það er mikill munur, muldraði hún, — milli konu, sem segir já,
og konu, sem segir nei. Þegar hún segir já, er það mikill sigur, og
menn Þjóðar minnar telja sér heiður að fá að berjast fyrir þessu jáyrði.
— Eg skil, sagði prinsinn eftir stundarþögn.
— Gerið þá svo vel að hjálpa mér að standa upp, sagði hún og rétti
fram hendurnar á móti honum.
Hann hlýddi eins og stórt villidýr, sem allt í einu er orðið tamið.
Glampandi augu hans viku ekki af henni. Öll hans orka var saman
komih i einum, undnum gormi, til að stökkva á hana aftur, ef hún
léti í ljós minnstu merki undanlátssemi.
— Hvað þarf karlmaður að hafa, til að koma konu til að segja já?
Hún hafði næstum svarað: — Hann þarf að vera villtur og glæsi-
legur eins og þér. Návist hans var henni nærri ofraun. Hve oft myndi
hún geta leikið þennan hættulega leik? Hitabylgjur runnu um hana,
eins og hún hefði sótthita, en hún fann aðeins óíullnægða þrá, sem
aðeins var hægt að lina í æðislegu faðmlagi. Hún vissi vel, hve erfitt
hún átti með að standast bros hans, rakar varir og leiftrandi augu,
og hún þráði að hann gripi hana aftur i fangið. Samt velti hún þvi
fyrir sér, hve lengi hún gæti gengið á þessari linu, og hvorum megin
Hún myndi detta. Já megin eða nei megin.
Baktiari Bay fyllti silfurbolla og rétti henni hann. Angelique fann
svaian málminn við varir sínar og siðan bragðið af græna vökvanum.
—• Það er leyndarmál hverrar konu, hversvegna einn karlmaður
fellur henni í geð vegna þess að hann er dökkur, annar vegna þess
að hann er ljós.
Hún hélt bollanum út frá sér með beinum handlegg og heilti úr
honum í þunnum, grænum fossi, niður í þykka, austræna sessu.
— Chatisoum (kvenskratti)! hvæsti prinsinn milli tannanna.
— Eða annan vegna þess að hann er blíður, eða þriðja vegna þess
að hann gæti drepið hana i reiðikasti með rýtingi sinum.
Að lokum heppnaðist henni að rísa á fætur. Hún fullvissaði hans há-
göfgi um, að hún hefði haft mjög gaman af heimsókninni og myndi
reyna að koma konunginum til að skilja meginástæðu óánægju hans,
-því henni fanftst rök haps skýnsatplag. og r^ttmaat. Með ógpandi hJÍk
i augnm, sagði Baktlasi Bæ* áð þa'ð væri siðwr í hans landi, að han-
sigla vináttu með því að hysa gest sinn svo longi sam vináttán entist.
Angelique hristi höfuðið. Lokkur úr ijósu hári hennar iagðist niður
yfir ennið og augu hennar glitruðu eins og kampavin. Hans hágöfgi
hafði rétt fyrir sér, og hún varð að hlýða sömu starfsreglu. Hann
hlaut að skilja, að af því hún hafði skyldur að rækja viö sinn eigin
þjóðhöfðingja, varð hún að snúa aftur til hans og vera hans gestur,
meðan vinátta þeirra entist.
— Sach (þrákálfur)! sagði hann eins og það væri blótsyrði.
Söngræn rödd reis úti fyrir og barst í gegnum þung tjöldin fyrir
herberginu.
— Er ekki kominn timi fyrir kvöldbænina? Ég vil alls ekki, að er-
lend kona láti yður missa af bænahaldinu.
— Chaitsoum! endurtók ambassadorinn.
Angelique strauk niður pilsin, lagaði úfið hárið og tók upp blæ-
vænginn.
— Ég skal túlka mál yðar í Versölum og reyna að ráða fram úr
ölium erfiðleikum varðandi hirðsiðareglurnar. En má ég taka með
mér loforð yðar, um að vernda hinar tuttugu katólsku trúboðsstöðv-
ar í Persíu?
— Ég ætlaði að taka það með í samninginn. En myndu ekki trú
yðar og prestar telja það vanvirðu, ef þeim yrði bjargað fyrir milli-
göngu konu?
— Þrátt fyrir allt yðar stolt, yðar hágöfgi, var það kona, sem fæddi
yður í heiminn.
Persinn varð orðlaus. Svo brosti hann aðdáunarbrosi.
— Þér eruð fædd til að vera sultana-bach.
— Hvað í ósköpunum er þaÖ? —v
— Það er nafnbótin, sem þær konur fá, sem fæddar eru til að ráða
yfir konungum. Það er aðeins ein í hverju kvennabúri. Hún er aldrei
valin. Hún er þar, vegna þess að hún kann að heilla líkama og sái
stjórnandans. Hann getur ekkert gert, án þess að ráðfæra sig við hana.
Hún stendur framar öllum öðrum konum, og það er aðeins sonur
hennar, sem getur tekið við völdum af henni.
Hann leiddi hana fram að silkidyratjöldunum. — Fyrsta einkenni
F.ramheJd á bls. 85.
VIK^I 48. tbL