Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 64

.
Osta-og smjörsalan sf.
Kynnið yður hinar vinsælu
Brother saumavélar
Verð kr. 4.490,00 og kr. 5.510,00.
Baldui* ilénsson h.ff.
Hverfisgötu 37. — Sími 18994.
■CAN
Vér höfum óvallt fyrirliggjandi:
UN CAN Grænar baunir,
UN CAN Gulrætur,
UN CAN Blandað grænmeti,
UN CAN BakaSar baunir,
UN CAN Þurrkaðar grænar baunir,
UN CAN Jarðarber.
UN CAN vörur fóst í næstu búð.
Heildsölubirgðir:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120.
■CAN
hefur verið leitað með eyjum víða
í Norður-flóanum. Við vitum ekk-
ert, hvað kann að hafa gerzt. Þeir
gætu verið búnir að finna þó núna.
Hann er jafnari og heldur lygnari
til hafsins.
Þetta var vesæl huggun. Ég fann
það ósköp vel að Guðrún í Tanga-
búðinni fann það sjólfsagt líka. Ég
dóðist að því hvað hún var róleg,
duldi undir hversdagslegu lótleysi
hugarangistina sem hún hlaut að
berjast við. Þær Katrín vildu endi-
lega, að við drykkjum kaffi, óður
en við færum heim. Við gerðum
það til mólamynda, að minnsta
kosti ég. Ég gat ekki haft augun
af börnunum, sem stóðu hljóð oa
alvarleg í hóp úti við dyr. Þau
eldri gerðu sér augsýniiega grein
fyrir því, hvernig óstatt var. Það
var myrkur veggur í skærum aug-
unum, og þessi hljóðlóta sfilling
var ótakanlegri en grótur.
Mér fannst heldur vera farið að
draga úr veðrinu, þegar við fór-
um heim.
Og dagurinn leið eins og mar-
tröð. Hún grúfði yfir öllum húsunum
í þorpinu. Seint um kvöldið sagði
stöðvarstjórinn mér, að leitarbátarn-
ir væru hættir, og á leið til lands,
allir nema Sigurður Guðbrandsson
á flóabátnum. Þeir teldu frekari
leit tilgangslausa og útilokað að
Pétur Hallsson væri ofansjávar. Ég
hafði ekki kjark til þess að fara
með þessar fréttir út í Tangabúð.
Þetta var daginn fyrir Þorláks-
messu.
Upp úr miðnætti sló i dúnalogn
jafn skyndilega og hann hafði
hvesst.
V
Þorláksmessudagur, þessi bless-
aði dagur, sem allt frá barnæsku
geymir í sér svo mikið af óþolin-
móðri eftirvæntingu og tilhlökkun!
Hann rann upp yfir þorpið okkar að
þessu sinni skýjaþungur án tilhlökk-
unar og eftirvæntingar. Við höfð-
um öll gefið upp alla von um það,
að Pétur Hallsson og drengirnir
hans væru ennþá f tölu lifenda.
Jafnvel það gat ekki vakið hjá
okkur nokkurn vonarneista, að Sig-
urður Guðbrandsson var ekki enn-
þá kominn með flóabátinn inn á
leguna sína. Hinir voru miklu fleiri,
sem voru sárhræddir um það með
sjálfum sér, að honum hefði hlekkzt
eitthvað á. Það kom sér enginn
að því að láta beint á því bera, en
það lá í loftinu. Taugar okkar voru
að gefa sig og þungur brimniður-
inn á skerjum lét ömurlega f eyr-
um.
En það var blæjalogn. Víst var
það huggun, hvaða vonir, sem við
það mátti tengja.
Það leið fram yfir hádegi. Ekk-
ert gerðist og við fréttum ekki neitt.
Ég eirði hvergi og gekk niður á
stöðina. Guðmundur stöðvarstjóri
var fölur og andvökulegur. Hann
hafði vfst ekkert sofið í nærri tvo
sólarhringa.
— Ekkert að frétta? spurði ég.
— Nei, þvf miður.
— Þeir eru orðnir hræddir um
Sigurð Guðbrandsson. Hvenærhafð-
irðu síðast samband við hann?
— Klukkan að ganga þrjú í nótt.
— Hvar var hann þá?
— Hann var djúpt út á miðflóa-
álnum og ætlaði að halda þar sjó
í nótt fram í birtingu.
— Og halda leitinni áfram?
— Ég býst við því.
— Telur þú ástæðu til að óttast
um hann?
— Tæplega. Hann var þarna í
skínandi veðri og á hreinum sjó.
— Talstöðin í bátnum er ótraust.
Ég vona, að það sé bara hún, sem
er biluð.
Mér létti til muna við þessar upp-
lýsingar. Og stundirnar siluðust á-
fram. Það var að byrja að skyggja.
Og það var einmitt um það leyti,
sem var að byrja að skyggja, að
Ijós sáust í muggunni úti á sigl-
ingaleiðinni. Allir, sem vettlingi
gátu valdið þustu niður að sjó.
Það var beðið í ofvæni á meðan
Ijósin þokuðust nær. Það var flóa-
báturinn. Og um leið og hann renndi
inn á leguna varð mönnum það
fyrst Ijóst, að hann var með bát
í drætti — bát Péturs Hallssonar í
Tangabúðinni.
A svipstundu höfðu mennirnir f
fjörunni hrundið báti á flot og reru
lífróður út að bátnum.
Það tók talsverðan tíma að ganga
frá flóabátnum á legunni. Það var
orðð seint þegar Ijósin slokknuðu
um borð og við heyrðum áraglam
og mannamál þokast að landi.
Hvaða tíðindi skyldu þeir flytja.
Hvaða fréttir myndi ég eiga að
færa Guðrúnu í Tangabúðinni í
kvöld?
Það gafst ekki langt tóm til
bollalegginga um það. Bátarnir
lentu samtímis. Pétur Hallsson stýrði
sínum bát sjálfur til lands. Og upp
úr bátnum studdu röskar hendur
drengina hans tvo. Þeir voru
kannski talsvert þrekaðir, en gátu
þó staðið og gengið. Á Pétri varð
ekkert séð við skinið af Ijóskerinu.
Hann var eins og hann væri að
koma úr venjulegum róðri. Mikill
á velli í sjóklæðunum, rólegur og
myndugur í fasi.
Ég bað röskan mann að þjóta
nú allt hvað af tæki út í Tangabúð
og segja Guðrúnu, að þeir væru
allir komnir lífs og heilir til lands.
Hann hvarf á svipstundu út f myrkr-
ið. Litlu síðar leiddu menn Svein-
björn og Hall heim á leið. Það
var ekki við það komandi, að þeir
gistu í þorpinu.
Pétur gekk ekki frá sjó, fyrr en
búið var að setja báða bátana. Og
drösla tveimur stórlúðum upp í
stóra pakkhús. Það var ekki nóg
með það, að, Pétur Hallsson væri
kominn að landi. Hann var kominn
með fallegasta aflann, sem sézt
hafði í þorpinu á þessu hausti,
tvær rígastórlúður auk slatta af
fiski. Þegar gengið hafði verið frá
öllu, bjóst hann til að fara heim,
flaslaus og rólegur eins og ekkert
væri um að vera. Einhver hafði
orð á því að fylgja honum heim.
— Það er óþarfi, piltar mínir.