Vikan - 02.12.1965, Blaðsíða 66

rvi
KÆLISKÁPAR, OG FRYSTIKISTUR
200 I. kæliskápur
er me8 20 I. frystihólfi, sem er þvert
yfir skópinn, segullæsingu, sjö mis-
munandi kuldastillingar, færanleg-
ar hillur yfirdektar með plasti, græn-
metisskúffu og ógæta innréttingu.
Frystikistur 220 I. og
350 I.
eru úr bezta fóanlega efni, mjög
vel einangraðar, fallegt form,
„Danfors" frystikerfi. Innréttaður til að halda -r 20° til -r 26°
kulda.
Kynnið yður kosti og gæði D A N M A X kælitækjanna og hið hag-
kvæma verð.
Vesturgötu 2. — Sími 20 300.
P.O. Box 142 — Reykjavík.
Vinsamlegast sendið myndalista og verð á kæliskápum — kælikistu.
Strikið undir það sem við á.
Nafn ...............................................................
Heimilisfang .......................................................
H E 1 ?RÁDEILD
sj
Ég kemst það einsamall. Og þið
eruð búnir vel aS gera. Ég þakka
ykkur öllum hjartanlega fyrir. —
Hann gekk til okkar og tók f hönd-
ina á okkur öllum.
Þá kvað við margraddað í hópn-
um:
— Við fylgjum Pétri allirl
Það varð svo að vera og tjáðu
engin mótmæli. Ég sá hvar þeir
þokuðust út með ströndinni í flögt-
andi skini fjögurra lugta. — Þetta
var sigurganga undir kolsvörtum
skammdegishimni, sigurganga
manna, sem boðið höfðu dauðan-
um byrginn og borið hærra hlut.
Jólaeftirvæntingin var aftur setzt
að í þorpinu okkar. Það voru Ijós
í hverjum glugga, annríki og um-
stang — og vakað fram á nótt.
VI
Aðfangadagur! Lifandis ósköp
vorum við öll glöð og ánægð. Það
var logn og bjart til lofts. Og ofan
á allt annað hafði gert svolftið
snjóföl á jörð, eins og til hátíða-
brigða. Við fundum að okkur hafði
öllum verið gefin stórkostleg jó!a-
gjöf. Engill dauðans og sorgarinn-
ar hafði sneytt hjá þorpinu ckkar.
Upp úr miðjum degi kom Pétur
í Tangabúðinni inn í þorpið. Hann
færði aðra stórlúðuna sína út úr
pakkhúsinu, hengdi hana f stóra
talíukrókinn á stafninum og dró
hana hæfilega hátt á loft. Þá sótti
hann sér flatningsborð og lagði á
það tvær sveðjur biturlegar. Að
því búnu vék hann sér að börnun-
um, sem voru að leika sér á pláss-
inu og sagði:
— Hlaupið þið nú í öll húsin og
segið fólkinu, að hver sem vill,
geti komið hingað og fengið sér
lúðubita f soðið. Og verið þið nú
anzi rösk!
Það leið ekki á löngu áður en
það var orðið æði mannkvæmt f
kringum Pétur. Hann tók að brytja
niður lúðuna sína, úthlutaði hverj-
um einum eftir fjölskyldustærð. Það
var auðséð, að hann gekk að þessu
með vandlegri fyrirhyggju, sá um
að hverju stykki fylgdi eitthvert
lostæti af rafabelti eða sporði. Þeg-
ar fyrri lúðan var uppgengin, lét
hann hefja hina út og hélt áfram
starfi sfnu. Og það stóðst á end-
um, að þegar hvert heimili í þorp-
inu hafði fengið sinn skerf, þá var
seinni lúðan um það bil til þurrð-
ar gengin. Það var ekki eftir nema
svo sem hæfilegur málsverður
handa f jölskyldunni í Tangabúð. Og
það var víst enginn heimilisfaðir
í þorpinu, sem var svo stórlátur —
eða birgur — að hann þægi ekki
glaður þennan feng, sem sóttur
hafði verið með Iffshættu í greip-
ar Ægis. Að loknu þessu starfi bauð
Pétur öllum viðstöddum gleðileg jól
og bað að heilsa í bæinn.
Ég hafði fengið minn skerf eins
og hinir. Nú gekk ég til Péturs og
sagði:
— Komdu nú inn og þiggðu kaffi
hjá mér, áður en þú ferð heim.
— Þakka þér fyrir, prestur. Ég
kem eftir stundarkorn. Ætla að líta
ögn eftir bátnum.
Litlu sfðar sat Pétur Hallsson inni
í stofu hjá mér. Það varð ekki á
honum séð, að hann hefði lent í
neinum harðræðum. Hann var ekki
vitund þreytulegur, en rólegur og
myndugur f fasi, eins og hann átti
vanda til. Með sjálfum mér var ég
að dást að undursamlegu þreki
þessa manns. Ég vissi það eitt, sem
Sigurður Guðbrandsson hafði sagt
mér, að upp úr birtingu á Þorláks-
messu, hefði hann fundið Pétur
djúpt í hafi út af miðálnum, þar
sem hann sat í hálsrúmi og and-
æfði á tvær árar í haugasjó. Hann
hafði búið um drengina í barkan-
um undir slitrum af seglunum. Þeir
voru löngu þrotnir. En Pétur and-
æfði með jöfnum, knálegum ára-
togum, hélt bátnum í horfi og varði
hann áföllum.
Þegar við höfðum drukkið kaff-
ið, sagði ég:
— Hvernig bar betta eiginlega
að, Pétur?
— Ja, þú veizt nú, prestur minn,
að ég reri klukkan laust fyrir átta.
Ég reri beint út á Ytri-Klakka. Það
er nokkuð langt hér úti í flóanum,
en ég átti tvær beittar hankalóðir
og grunaði að ég mundi fá þar
lúðu. Vélin var í fínu lagi og ég
bjóst ekki við, að hann myndi
hvessa svona fljótt. Gerði mér að
sjálfsögðu vonir um að ná heim,
en ætlaði að hleypa upp á Haga-
víkina ef í nauðirnar ræki. Mér
átti að vera í lófa lagið að ná
það — og þá hefði ég getað látið
vita af okkur. Og ég fór nú reynd-
ar ekki alveg eins og auli. Ég hafði
bárufleyg með lýsispoka innan-
borðs og dálítinn matarbita.
— Jæja, við lögðum lóðirnar og
komumst brátt f dálítið af fiski.
Kannski freistaði það mín til þess
að láta þær liggja dálítið iengur
en ella. En svo fór skyndilega að
hvessa, ekki með neinum ofsa til
að byrja með — og ég rauk í að
draga lóðirnar. Það gekk ágætlega,
þó að þær væru dálítið erfiðar
við að fást, sprökurnar. Þegar því
var lokið mátti heita orðið rok-
hvasst. Ég ætlaði þó að halda f
áttina á meðan ég teldi mér ó-
hætt, til þess meðal annars cð ná
mér betur undir vind, ef ég yrði
neyddur til að hleypa upp á Haga-
vík eða í versta falli að Gjögri.
Þetta leit allt sæmilega út. V:3
drógum sæmilega á móti rokinu,
og strákarnir gátu báðir verið í
austri. Innar var þó alltaf von um
var af eyjum. En í þessum svifum
bilar vélin — steinhættir að ganga.
Það var ekki um annað að gera
en drífa upp fokkuna og hyrnu
af seglinu, og beita sem næst vindi.
Það lá ekki við, að báturinn verði
sig flatur og stjórnlaus. En þetta
tókst, og enn leit þetta sæmilega
út.
— Reyndirðu ekkert við vélina?
— Jú, ég eyddi allt of miklum
tíma í að stríða við vélina. Gafst
ekki upp við það, fyrr en það var
vonlaust. Og þá var komið myrkur
að kalla. Og þá var orðið mjög
00 VIKAN 48. tbl.