Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 10

París stóð á öndinni. ítalska stjarnan Eleonora Duse, hafði látið í ljós ósk
um að sýna Parísarbúum hvernig leika aetti aðalhlutverkið í Kamelíufrúnni.
Þetta var að skora Söruh Bernhardt á hólm, hana, sem hafði leikið hlutverk
Marguerite Gautier og fær fram til sigurs fyrir sextán árum, og síðan skoð-
að þetta leikrit eftir Dumas sem sína persónulegu eign. En Sarah Bernhardt
var kona fram í fingurgóma, og strax þegar hún heyrði þetta, sendi hún
skeyti til „La Duse“, og bauð henni sitt eigið leikhús, endurgjaldslaust. Duse
féllst á að leika í tíu sýningum á Théatre de la Renaissance, sem var í
sambandi við einkaleikhús Söruh.
Auðvitað fékk Eleonora Duse konunglegar móttökur í París. En sum blöð-
in voru svolítið efunargjörn, þegar talað var um val hennar á hlutverki, hún
ætti ekki eingöngu að leika „La signora della camelia", heldur fleiri af
þeim hlutverkum, sem Sarah Bernhardt hafði leikið. Fólkinu fannst jafnvel
að hin guðdómlega Sarah hefði verið móðguð af þessari leikkonu, sem var
fimmtán árum yngri. Spenningurinn jókst og alhr sem vettlingi gátu valdið,
vildu komast í Theatre de la Renaissance.
Og fólkið varð undrandi; það var ekki gleðikona, sem þessi ítalska leik-
kona sýndi þeim í Kamelíufrúnni.
Margeuerite hennar var venjuleg kona, í fyrstu hugsunarlaus og örlynd,
hún þekkir ekki lífið, talar um heima og geima, án þess að hugsa um það
sem hún sagði, látið karlmenn dást að sér og veita sér blíðuhót. En þegar
hún stendur andspænis ástinni, breytist hún, rödd hennar verður lágværari,
hún verður kyrrlát, löngunarfull. Bros hennar verður ungt, andar frá sér
vorblæ. En augun verða dimm. f þeim er hægt að greina vissuna um það
hve ástarsælan sé skammvinn.
Þetta var allt annar leikmáti, en Sarah Bernhardt hafði haft á þessu hlut-
verki. Sarah var tillitslaus frönsk daðurdrós, sem notaði alla klæki til að
smjúga að hjörtum áhorfenda. Eleonora Duse sýndi aldrei daðurkennt bros,
ekki einu sinni með augngotum. Hún sýndi lífið eins og það var, sorg og
þjáningar, kom fólkinu til að finnast að þarna væri blákaldur raunveruleik-
inn. Leikur hennar var líkastur hljómlist, og fólkið í áhorfendasalnum
fylgdist með. Hún lagði sál sína að fótum fólksins, og allir sem höfðu elskað
og þjáðst fyrir ást sína, fannst þeir finna sjálfa sig í túlkun hennar.
Theatre de la Renaissance lék á reiðiskjálfi, lófatakið dunaði á móti þess-
ari litlu, grannvöxnu ieikkonu á sviðinu. Hún hafði á tveim tímum lifað sig
í gegnum heilt mannslíf sálarlegra þjáninga á þann hátt að áhorfendum
fannst þeir hafa losnað úr viðjum, það var lækningarmáttur í þessari túlkun.
Fólkið fann hlýjuna frá þessari fölleitu konu með milda brosið og hendurnar
HIN BRENNANDIKONUSAL
HÚN HAFÐI EKKI ÞREK TIL AÐ LEIKA NEMA SEX-
TÍU KVÖLD Á ÁRI, OG HÚN VAR ALDREI LAUS VIÐ
SÖTTHITA. HÚN VAR SVO UPPGEFIN EFTIR SÝN-
INGAR AÐ HÚNSÁ EKKERT OG DAUÐSKELKUÐ EF
ÖKUNNUGT FÖLK VAR Á BAK VIÐ TJÖLDIN. OFT
VARÐ HÚN AÐ FÁ SÚREFNISGJAFIR TIL AÐ GETA
STAÐIÐ Á SVIÐINU.