Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 27

Nellie Connally, Lee Radziwill i Lundúnum, við Saugent
Shriver. Að öðru leyti hélt þessi einkennilegi hallett i við-
liafnarstofunni áfram án truflunar. Dave Powers liafði tek-
ið að sér að panta drykki, bjór og kaffi, og dómsmálaráð-
herrann hað um að náð yrði i plötuspilara. Það fannst Ben
Bradlee einum of mikið. Hann mótmælti. Kennedy litaðist
urn tómlega. „Hún myndi liafa gaman af þvi,“ sagði hann
og benti á Toni Bradlee; bað síðan varðmann einn að ná í
glvmskrattann. Ben beið áhyggjufullur, en varðmaðurinn
kom ekki aftur. Bob liafði greinilega gleymt þessu.
í þessum danse macabre komu einstaka atriði fyrir æ ofan
í æ. Þannig var alltaf verið að hvetja frú Kennedy til að liafa
fataskipli; næstum liver einasti viðstaddra gerði það ein-
hverntíma kvöldsins. En liún neitaði alltaf með því að hrista
höfuðið ákaft. Þá fannst mörgum að hún ætti að taka inn
eitthvað róandi. En til þess var hún einnig ófáanleg, og Jolin
Walsh, læknir, kom henni til aðstoðar. Hann sagði: „Ef hún
vill það ekki, þá hún um það. Látið hana vera, lofið lrenni
að tala út.“
Hún talaði ósköpin öll. Hún sagði lækninum það, sem hún
mundi af því, sem gerzl hafði i Lincoln-vagni forsetaem-
hættisins. Hún sagði Ben og Toni söguna um hringinn, sem
hún skildi eftir á fingri líksins, og minntist á dauða Patricks.
Dauðsföllin tvö voru samantvinnuð i huga hennar. í luiga
þjóðarinnar var aðeins morð forsetans, dauði lians eins, en
fvx’ir henni voru hinir tveir þættir liarmleiksins óaðgrein-
anlegir.
Frú Auchincloss sagði síðar: „Jackie vissi hvernig jarð-
arför forseta á að fara fram, og henni skeikaði i engu.“
í Betliesda virtist ekkjan gera sér fullkomlega Ijósa þá
ábyrgð, sem nú var lögð á lierðar henni. Hún var, eins og
hún sjálf sagði síðar „gagntekin af einskonar furðulegri
stælingu.“ Þegar liún sá Pain Turnure gráta, tók h.ún utan
um liana og sagði: „Aumingja Pam, livað verður nú um
þig?“ Hún hafði áhyggjur af þeim öllum og reyndi að tala
í þau kjark, jafnvel i Dave Powers. „Veizlu livað ég held
að við ættum að hafa i Kénnedy-bókasafninu?“ sagði hún
og brosti veikt. Þau hlustuðu nærgætin. „Sundlaug,“ sagði
hún, „svo að Dave geti sýnt hvernig hann synti með for-
setanum.“
Á milli símtalanna fullvissaði dómsmálaráðherrann þá
Ken O’Donnell og Larry O’Brien um, að hann hefði ekki
hvalt .Tohnson til að sverja forsetaeiðinn í flugvélinni. Þeir
litu undrandi hver á annan, en gáfu ekki gaum að þeim
möguleika, að fyrir Johnson hefði kannski vakað að leggja
áherslu á varanleika forsetaembættisins.
Ekkja forsetans og hinn nýi forsvarsmaður Kennedy-
fjölskyldunnar urðu að taka ákvarðanir sameiginlega. Með
einni undantekningu, sem kom til síðar um kvöldið, voru
þau á einu máli. Vai’ðandi spurninguna xuxx útfai’arstjóra voru
þau hjartanlega sammóla. Hún endurtók: „Ég vil ekki senda
Jack á neina liræðilega útfararstofnun,“ og hann kinkaði
ákaft kolli. Hún tók sér sæti við hringborðið í stofuixixi, and-
spænis Toni Bradlee.
„Langar þig lil að heyra?“
Toni liafði aldrei langað eins litið lil neins. En engu að
síour svaraði liún játandi. Líkl og Bob Kennedy l'annst
lieixni, að það seixi hún sjálf vildi kæmi ekki málinu við. Og'
svo hlustaði hún.
„Hvei-nig getur liúix þetta?“ livíslaði Etlxel Kennedy.
„Það gerir franska hlóðið í henni,“ sagði Ben. „Hún er
að fá útrás.“
Skönxnxu fyrir klukkan liálfátla koixi Roherl McNamara,
varnarmáláráðlierra, til sjúkrahússins. Boh Kennedy lxafði
hi’ingt heim til lxans fáeinum mínútum eftir að varnarmála-
ráðherrann konx þaixgað frá Hvíta liúsinu. Haixn gerði ekki
ráð fyrir að doka við nema í nokkrar mínútur og skildi frú
McNanxara því eftir i framsætinu. En þegar honunx varð
ljóst að frú Kennedy vildi að liann vrði kyrr, liljóp liann
til baka út að bilnum og minnti konu sína á, að það yrði
að ná i son þeirra á skátafundinn, sem hann var á, fyrir
klukkan liálfniu. McNaixiara liafði tekið álcvörðun. „Hún
var í þessu blóðuga pilsi og sokkarnir alhlóðugir; það
var heinlinis ótrúlegt, en liúix vildi bara fá einhvern til að
tala við. Eg fann að ég yrði að vei-a rólegur og lihisla á liana.
Við vorunx í eldhúsinu, Jackie sat á stól og ég á gólfinu. Þetta
hélt áfi’am klukkustundum sanxan. Eg einbeitti nxér að
lienni vegna þess að hún þarfnaðist mín, og nxér fannst senx
aðrir nxættu fara til fjandans, þeir gætu séð unx sig sjálf-
ir.“ Hún talaði unx morðið.
Að lókuin spuiði liún: „Ilvar á ég að búa?“ Aðsetursstað-
ur þjóðarleiðtogans tilheyrði Kennedyfjölskyldunni ekki
lengur, og liún minntist þess að hún átti ekki heldur liúsið
í Geoi’getown. 1960, þegar Kennedy var enn aðeins franx-
bjóðandi til forsetaembættisins, hafði liann sagt: „Hvei’s-
vegna að selja það?“ Það lientaði þeinx ])rýðilega og eftir
tvö kjörtímahil nxyndu þau þurfa á því að halda. En átta
ár virtust þá svo langur tími. Þau voru næstuni því áratug-
ur, svo að hann hafði auglýst það til sölu. Hún var óákveðin.
Það yrði óþolandi að sofa ein í svefnherberginu, hugsaði
hún, cn tók sig svo á: Ég má aldrei gleyma Jack, en ég má
ekki verða sjúkleg. Svo að niðurstaðan varð sú, að hún
ákvað að flytja aftur til Georgetown, lielzt ganxla hússins
þeirra.
„Ég kaupi það aftur handa þér,“ sagði McNamara.
Fyrstu útgáfur siðdegisblaðanna daginn eftir gáfu þá hug-
nxynd, að ekkjan liefði verið yfirgengilega framkvæmda-
söm og skipað fyrir ótt og lítt á báðar hendur, líkt og verið
hafði vandi eiginmanns hennar. Það var rangt. Fáir fei’ða-
menn vissu, að liin sagnfræðilega leiðsöguhók unx Hvíta
liúsið var að verulegu leyti verk forsetafrúarinnar. Neðst á
hlaðsíðu þrjátiu og niu i þessari hók hafði' liún lálið setja
mynd af Lincoln foi-seta á likhörunum, og þegar Boh henti
lienni varfærnislega á, að þau yrðu að hugleiða, hvað þau
ættu að gera er þau yfii’gæfu sjúkiahúsið, svaraði liún: „Það
stendur í leiðsögubókinni.“ Þetta vai’ð grundvöllur þeirrar
sögusagnar að hún liefði skoi’ið úr fjölda atriða á hvatvis-
legan hátt. Sanxkvænxt eiixni útgáfu sagnarinnar, senx vai’ð
14. tw. VIKAN 27