Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 31

„Þetta er hræðilegt,“ sagði Sclilesinger. „Við fyrsta lillit
virtist allt í lagi, en ég er nærsýnn. Því nær sem ég kom,
því ólikara varð þetta honum. Þetta var of vaxkennt, of
tilgert.“ Spalding sagði fruntalega að andlitið minnti á
gúmmígrímurnar, sem seldar eru í búðum.“ Hann hvatti
Bob til að „loka kistunni.“
Augu dómsmálaráðherrans voru full af tárum, er hann
sneri sér að Bill Walton og hvíslaði: „Líttu á liann. Mig
langar til að heyra hvað þér finnst.“ Walton horfði eins lengi
og honum var unnt og með vaxandi ævareiði. Honum fannst,
eins og liann síðar sagði, „að þeir liefðu farið hræðilega
með andlitið á honum.“ Ha'nn sagði við Bob: „Þú mátt
ekki liafa hana opna. Þetla minnir ekkert á forsetann. Þetta
er vaxbrúða.“
„Það er rétt hjá þér,“ sagði Kennedy, hvass í máli. „Lok-
um henni.“
Fjöldi fóllcs sannfærðist um að kistan hefði verið inn-
sigluð sökum þess að cillhvað væri að fela. David Brinkley
hjá NBC var „kaffærður í flóði af bréfum og símskeytum
með kröfum um skýringar. Ég var hvað eftir annað beðinn
að skýra þetta, en ég neitaði því oftast, þótt ég stundum
segði að þetta væri haft í samræmi við óskir fjölskyldunnar,
af ástæðum, sem ættu að vera augljósar. Þær voru að minnsta
kosti augljósar livað mig snerti. Mér finnst eindregið að
líkkistur ættu að vera lokaðar við allar jarðarfarir.“ Eitt
tímaritið sýndi þá ástæðulausu öðlingslund að koma fram
með skýríngu frá sjálfu sér. Það var Time, sem sagði að
„kistan hefði aldrei verið opnuð sökum þess, að andlit for-
setans hefði skaddazl verulega." Þetla voru ósannindi frá
rótum. Hvorug kúlan skaddaði andlit forsetans. Það var í
engu afmyndað, er ekkja hans sá það í Parkland-sjúkra-
húsi, en það var smurningin, sem hneyksluninni olli. Jacque-
line sagði síðar: „Þetta var ekki Jack. Þetta var eins og
eitlhvað, sem maður sér hjá Madame Tussaud.“
AT.TÁNDI KAFLI
Áhyggjur manna varðandi nýja forsetann fóru vaxandi.
Schlesinger var í vafa um, livort bjóða mætti Lyndon John-
son fram við næstu kosningar. Hann bar þelta undir John
Bailey, formann, og spurði liann hvorl mögulegt myndi að
neita nýja forsetanum um útnefninguna. Samkvæmt frá-
sögn Schlesingers svaraði John: „Tæknilega séð væri það
framkvæmanlegt, en árangurinn yrði sá, að demókratar
töpuðu kosningunum.“ Schlesinger ympraði á þvi að flokk-
urinn inyndi tajia livort eð væri, að annarhvor þeirra Nel-
sons Rockefellers eða Ricliards Nixons ynni á „stóru iðn-
aðarríkjunum.“ Hann bætti við: „En ég geri ráð fyrir að
.Tolinson sé nógu slægur til að átta sig á þessu, og það þýðir
að hugsazt getur, að hægt sé að knýja hann til að taka upp
frjálslyndislega stefnuskrá af róttækara tagi.“
1 einkalierbergjum sínum hafði frú Kennedv að lokum
farið úr hlóði ötuðum fötum sínum og í önnur ný. Núorðið
var blóð forsetans ekki lengur rakt; flekkirnir liöfðu dökkn-
að um leið og þeir jiornuðu. Engu að siður var þjónustu-
stúlka liennar sem þrumu lostin yfir öllu þessu blóði. Hvorki
sjónvarpið eða aðrar fréttastofnanir höfðu getað búið liana
undir þetta.
Dr. Walsh lconi inn til þeirra að haði loknu. í turnibúð-
inni hafði liann ráðlagt virðulegasta sjúklingi sínum eina
sprautu. Það hafði ekki orðið til neins. Nú mundaði hann
aðra sprautu, heldur en ekki vigalegur, og hafði nú hlaðið
hana því sterkasta efni, er hann átti til í sinu vopnabúri.
Hún lagðist úl af í rúmið, og hanjn gaf henni inn rífleiga
hálft gramm af sodium amytal. Hann sagði henni ekki hvað
þetta væri, en þelta var nógu áhrifamikið til að svæfa hnefa-
leikakappa. Hann og stúlkan fóru því inn i vestari setu-
stofuna; þau voru sannfærð um að hún væri búin að missa
meðvitund. En hún var enn með meðvitund. Hún gat ekki
grátið sig í svefn. Smátt og smátt sigraðist lyfið þó á henni.
Þar kom að hún vissi ekki af sér — í fyrsta sinn síðan liún
vaknaði við rödd manns síns, er borizt hafði lil hennar
neðan af götunni upp á áttundu hæð Hótel Texas i Forth
Worth.
Það heyrðist ekkert í henni i klukkustund eða svo. Skömrnu
eftir klukkan sex bað hún þjónustustúlkuna um appelsinu-
safa, og síðan hélt lyfið henni sofandi í tvær klukkustundir
í viðbót. En þar með voru áhrif þess þrotin; henni lá of'
mikið á hjarta til að það gæti liaft hemil á henni lengur.
Hún settist framan á og harðákvað að ganga frá tveimur
málum fyrir klukkan tíu um morguninn. Það var messan.
Hún spurði eftir Rohert Kennedy, enda vissi hún ekki að
hann var orðinn á sama máli og hún varðandi líkkistuna.
Á ineðan liún beið eftir lionum, hleypti hún í sig kjarki
til að tala við börnin.
Klukkan hálfátta var dyrunum að svefnherhergi forset-
ans lokið upp og Caroline kom inn. Rödd forsetadótturinnar
var sem liún gengi í svefni er hún sagði við frú lAuchincloss:
„Hann er dáinn, er það ekki?“ Frú Auchincloss kinkaði
aðeins kolli; undir slíkum kringumstæðum duga orð skanimt.
En litla stúlkan virtist ekki kæra sig um nánari fréttir.
Við Jolin Kennedy yngra sagði frú Ivennedy að vondur
maður liefði skotið pabba hans, bætti því síðan við að liann
væri ekki vondur i raun og veru, lieldur sjúkur. Það var
ómögulegt fyrir Jolin litla að gera sér fulla grein fyrir þýð-
ingu morðsins.
Fáeinum mínútum siðar fullvissaði Robert Kennedy mág-
konu sína um að almenningur fengi ekki að sjá lik for-
setans.
Fyrsta vandamálið, sem nýi forsetinn lilaut að glíma við
eftir brottförina frá The Elms, var yalið á næsta ákvörð-
unarstað. Þar eð hann var nú æðsti leiðtogi þjóðarinnar,
bar lionum að taka sér sæti i sporöskjulöguðu skrifstof-
unni. En koma lians til Hvíta hússins myndi óhjákvæmi-
lega verða til að vekja gremju og misskilning. Það lá ekki
ljósl fyrir livað um var að velja, og Johnson var á háðum
14. tbi. vikAN 31