Vikan - 06.04.1967, Síða 29

verið gert ráð fvrir því að barnið, sem frú Kennedy átti von
á, myndi fæðast í Washington, en tvö sjúkrahús komu til
greina, Bethesda og Walter Reed. Dr. Walsh var úr land-
liernum, svo að Walter Reed-sjúkrahúsið (það tilheyrir
landhernum) varð auðvitað fyrir valinu. En Burkley hafði
hegðað sér heimskulega. Hann hafði pantað þessa sömu íhúð
fyrir liina verðandi móður og ]>egar hún heyrði það, hafði
hún skrifað honum hressilega orðað hréf. Þótt almenningur
vrði þess aldrei var, gátu skapsmunir Jacqueline Kennedy orð-
ið ógnvekjandi. Burkley hafði því haldið sig í hæfilegri fjar-
lægð frá henni þangað til nú. En hún gat einnig látið í ljós
meðaumkvun, sem spratt fram sem af eðlisávísun, og þeg-
ar liann byrjaði, lieldur klaufalega, að lýsa tilfinningum sín-
um — hann gat ekki látið sér detta í hug neitt annað en
venjuhundin orðatiltæki — þá sagði hún, hversu mikils þau
forsetinn hefðu metið alúð iians í þjónustunni við þau.
Siðan fór hún niður i jakkavasa sinn, tók upp eitl rauðu
hlómanna, sem læknirinn hafði fengið henni í líkvagninum
í Dallas, og fékk honum það.
Mannfjöldinn í viðhafnaríhúðinni i sjúkratnisinu varð
mestur næstsíðustu klukkustund föstudagsins. Klukkan tiu
kom Margie McNamara aftur frá skátafundinum. Etliel
Kennedy liafði kallað á vettvang Charlie og Mörthu Bartlett,
og þar eð um það hil tveir tug'ir manna voru nú staddir i
íbúðinni, var hún nokkurnveginn fullskipuð. Charlie fannst
Jackie vera „í jafnvægi“ en framkoma hennar undar-
leg. Hún talaði um morðið — mér skildist að hún liefði
verið að tala um það um nokkurt skeið. Hún sagði mér-frá
rauðu rósunum og nýja rauða teppinu, sem þau höfðu ætl-
að láta setja á g'ólfið í skrifstofu forsetans þennan dag, og
frá blóðinu. Hún grét ekki. Tárin voru örskammt undan,
en þau brutust ekki fram. Bohbj’ gaf öllu gætur, þögull,
reiðuhúinn. Hann var geigvænlegur, lágvær eins og alltaf.“
McNamara talaði um hversu stórkostlegt annað fjögurra
ára stjórnarlímahil Kennedys hefði orðið. Charlie Barllett
spurði hvort hann vissi, að honum hefði verið ætlað utan-
ríkisráðherraemhættið það tímahil Charlie hafði það
eftir forsetanum. Yarnarmálaráðherrann kinkaði liægt kolli.
„Eg veit ekki liversu mikill stjórnvitringur ég liefði getað
orðið,“ sagði hann, „en ég hcfði getað orðið til lijálpar í
stjórninni.“ Jackie hætti að tala um athurðina í Dallas. Hún
gerði lireystilegar tilraunir til að koma fram eins og vin-
gjarnleg húsmóðir, jafnframt því sem hún hafnaði nýjum
tilboðum um róandi lvf og endurteknum uppástungum móð-
ur sinnar um að hún hefði fataskipti. Martha Bartlett liugs-
aði: Það er næstum eins og hún vilji ekki að dagurinn taki
enda. „Skyndilega,“ sagði Ben Bradlee siðar, „varð okkur
ljóst að við höfðum verið þarna of lengi.“ Hann og Toni
færðu sig í áttina til dyranna. Frú Kennedy hvatti Evelyn
Lincoln, Nancy Tuckerman, Mary Gallagher og Pam Turn-
ure til að aka heim og fá sér lúr. „Við verðum einhvern-
veginn að lifa af þessa næstu daga,“ sagði hún við þær.
Mary varð á munni spurningin: „Hvernig?“ „Verið sterkar
í tvo-þrjá daga í viðbót,“ var henni svarað. „Eftir það get-
um við allar leyft okkur að falla saman.“
Viðvíkjandi sjálfri sér sagði Jacqueline Kennedv við
Mörthu Bartlett: „Ég fer ekki liéðan fyrr en um leið og
Jack. En ég græt ekki fyrr en þessu er öllu lokið.“
Boh Kennedy virtist á háðum áttum, er hann sá að
menn tóku að hafa sig á hrott. „Hversvegna farið þið?“
spurði liann er liópur þeirra færði sig að liinni stóru lyftu
hússins. Þeir tautuðu afsökunarbeiðnir og flýðu. Ken 0‘Donn-
ell, Larry 0‘Brien og Dave Powers ætluðu ekki, frekar en
frú Ivennedv, að fara á undan forsetanum. Um það þurfti
ekki að ræða. Það lá í augum uppi.
Hjúkrunarkona vísaði Ethel og Jean til annarra herbergja
meðfram ganginum. Walsh læknir gaf .Tean svefntöflu, og
hann, Bob McNamara og Boh Kennedy urðu kyrrir hjá
Jackie. Rúmri klukkustund síðar tók dr. Walsh til hand-
sprautu; hann var farinn að sjá merki þess, að kraftar
liennar væru algerlega á þrotum. Með tilliti til atburða
tveggja síðustu daganna var ótrúlegt að hún skyldi enn
vera uppistandandi — Bob Kennedy og Bob McNamara voru
báðir þrekmenni langt um fram ])að venjulega, en þeir
höfðu ekki verið i Texas — og þar eð læknirinn gat á eng-
an liátt gizkað á, hversu mikið yrði lagt á hana i viðhót, þá
gerði hann ráð fyrir að það yrði lieilmikið. Hún þnrfti að
fá algera hvíld i klnkkustund — að minnsta kosti. Hann
hlóð sprautuna liundrað milligrömmum af vislaril, sem er
geysimikill skammtur, og sýndi henni.
Hún leit efablandin á sprautuna, en lét siðan undan.
„Kannski þú ættir að gefa mér eitthvað, svo ég gæti íengið
mér smáblund,“ sagði hún og rétti fram handlegginn. „En
ég vil vera vöknuð þegar við förum heim.“
Walsh treysti lyfinu fullkomlega; hann var sannfærður
um að hún vrði sofnuð innan þrjátíu sekúndna. Þegar hiin
hafði lagzt fyrir, fór hann inn i stofuna, settist þar í stól
og steinsofnaði.
Frú Kennedy beið og beið. Tíu mínútur liðu og ekkert
skeði. IJún litaðist um eftir sigarettu. Hún sá engar, svo
hún reikaði inn í dagstofuna i leit að pakka. Þegar lnin
gekk framhjá stólnum, sem læknirinn sat i, vaknaði hann
og leit á hana vantrúaður. Hún brosti til hans og hélt
áfram öruggum skrefum. Walsh starði á hana.
Niðri í líkhúsinu voru mennirnir frá útfararstofnun
Gawlers næstum þrjár klukkustundir að smyrja likið. Það
var óhóflega langur tími, en það var ekki útfararstjóranum
að kenna. Hvorki McHugh hersliöfðingi né Burkley læknir,
sem voru stöðugt i sambandi við turníhúðina, gátu ábyrgzt
að kistunni yrði lokað. McHugh sagði að hezt væri að fara
sér liægt og rasa elcki um ráð fram. — „Fjölskyldan getur
skipt um skoðun hvenær sem er,“ sagði hann. Burkley
hafði talað við frú Kennedv. Hann vissi að hún vildi að
kistunni yrði lokað. „En,“ sagði hann síðar, „ég vildi alveg
ákveðið hafa líkið fullklætt og gengið fullkomlega frá and-
litinu, ef svo skvldi fara að fóllc opnaði kistuna eftir þúsund
H. tbi. VIICAN 29