Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 25

WILLIAM MANCHESTERj
CORYRIGHT 1967 BY.WILLIAM MANCHBSTER
7. HLUTI
EINKARÉTTUR Á fSLANDI: VIKAN
FORSETA
Augu múgsins, sem safnazt hafði saman á flugvellinum,
beindust afi aftari dyrum flugvélarinnar, dyrum forsetans.
Sliga var ekið að fremri dyrunum, og upp i hann stökk dóms-
málaráðherrann án ]iess að eftir honum væri tekið; hann
var kominn á leið upp þrepin áður en stiginn var kominn
á sinn stað. Hann hljóp inn og í spretti aftur í gegnum loft-
skeytaklefann, klefa starfsfólksins og káetuna. Liz Car-
penter bar kennsl á hann og rétti út höndina lil að klappa
honum á öxlina. Hann tólc ekki eftir henni eða .Tolmson-
hjónunum — daginn cftir gat forsetinn þess við einn ráðu-
nauta sinna, að Kennedy hcfði ekki yrt á hann — því að hann
liafði luigann við það eitt að ná fundi einnar manneskju
annarrar. „Lg þarf að lútla Jackie“, lieyrði Liz hann tauta.
í stélklefanum fann liann þá, sem hann leitaði að, og tók sér
stöðu við hlið liennar. „Hæ, Jackie“, sagði liann hæglátlega
og tók utan um liana. „Ég er hérna.“ Nærstöddum varð
hverft við; rödd hans var nauðalík rödd hróður lians.
Bob Kennedy dró lil liliðar j)last])ilið, sem aðskildi fram-
og afturhluta sjúkrahilsins, og spurði: „Rov, hefurðu frétt
að þeir eru búnir að handsama náunga þarna í Dallas?“
Roy hafði ekki hevrt það. Siðustu tvær klukkustundirnar
hafði Lee Oswald verið aðalfréttaefni þjóðarinnar, en af far^-
þegunum i 2(1000 vissu það aðeins þeir, sem höfðu horft á
sjónvarpið í káetunni.
„Það er gott“, sagði Kellerman.
„Hann var bara einn.“
„Ég lala við þig á sjúkrahúsinu.“
„Gerðu það“, sagði Bob og dró þilið fyrir. Jacqueline
Kennedy sagði við hann. „Ég vil enga útfararstjóra. Ég vil
að flotinn sjái um þelta allt.“ Ilann hað McHugh að koma
því í kring. Siðan barst talið að hinum og þessum atriðum,
liklegri framtíð ráðunauta Kennedys, töfinni á Love-flugvelli,
þætti McHughs i þeim atvikum og skýringunni, sem nýi for-
setinn hafði þá gefið.
„Hann sagðist hafa talað við þig. Bobhy“, sagði Jackie
við mág sinn, „og hann sagði að þú hefðir sagt, að hann
vrði að sverja forsetaeiðinn strax í Dallas.“
Dómsmálaráðherrann varð steinhissa. Þarna lvlaut að vera
um éinhvern misskilning að ræða, sagði liann: hann hafði
ekki komið fram með neina slika uppástungu. (Höfundurinn
hauð .Tohnson forseta að gera athugasemdir varðandi mis-
muninn á framburði þeirra. Hamj svaraði því til, að hann
hefði engu að bæta við framburð sinn fyrir Warren-nefnd-
inni.)
Frú Kennedy hallaði sér upp að kistunni og hvíslaði: „Ó,
Bobby ég get hara ekki trúað því að Jack sé farinn.“ Skær
augu hennar störðu án afláts yfir öxl hans á grátt glugga-
tjaldið, er luin lýsti fyrir honum bilalestinni, morðinu i sól-
skininu og eftirleiknum. í tultugu mínútur hlustaði hann
þegjandi. Síðar sagði hann svo frá: „Það var svo augljóst
að hún vildi segja mér frá þvi, að það skipti ekki máli
livort ég vildi heyra það.... Ég lmgleiddi elcki hvort ég
vildi heyra það eða ekki. Svo að hún sagði söguna á enda.“
Hann hlustaði þvi á söguna af öllum skclfingunum i Dallas,
án þess að sýna nokkur svipbrigði eða gera athugasemdir,
hlustaði einungis á söguna, sem þýða, lítið eitt hása röddin
sagði lionum yfir líkkistuna.
SEXTÁNDI kafij.
.Tean Kennedy Smilh slóð við gluggann á lurníhúðinni i
Belhesda-sjúkrahúsi, föstudaginn tultugusta og annan nóv-
14. tbi. VTKAN 25