Vikan - 06.04.1967, Side 21

Stríð í Afríku, herflutningarnir í fullum gangi. Báðir stríðsaðilar álitu hvor
um sig, að hinn aðilinn vœri liðsterkari og betur útbúinn, en raun bar vitni.
Kannski hefði orrustan um Afríku orðið eitthvað öðru vísi, ef réttar upplýs-
ingar hefðu legið fyrir. O
hlaupa og stökkva og ýta bdum
upp brekkur; það mótti ekki
heyrast í gírum, því þó vorum við
lótnir ýta farartækinu hólfa mílu,
nokkrir saman. Þannig lærir maður
fljótt að skipta. Mest voru notaðir
gamlir Fordar, sem Þjóðveriar höfðu
komizt yfir í einhverjum löndum,
með þvertenntum gírkassa sem ó-
mögulegt var að skifta — að
minnsta kosti gekk mér illa að
skifta öðru vísi en það heyrðist. En
þetta var nóttúrulega alveg satt,
þótt maður hefði próf, kunni mað-
ur svo sem ekkert að keyra. Svo
voru þessi bölvuð læti ( liðsforingj-
unum, það var alveg eins og þeir
ættu mann og gætu gert við mann
hvað sem þeim sýndist — nema að
sló mann. Það gerðu þeir aldrei í
þýzka hernum, þeir lögðu aldrei
hönd ó mann, þótt svín væru þeir
að öllu leyti. Þó fauk nefnilega
stjarnan af þeim sjólfum. En það
eru svo margar leiðir til að fara
illa með mann ón þess. Eg get nefnt
þér dæmi; Við vorum látnir hlaupa
í stórum grjótnámum, áttum að fara
upp á bakkann með fullan búnað
á bakinu og gasgrímur og koma
svo til baka. Og tveir þeir síðustu
voru látnir hlaupa aftur. Þú getur
bara ímyndað þér, hvernig er hlaup-
ið. Það er alveg sama hvað hlaup-
ið er hratt, það eru alltaf einhverjir
tveir síðastir. En sem sagt, Ég hafði
heldur meira en meðalþrek, svo
þetta beit ekki mikið á mig.
Allt í einu var tekinn út hópur af
mönnum til að fara til Afríku. Þar
á meðal ég. Þv( varð ég raunar
feginn, því þá var Rússastríðið byrj-
að, og hafi ég óttast nokkuð veru-
lega, þá var það að fara til Rúss-
lands. Það var farið með okkur til
Kaiserslautern og raðað saman
nýrri herdeild og við fengum nýja
einkennisbúninga, brún khakiföt,
og vorum afar roggnir yfir að vera
ekki grænir eins og hinir. Því næst
var okkur troðið upp í nautgripa-
vagna og farið með okkur yfir eitt-
hvert fallegasta land í heimi, Tyrol
og AÍpana, til Ítalíu. Það var bara
verst, að það gátu ekki nema fáir
séð landslagið ( einu, aðeins þeir,
sem voru við dyrnar. Sú ferð end-
aði í Napólf, og þar var okkur
komið fyrir í skóla, sem þeir höfðu
lagt undir sig, gríðarmikilli höll,
allri lagðri marmara, ískaldri og
fullri af kakkalökkum. Við höfum
líklega verið þar um 1200 í einu
og höfðum nóg rúm. Við sváfum
á vindsængum, sem voru hluti af
búnaði hvers og eins, og ekki var
maður fyrr lagztur út af á kvöldin,
að orrustan við helvítis kakkalakk-
ana byrjaði. Maður var gersamlega
varnarlaus fyrir þeim, og það var
eins og þeir hefðu sérstaklega gam-
an af að pína okkur, að því að við
þekktum þá ekki. Þeir bíta eins
sárt og þegar maður er klipinn fast
með nöglunum. Lús kynntist ég
seinna, en kakkalakkar og flær
held ég að séu langt um óþægilegri
bitvargar, þótt lúsin kunni að vera
verri smitberi. Þar vorum við látnir
venjast loftslaginu, og auðvitað
hlaupa og skríða og gera alls kon-
ar hundakúnstir.
Það var gaman að vera á ítalfu.
Þar var allt nýtt fyrir okkur, og við
héldum að allir væru ógurlega
hrifnir af okkur, en það var nú
ekki tilfellið. ( raun og veru hata
ítalarnir Þjóðverja, og líta niður á
þá eins og hunda. Ég man eftir
því einu sinni ( liðskönnun hjá okk-
ur, að það fannst smáblettur á ein-
um rifflinum. Og við fengum straff-
æfingu sfðari hluta laugardags.
Liðsforinginn auðvitað hundóánægð-
ur l(ka yfir að missa fríið sitt, svo
hann var strangari og lét okkur
hafa erfiðari æfingu en nokkru
sinni fyrr, pirraður og vitlaus. Hann
lét okkur hlaupa og skrlða ( rykinu,
sveitta og bölvandi. Komu þá ekki
nokkrar ítalskar kerlingar, feitar og
spikmiklar, og fóru að bölva hon-
um í sand og ösku, þessu þýzka
svíni. Svo mikið skildum við. Og
hann skammaðist sín nóg til þess,
að hann lét okkur fara heim. Þetta
hefði aldrei getað skeð í Þýzka-
landi, það get ég sagt þér. Þótt
ítalir séu eilíflega með „Donna
Maria" á vörunum, hafa þeir sínar
skoðanir. Þeir eru ekki eins undir-
gefnar múgsálir og Þjóðverjar.
Þarna vorum við í sex vikur, og
alltaf vorum við að sjá hópa af
skipbrotsmönnum, sem komu aftur
úr ferð til Afríku. Og það sem mað-
ur sá ekki sjálfur, spurðist áreiðan-
lega. Það voru engar fréttir eða
tilkynningar, enginn sagði frá þv(
sem gerðist, en allir vissu það. Svo
vorum við settir um borð ( skip,
sem Suður-Ameríkulínan hafði átt,
36 þúsund tonna skip, sem hét
Esperia. Þar var ekkert hægt að
gera við hermennina annað en
láta þá eiga sig, það var ekki pláss
til neins. Við urðum bara að mæta
til að taka á móti matarskammtin-
um og annað ekki, nema kannski
vakt stuttan tíma. Þarna voru þrjú
skip samflota, öll frá sama félagi.
Eftir einn og hálfan sólarhring
var ég settur á vakt á dekkið fyrir
neðan það, sem við vorum á. Ég
átti að passa, að enginn kæmi að
trufla liðsforingjana, þeir áttu að
fá að sofa til hádegis. Á svona
vakt verður maður að hafa stál-
hjálm og annan útbúnað eftir
Framhald á bls. 33.
14. tbi. VIKAN 21