Vikan - 06.04.1967, Qupperneq 53

umhverfis Frakkland. Hann sagði: — Þegar þú ferð í gegnum Poitou,
komdu þá við í Plessis-Belliére höllinni, skammt frá Fontenay. Biddu
um að fá að tala við Madame og gefðu henni þetta frá Gontran bróður
hennar.
— Hve langt er síðan þér sáuð bróður minn?
— Meira en ár.
Það skýrði málið. Meðan hann sagði frá ferðum sínum í gegnum Búr-
gúndi, Provence og Roussillon og langri dvöl sinni í Pyrennefjöllum og
á ströndum hins blágræna úthafs, rótaði hann í leðurskjóðu og tók
upp striga, gætilega vafinn inn í olíudúk.
Angelique tók við þessu. Hún sagði þjónustufólkinu að hugsa um
umferðasalann, og fullvissaði hann um, að hann væri velkominn gest-
ar undir hennar þaki, svo lengi sem hann óskaði.
Um leið og hún var komin inn í herbergið sitt, vafði hún utan af
striganum. Þetta var ótrúlega vel gert málverk af sonum hennar
þremur. Cantor stóð fremst á myndinni með gítarinn sinn klæddur
í grænan lit, sem fór vel við augu hans. Listmálarinn hafði náð þess-
um sérstaka svip, sem einkenndi hann; í senn dreyminn og glaðlynd-
ur. Þetta var látni sonur hennar; hann geislaði af sliku lífi, að það
var erfitt að trúa þvi, að hann væri horfinn. Það var eins og hann
segði á málverkinu: — Ég mun lifa að eilífu. Florimond var rauð-
klæddur. Gontran — hvernig gat hann hafa getið sér þess til? — hann
hafði málað hann með þvi unglingsandliti, sem hann hafði nú öðlazt,
með fínleik þess, gáfulegum svip og eldi. Svart hár hans gerði dökkan
blett í bjarta liti málverksins og undirstrikaði hina litina, græna,
rauða, ljós andlit drengjanna og silkilokka Charles-Henri. Hann stóð
milli eldri bræðra sinna tveggja og nokkru aftar, ennþá smábarn i
siðri, hvítri kápu, rétt eins og engill. Hann hélt út spékoppahöndunum
sínum til að snerta handleggi Cantors og Florimonds, en það var eins
og þeir tækju ekki eftir snertingu hans. Óhreifanleikinn í stöðu þeirra
hafði eitthvað táknrænt við sig, sem snerti hjarta Angelique. Það var
eins og málarinn — og hver hefði lagt trúnað á framsýnina, sem leynd-
ist í sál listamannsins; — hefði viljað undirstrika mismuninn á ættun-
um tveimur; þarna voru eldri drengirnir tveir, syndir de Peyracs
greifa, framsæknir í forgrunni myndarinnar, eins og ljós lífsins léki
um þá, en sá yngsti bræðranna þriggja, sonur Plessis-Belliére marskálks,
stóð ofurlítið aftar, aðdáanlega fallegur, en einn.
Þessi tilfinning gerði henni þungt um hjartað og hún dvaldi lengst
við andlit. litla drengsins. Allt í einu varð henni ljóst, hverjum hann
liktist: — Hann minnir á Madelon systur mína! Og samt var þetta mynd
Charles-Henri. Hvaða kyngi var í pensli listmálarans, sem gat gefið
þessum liflausu myndum allan margbreytileik lífsins? Höndin, sem
einu sinni hélt þessum pensli, var nú lifvana. Dauði. Líf. Eyðing og
eilífð. Gleymska og þó umsát.
Meðan hún horfði á málverkið, var eins og hún sæi í svip, líkt og
glampa í þrístrendu gleri eða í skugga skýjanna, sem liðu yfir landið,
þann samleik skugga og ijóss, sem hafði skapað líf hennar, og hún
fann, að enn var mikið eftir, sem hún gat ekki enn séð fyrir um.
Florimond hafði aldrei spurt hana neins. Hann hafði samþykkt án
umsagnar þá staðreynd, að hermennirnir voru allsstaðar, og að kapteinn-
þeirra bjó í húsi móður hans.
Síðan um nóttina, þegar þjónarnir ógnuðu honum, voru tilfinningar
Montadours blanda af magnvana reiði, æðandi hroka og illum fyrir-
boða. Hann hvarf stundum og sást ekki allan daginn og skildi höllina
eftir í höndum undirforingja sinna. Þá var hann að ofsækja húgenotta.
En þeir dreifðust um Bocage og lík drekanna lágu eins og hráviði um
skógarstígana. Þá var Montadour vanur að hengja fyrsta bóndann, sem
hann rakst á, og fyrir kom, að það var katólikki. Hann þurfti ekki
annað en að sýna á sér andlitið, til að fólkið tæki að formæla honum.
Oft var hann drukkinn. Við þau tækifæri biandaðist saman ótti hans
og ólgandi girndin, sem ofsótti hann, og fékk útráðs í æðislegum, skefja-
lausum reiðiköstum. Hann slagaði í gegnum forsalinn og sló til hægri og
vinstri með sverðinu; lamdi þvi í marmarastigann eða hjó til gylltra
rammanna um málverk af forfeðrum Plessis-Belliére, sem horfðu með
háleitri fyrirlitningu niður á fordrukkinn ístrubelginn.
Hans eigin menn laumuðst burt, þegar þannig var ástatt fyrir hon-
um. Hann fann augnaráð þjónanna hvíla á sér, þar sem þeir gægðust
í gegnum skráargöt og rifur á hurðum; stundum greindi hann gegnum
ölvímuna kitlandi hlátur litla Charles-Henri, því Barbe gat ekki á sér
setið að leyfa honum sjá þetta líka. Þá formælti hann þeim öllum.
Hann hafði verið svikinn. Hann var hér upp á náð djöfla og nornar
kominn. Hann grét kveifartárum, þegar hann hugsaði um örlög sín,
og svo náði reiðin yfirhöndinni aftur.
— Helvítis merin þín! öskraði hann og horfði upp eftir stiganum.
— Ég þekki þig. Þú hleypur út í skóg á nóttunni til að eðla Þig, það
er það ....
Angelique var ókát yfir þessu. Hvernig gat hann vitað, að hún fór
út í skóg? Svo endaði kapteinninn ræður sínar með fráleitum ásökun-
um; stundum um hind og fordæðuskap.
Dag nokkurn, þegar þessi gállinn var á honum, fann hann ákafan
sársauka í afturendanum, og þegar hann snéri sér við, sá hann Flori-
mond, sem formálalaust hafði rekið sverðið í holdugasta líkamshluta
kapteinsins.
— Þér eigið vænti ég ekki við móður mína, kapteinn? spurði hann.
— Ef svo er, verð ég að biðja yrður að verjast. Montadour bölvaði og
reyndi að verjast fimlega brugðnu sverðinu. Það eina, sem hann greindi
í gegnum vímuna, var þykkur, svartur makki, sem þyrlaðist allt í
kringum hann. — Hvolpur úlfynjunnar! Hann fékk sár á höndina,
missti sverðið og kallaði á menn sína sér til bjargar. Þeir komu þjót-
andi og Florimond lagði á flótta og gaf þeim langt nef um leið.
Þegar bundið hafði verið um sár hans og af honum var runnið, sór
hann að standa yfir höfuðsvörðum alls hópsins, en hann varð að biða
eftir liðsauka. Hann var illa staddur, hafði ekki lengur samband við
Monsieur de Gormat, og bréfin, sem hann hafði sent Monsieur de
Marillac virtust hafa fallið í óvinahendur.
Fyrir utan þessi einstæðu afskipti, var eins og Florimond gerði sér
ekki ljóst ástandið.
Klukkustund eftir klukkustund skylmdist hann við Sverðfinn og
Enskar
nostulínflísar
ávallt
r
I
mikln
úrvaii
LITAVEB 8F.
Srensásveg 22—24 (horni Miklubrautar) — Símar 30280 & 32262
Eldhúsbord
$ á einum faeti
■ meira gólf pláss ■ létt ■ gott verff ■
■ allar gerflir og stærOir ■
■ stólar bekkir kollar ■
■ greiffsluskilmálar ■
bctra atf sitja betra ad hreinsa betra ad rada

i4. tbi. VIKAN 53