Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 49

SILKIMJÚKT OG SEIÐMAGNAÐ
ILMANDI TALCUM FRÁ AVON
Hin frægu fegrunar talcum . . . miúk og fín . . . til hressingar
eftir baðið — áður en þér klæðist.
Veljið yðar uppáhalds ilm úr Somewhere, Topaze, Wishing,
Here's my Heart, Persian Wood, To a Wild Rose eða Jasmin og
Lily of the Valley.
Avon cosmETics ltd
NEWYORK • LONDON ■ PARIS
hjá London Street og Pioneer
Log Cabin, síðan til vinstri.fram-
an við Continental Hotel. Fölsku
framhliðarnar voru svo raun-
verulegar úr fjarska, svo ljótar
og þunnar, þegar maður kom
naer, að við lá að ég efaðist um
mína eigin tilveru. Mig langaði
mest til að kasta frá mér golf-
skjóðunni og skálma inn á bar-
inn í Continental Hotel til þess að
fá mér ímyndaðan drykk með
hinum draugunum, en draugar
hana enga kirtla og svitinn bog-
aði af mér. Ég hefði átt að bera
eitthvað léttara, til dæmis bad-
mintonútbúnað.
Þegar ég kom að sviði þrjú,
logaði rauða ljósið og hljóðheldu
dyrnar voru lokaðar. Ég hallaði
golfskjóðunni upp að veggnum
og beið. Eftir stundarkorn slokkn-
aði ljósið. Dyrnar opnuðust og
hjörð af kórstúlkum í kanínu-
klæðum komu út og gengu upp
eftir götunni. Ég hélt dyrunum
fyrir þeim síðustu og smeygði
mér svo innfyrir.
Þetta var eftirlíking af leik-
húsi með rauðum plussklæddum
hljómsveitarsætum og stúkum,
gylltum rokokkó-skreytingum.
Hljómsveitarstúkan var stór og
sviðið autt, en á fremstu bekkj-
unum var ofurlítill hópur áhorf-
enda. Ungur maður með upp-
brettar ermar var að beina lampa
að hópnum. Hann kallaði á ljós
og í sama bili varð andlit konu,
sem sat í fremstu röðinni og sneri
að myndavélinni, ljósum baðað.
Ég færði mig niður í ganginn til
hliðar og þekkti, áður en ljósin
slokknuðu aftur, að þetta var
Fay.
Ljósin kviknuðu á ný, það suð-
aði í bjöllu og djúp þögn ríkti í
salnum. Svo sagði konan með
djúpri röddu: — Er hann ekki
dásamlegur?!
Hún sneri sér að gráyfirskeggj-
uðum manni, sem sat við hliðina
á henni, og hristi handlegg hans
lítið eitt. Hann brosti og kinkaði
kolli.
— Klippa! Þreytulegur, litill
maður, sköllóttur, fallega klædd-
ur í fölblá gaberdineföt kom í
Ijós aftan undan myndavélinni
og hallaði sér í áttina að Fay
Eastbrook. — Sjáðu nú til Fay,
þú ert móðir hans. Hann er hér
uppi á sviðinu og er að syngja
úr sér hjartað, þín vegna. Þetta
er fyrsta stóra tækifærið hans,
það er það, sem þú hefur vonazt
eftir og beðið fyrir öll þessi ár.
Tilfinningarík Miðevrópurödd
hans var svo sannfærandi, að ég
leit ósjálfrátt upp á sviðið. Það
var enn autt.
— Er hann ekki dásamlegur?
spurði konan með erfiðismunum.
— Betra. Betra. En mundu, að
spurningin er ekki raunverulega
spurning. Þetta er þörf til að
segja eitthvað. Áherzlan er á
dásamlegur.
— Er hann ekki dásamlegur!
beljaði konan.
— Meiri áherzlu, meira hjarta,
kæra Fay. Úthelltu móðurástinni
í fang sonar þíns, sem syngur svo
stórkostlega uppi á sviðinu.
Reyndu aftur.
— Er hann ekki dásamlegur!
gjammaði konan illskulega.
—• Nei! Þú mátt ekki yfirdrífa.
Þú mátt ekki blanda gáfum þín-
um í þetta. Einfaldleiki. Hlýtt,
ástúðlegt látleysi. Skilurðu það,
kæra Fay?
Hún var í senn reið og hreild
á svipinn. Allir viðstaddir, frá
aðstoðarleikstjóranum til lægsta
statistans, fylgdust með henni af
eftirvæntingu.
— Er hann ekki dásamlegur?
spurði hún kverkmælt.
— Miklu, miklu betra, sagði
litli maðurinn. Hann kallaði á
ljós og myndavél.
— Er hann ekki dásamlegur?
spurði hún aftur. Maðurinn með
gráa yfirskeggið brosti og kink-
aði kolli nokkrum sinnum enn.
Hann lagði hönd sína yfir hennar
og þau brostu hvort í annars
augu.
— Klippa!
Brosin dóu út í þreytulegan
leiðindasvip. Ljósin slokknuðu.
Litli leikstjórinn kallaði á númer
77. — Þú mátt fara, Fay. Á morg-
un klukkan átta. Og reyndu nú
að sofa vel í nótt, ljúfan. Hann
sagði þetta einhvern veginn þann-
ig, að það hljómaði óþægilega.
Hún svaraði ekki. Meðan nýr
hópur leikara var að safnast sam-
an öðru megin á leiksviðinu, og
myndavélinni var beint í áttina
til þeirra, reis hún á fætur og
gekk upp eftir miðganginum. Ég
fylgdi henni út úr þessu óhrjá-
lega húsi, sem að utan líktist
helzt sóðalegri vöruskemmu, út
í sólina.
Ég stóð í dyrunum, þegar hún
gekk burt, ekki hratt, og hreyf-
ingarnar lítið eitt tilviljanakennd-
ar án markmiðs. f þessum fárán-
lega búningi — með ekkjublæju
og svartri kápu -—• var stór, fall-
egur líkami hennar eitthvað
klaufalegur og fráhindrandi. Það
getur hafa verið af sólinni, sem
stakk mig í augun, eða af róm-
antískum tilhneigingum, að ég
hafði þá tilfinningu, að allt hið
illa, sem liggur í loftinu í stúdíói
sem þessu, eins og lyktalaus gas-
tegund væri sameinað í þessari
stóru, vörtu veru, sem gekk upp
eftir auðu, fölsku stræti.
Þegar hún var úr sjónmáli fyr-
ir hornið á Continental Hotel,
tók ég upp golfskjóðuna og fylgdi
henni. Svitinn spratt út á mér
aftur og mér leið eins og gömlum
golfhjálparmanni, af þeirri gerð-
inni, sem aldrei getur orðið al-
mennilegur atvinnumaður.
Framhald í næsta blaði.
14. tw. VIKAN 49