Vikan - 18.07.1985, Qupperneq 47

götvaði hún sér til mikillar
gleði að hún var barnshafandi.
En því miður var hún mjög las-
in allan meðgöngutímann og
því varð hún að fresta öllum
áætlunum varðandi herragarð-
inn og hún vann eins lítið og
hún komst af með fyrir Paradís.
Hún þakkaði forsjóninni fyrir
hina traustu og sterku Christ-
inu sem hélt áfram að annast
allan daglegan rekstur á fyrir-
tækinu. ,,Ég hélt að ég fengi
dásamlega húð og yrði geisl-
andi af hreysti,” kallaði hún til
Charles frá baðherberginu,
,,ekki sljó og sinnulaus. Nei,
þú skalt ekki voga þér að koma
inn, ég er að troða mér inn í
þetta viðbjóðslega stuðningslíf-
stykki. Ég er að hugsa um að
hætta að ganga í fötum og
liggja bara í náttkjól uppi í sófa
næstu mánuðina eins og
Madame Récamier.
Fæðingin var auðveld og hún
eignaðist son, Gérard. Þau
Charles töldu alsæl á honum
tærnar og spáðu í hverjum
hann líktist. ,,Hann er með
nefið frá þér,” sagði Charles
hrifinn.
,,En munnsvipinn frá þér,”
bætti Maxín við.
, ,Og hárið frá mér, en samt
alls ekki nóg, ’ ’ sagði Charles og
strauk blíðlega yfír silki-
mjúkan, ljósan kollinn.
, ,Ég hafði ekki hugmynd um
að það væri svona ánægjulegt
að vera pabbi,” viðurkenndi
Charles fjórum mánuðum
seinna. Hann togaði í ljósa
blúndunáttkjólinn hennar
Maxín og kyssti hana blíðlega
neðst á hálsinn.
,,Þá áttu eftir að verða
tvisvar sinnum ánægðari,
Charles.”
,,Hann glaðvaknaði
skyndilega, settist upp og leit á
hana. „Hamingjan sanna. Þú
átt þó ekki við. . . en Gérard er
ekki nema fjögurra mánaða
gamall!”
,,Hún hefur ekkert með
þetta að gera,” svaraði Maxín
og vitnaði lymskulega í Mae
West.
í þetta sinn var fæðingin
mjög erfíð. Hún var með hríðir
í þrjá skelfilega sólarhringa og
fæddi á endanum annan son
sem þau skírðu Oliver.
&
'ftir fæðinguna var
Maxín örþreytt og niðurdregin.
Saumarnir tóku í í hvert sinn
sem hún hreyfði sig. Hún fór
að gráta yfír ómerkilegustu
málum og skammaðist út í
Charles. Hún gerði sér mæta
vel grein fyrir því að hún var
lukkunnar pamfíll sem hafði
enga ástæðu til þess að
vorkenna sér og því varð hún
með sjálfri sér mjög áhyggju-
full vegna þunglyndisins sem
hafði heltekið hana. Var eitt-
hvað að henni? Charles talaði
við lækni um grátgirni hennar
nokkrum vikum áður ef þú
vilt.”
Maxín fór að gráta þegar hún
heyrði að Júdý væri að koma.
Hún vildi ekki sjá neinn. I
öngum sínum fór Charles með
hundana sína út í langa
gönguferð í rigningunni.
Kvenfólk! En þegar fram liðu
stundir varð kona hans smám
saman styrkari og hressari og
þegar Júdý kom var Maxín farið
að langa til þess að sjá hana
aftur.

hverjum morgm
borðaði Júdý morgunmat í
og stygglyndi. Hún hafði ekki
verið svona slæm eftir fæðingu
Gérards. Læknirinn sagði að
sennilega tæki það hana tvo
mánuði að ná sér að fullu eftir
fæðinguna. Gæti systir hennar,
móðir eða vinkona komið og
verið hjá henni til þess að
hressa hana upp? Einhvern sem
hún hafði þekkt lengi og leið
vel með.
Um leið og læknirinn fór fór
Charles í símann. Heiðna var
enn í Egyptalandi og það
svaraði ekki hjá Kötu en hann
náði í Júdý í fyrstu tilraun.
Hann útskýrði málið fyrir
henni.
,,Ég get alls ekki hent öllu
frá mér og komið tafarlaust,”
svaraði Júdý. ,,Ég er bara
venjulegur launþegi eins og þú
veist. En ég á bráðum frí og ég
þarf að koma til Parísar í
sambandi við sýningarnar eftir
tvo mánuði. Ég gæti komið
bláa, silkiklædda svefnher-
berginu hennar Maxín á meðan
Maxín lá aftur á bak á koddum
með blúnduverki fyrir neðan
rykktu, bláu silkitjöldin sem
héngu niður úr gylltri umgjörð
fyrir ofan höfðagaflinn. Á
morgnana fóru þær í stuttar,
hressandi gönguferðir og ýttu
tveimur stórum barnavögnum
á undan sér yfir freðna jörðina í
garðinum. Síðar um daginn
sátu þær og spjölluðu í
barnaherberginu.
Um leið og Júdý kom fór
Maxín að verða aftur eins og
hún átti að sér. Hún var hrifín
af því hvernig Júdý gat alltaf
komið sér beint að efninu. ,,Þú
skerpir gáfurnar hjá manni,
Júdý,” sagði Maxín með
aðdáun og það örlaði á
mæðutón. ,,Þú lætur mig
einbeita mér að því sem raun-
verulega skiptir máli en er ekki
bara aðkallandi. Og þér er
þetta svo eiginlegt, ég verð
aftur á móti að taka
á öllum mínum
viljastyrk. Á hverjum
degi, þegar ég sest
við skrifborðið, þá
finnst mér það þakið
vandamálum. Það er svo
freistandi að sleppa stóru
málunum og svo miklu
auðveldara að einbeita sér að
þeim smávægilegri. ’ ’
, ,Það er vegna þess að þú ert
feit, löt og hamingjusamlega
gift,” svaraðijúdý.
„Hjónabandið á mjög vel
við mig,” geispaði Maxín. „Af
hverju reynir þú það ekki? ’ ’
„Æ, vegna þess að ég kann
ekki við mjög unga menn eða
mjög gamla menn. Ég kann vel
við miðaldra menn en enginn
vill viðurkenna að hann sé
það.”
„Nei, í alvöru, Júdý, ertu
ekki með neinum strák? Þú
minnist aldrei á neinn en þú
hlýtur. . .”
„Ég þekki marga, Maxín, en
ég virðist ekki geta fengið
sérstakan áhuga á neinum.
Þannig er það nú. Ég fer út
með karlmönnum en ég verð
aldrei ástfangin. Ég sé að það er
alltaf að koma fyrir aðrar konur
en ekki fyrir mig. En ég er
hvort sem er alltaf á ferðinni
þannig að alvarlegt ástar-
ævintýri . væri landfræðilega
óhugsandi.”
,,Þú heldur ekki að þú sért ef
til vill hrædd við að gefa þig
einhverjum manni? ’ ’
,,Æ, hættu nú, Maxín. í
alvöru talað, það er ýmislegt
annað í lífínu, þú veist. . . ég er
ekki nema tuttugu og tveggja?
Karlmenn á mínum aldri
ganga ekki um með áhyggjur af
því að þeir séu ekki ástfangnir
af neinni konu. Ég býst við
að konur meti ástina allt of
mikils.”
„Bara vegna þess að þú
hefur ekki kynnst henni sjálf.
„Ef þú þegir ekki,” sagði
Júdý í vinsamlegum tón, ,,þá
sé ég mig tilneydda til þess að
hella úr þessu kampavínsglasi
yfír þig.” Hún lyfti upp
háfættu, túlípanalaga glasinu
um leið og köld, rauð sólin
settist við sjóndeildarhringinn.
„Vel á minnst, af hverju eruð
þið ekki með ekta kampavíns-
glös?”
29. tbl. Vikan 47