Æskan - 01.11.1971, Síða 6

ERFIÐIR DAGAR
Jólasaga frá Jótlandi
llan desemermánuð hafði Hans litli búizt við
því á hverjum einasta degi að fá bréf eða
skilaboð að norðan frá Birni bónda í Mörk,
þar sem hann hafði verið síðastliðið sumar,
— skilaboð um það, að hann væri velkominn að vera
þar um jólin. En sú var venja í þeirri sveit, og hafði
tíðkazt lengi, að húsbændur þeirra drengja. sem unnu
þar við bústörf hjá þeim á sumrin og höfðu getið sér
gott orð, buðu þeim til nokkurra daga dvalar á heimilum
sínum um jólin. Væri dreng, sem þar hafði verið i vist,
ekki boðið, var almennt litið svo á, að hann hefði ekki
komið sér vel og mundi ekki verða beðinn að koma
aftur. Þetta hafði stundum komið fyrir og þótti þá alltaf
mikill álitshnekkir fyrir viðkomandi dreng.
Já, Hans litli hafði beðið og beðið, — en sldlaboðin
komu ekki. Mamma hans var líka orðin mjög undrandi,
og svipur pabba bar vott um það, að hann væri ekki
ánægður.
Hann hugsaði mjög mikið um þetta, en gat alls ekki
gert sér fulla grein fyrir, hver ástæðan mundi vera. Að
sjálfsögðu hafði honum orðið eitthvað á öðru hverju, en
það höfðu allt verið hreinustu smámunir. Og þegar hann
fór um haustið, hafði Björn bóndi sagt, að hann væri
reglulega duglegur drengur og væri velkominn til sín
næsta sumar.
Nei, hann gat engan veginn skilið þetta. Hann var
eini Sandhóladrengurinn, sem átti ekki að fara í jóla-
heimsókn til sumardvalarheimilisins, og hinir strákarnir
voru alltaf að stríða honum á því. Hans litli tók þessa
háðung svo nærri sér, að hann hætti að lokum að leika
sér með strákunum í frímínútunum. Og þegar hann var
ekki í skólanum, var hann oftast niður við ströndina og
dundaði þar við að gera við gamlan pramma.
Eftir þyí sem dagarnir liðu fleiri og fleiri, varð honum
ljósara, að hann hafði orðið fyrir réttmætri ásökun.
Hinar fáu og litlu yfirsjónir hans, sem hann vissi vel
um og viðurkenndi fúslega, urðu nú stórar í huga hans,
— og vinsamleg orð og hrós, sem hann hafði hlo'tið, urðu
áhrifalaus eða einskis virði. Hann liafði ekki gert skyldu
sína eins og honum bar. Hann mátti til með að standa
sig betur, þar sem hann yrði ráðinn næst.
Kvöld eitt, þegar faðir hans var ekki heima og systkin-
in hans litlu voru háttuð, settist mamma hans hjá honum
og talaði af einlægni og mikilli nærfærni við hann um
málið.
„Segðu mér nú, vinur minn litli,“ mælti hún, „hvað
þú sjálfur heldur um þetta, — hvaða ástæður |jú heldur
að liggi til grundvallar jiess, að þú ert ekki boðinn eins
og hinir strákarnir. Það er alls ekki víst, að jjað sé neitt
mjög alvarlegt. .. Fórstu kannski ekki strax á fætur, jieg-
ar þú varst vakinn?.. . Eða áttirðu kannski erfitt með að
læra að vinna störfin, sem Jrér var sagt að leysa af hendi?
. . . Ekki get ég trúað Jtví, drengurinn minn, að jm hafir
nokkurn tíma verið hortugur eða óheiðarlegur."
Hans litli svaraði ekki. Hann var hljóður og hugsi, og
það sáust greinilega grátviprur í kringum munn hans.
„En hvað var Jrá eiginlega að, Hans minn?“
„Ég veit Jrað ekki."
„Jú, eitthvað hlýturðu að vita.“
Hans svaraði engu, hristi aðeins höfuðið.
„Eins og J)ú veizt vel, J)á viljum við mjög gjarna, að
|m sért heima um jólin, — en Jiað er eins og hálfgerð
skömm fyrir okkur öll, að þú skulir ekki vera boðinn.
Nágrannakonurnar eru alltaf að spyrja mig um Jætta,
og það er svo erfitt að þurfa að segja þeim, að það hafi
ekkert boð borizt til J)ín enn. Og svo fréttist |)etta vala-
laust um nágrennið og getur haft dálítið alvarleg áhrif
fyrir okkur, ef við þurfum að koma J)ér fyrir á nýjum
stað.“
Hans litli J>agði enn, og J)að runnu tár niður kinnar
hans. Honum var sjálfum vel ljóst, að Jjetta var rnikil
hneisa.
4