Æskan - 01.11.1971, Page 11

Þetta er hrífandi frásögn
um ítalska drenginn Pep-
ino, sem gekk sjálfur á
fund páfans í Róm til að
bjarga því, sem honum
var kærast — litla asnan-
um sínum.

Brosið, sem hvarf
Veikindi þessi hófust með alveg óvenjulegum sljóleika,
sem ekkert gat yfirbugað, hvorki keyrið, blíðuatlotin né
hvella drengsröddin, sem reyndi að reka ösnuna áfram.
Síðar varð Pepino var við fleiri sjúkdómseinkenni. Hann
tók einnig eftir því, að það var greinilegt, að hún hafði
horazt. Rif hennar höfðu áður verið þakin spiki, en nú
sást greinilega móta fyrir þeim gegnum húðina. En hið
ömurlegasta var samt, að hið elskulega og ómótstæðilega
bros Violettu var nú horfið, hvort sem það var vegna
breytingar á lögun höfuðsins, þegar hún varð svo mögur,
eða það var af völdum þunglyndis, er væri sjúkdómnum
samfara.
Pepino greip nú til varasjóðs líruseðlanna, sem hann
hafði nurlað saman með svo mikilli fyrirhöfn. Hann
taldi þá aftur og aftur. Þetta var ekki svo lítið, þrjú
hundruð lírur. Og svo sótti hann Bartoli dýralækni.
Dýralæknirinn skoðaði Violettu og gaf henni inn meðal.
En hún hélt samt áfram að horast og varð stöðugt meira
lasburða. Að lokum ræskti hann sig og sagði hikandi:
„Ja... ég veit ekki. .. .Það er erfitt um þetta að segja.
Það gæti bæði verið eitt og annað að henni... til dæmis
af einhverju skordýri, sem við höfum ekki áður orðið
vör við hér í héraðinu, eða þá að einhver sýkill hefur bitið
sig fastan í þörmunum." Hvernig átti hann að geta sagt
nokkuð ákveðið um þetta? Hann mælti með því, að Viol-
etta fengi góða hvíld og aðeins auðmelta fæðu. Kannski
hjarði hún, ef sjúkdómurinn yfirgæfi hana og Jjað væri
guðs vilji, að hún lifði áfram. Að öðrum kosti dæi hún
áreiðanlega, og þannig yrði endir bundinn á allar þján-
ingar hennar.
Þegar dýralæknirinn var farinn, lagði Pepino höfuð
sitt utan í síðu Violettu, svo að stutta, svarta hárið hans
straukst við loðna húð hennar. Hann fann, að hún gekk
upp og niður af mæði. Það var eins og hún gripi andann
á lofti. Hann tók til að gráta beisklega. En þegar hann
hafði jafnað sig að mestu, var hann búinn að gera sér
grein fyrir Jjví, hvað hann skyldi gera. Ef ekki væri neina
hjálp að fá Violettu til handa hér á jörðu, yrði hann að
snúa sér til æðri staðar. Hann hafði gerzt svo djarfur að
ákveða að fara með Violettu inn í grafhvelfinguna undir
dómkirkjunni, þar sem jarðneskar leifar hins heilaga
Frans af Assísi hvíldu, því að sá dýrlingur hafði elskað
svo innilega allar þær lífverur, sem guð hafði skapað,
einnig fugla og ferfætlinga, bræður okkar og systur, sem
9