Æskan - 01.11.1971, Síða 12

lifðu honum til heiðurs. Og svo ætlaði hann að biðja
heilagan Frans um að lækna Violettu. Pepino var ekki
í nokkrum vafa um, að Jjessi uppáhalds dýrlingur hans
mundi bænheyra hann, ef hann fengi bara að sjá hana
Violettu.
Um allt Jjetta hafði Pepino l'ræð/t hjá föður Damico,
sem talaði um hinn heilaga Frans á alveg sérstakan hátt,
rétt eins og hann væri enn lifandi maður, sem maður
gat átt von á að hitta, er maður gekk fyrir horn á torginu
í Assísi eða beygði inn í einhverja Jsröngu götuna.
Þar að auki var um að ræða fordæmi fyrir Jiessu.
Giani vinur hans, sonur Niccolos ekils, hafði farið með
veika kettlinginn sinn niður í grafhvelfinguna og hafði
beðið heilagan Frans um að lækna hann. Og kettlingnum
hafði batnað, að minnsta kosti næstum alveg. Að vísu
dró hann afturfæturna enn svolítið á eftir sér, en hann
var að minnsta kosti ekki dauður. Pepino var alveg sann-
færður um, að dæi Violetta, Jjá væri einnig öllu lokið,
hvað hann sjálfan snerti.
„Þú skalt aldrei gefast upp fyrir neii“
Með mikilli fyrirhöfn tókst Pepino loks að fá veiku
ösnuna til Jiess að rísa á fætur. Hún átti erfitt með Jrað
og skalf á beinunum. Síðan rak hann hana eftir krókótt-
um götum Assísi og upp eítir fjallshlíðinni í átt til dóm-
kirkjunnar. Hann notaði keyrið eins lítið og mögulegt
var, en lét vel að henni og bað hana að gefast ekki upp.
Við hið fagra, tvöfalda hlið fyrir framan kirkjuna bað
hann bróður Bernardo, sem hafði umsjón með grafhvelf-
ingunni, um leyfi til Jjess að teyma Violettu niðtir að
gröf hins heilaga Frans, svo að hún gæti fengið heilsuna
aftur. Rödd hans var full lotningar.
Bróðir Bernardo, sem var ungmunkur, kallaði Pepino
lítinn, óguðlegan þorpara og skipaði honum og ösnunni
hans að hafa sig á brott hið skjótasta. Hann sagði, að það
væri stranglega bannað að fara með húsdýr inn í kirkjuna
að sú hugsun ein, að teyma asna að gröf dýrlingsins, væri
helgispjöll. Hann spurði Pepino líka, hvernig hann hefði
svo sem hugsað sér, að dýrið ætti að komast niður mjóa
snúna stigann, sem væri varla nógu breiður fyrir fólk.
Nú, hvernig ætti þá klunnalegt, ferfætt dýr að klöngrast
Jsangað niður? Hann sagði, að Pepino væri augsýnilega
ekki aðeins vindhani og þorpari, helciur heimskingi í
þokkabót!
Pepino hlýddi skipun ungmunksins og hélt burt frá
hliðinu með handlegginn um hálsinn á Violettu. Hann
velti því fyrir sér, hvað annað hann gæti tekið til bragðs
til Jiess að hrinda fyrirætlun sinni í framkvæmd. Hann
hafði ákveðið að missa ekki móðinn, Jjótt hann væri von-
svikinn vegna hinnar hæðnislegu neitunar ungmunksins.
Pepino áleit, að hann væri í rauninni mjög heppinn
drengur samanborið við marga aðra, Jjrátt fyrir Jjær sorg-
ir, sem höfðu heimsótt hann svo snemma ævinnar. Hann
hafði sent sé ekki einungis hlotið arf, sem gerði honum
J)að fært að afla sér lífsviðurværis, heldur hafði honum
einnig verið gefin lífsregla til ])ess að lifa eftir. I>að kjör-
orð lekk hann að gjöf ásamt súkkulaðipökkum, jórtur-
gúmmí, sápu og öðrum dásamlegum hlutum. I>að var
bandarískur undirliðþjálfi, sem hafði gefið Pepino litla
Jjetta allt saman, meðan hann clvaldi í herbúðum nálægt
Assísi um sex mánaða skeið. Og í augum Pepinos hafði
Jjessi bandaríski hermaður orðið að hetju og eins konar
hálfguði. Hann hét Francis Xavier O’Halloran, og liann
hafði sagt við Pepino litla, áður en hann hvarf á braut
fyrir fullt og allt: „El' J)ú vilt komast áfram í heiminum,
drengur minn, máttu aldrei láta „nei“ stöðva J:>ig. Þú
mátt ekki gelast upp fyrir neii. Skilurðu mig?" Og Pepino
hafði lifað eltir Jjessu góða ráði æ síðan.
Honum fannst reyndar enginn vali leika á ]>ví, hvað
næst skyldi til bragðs taka. En samt hélt hann lyrst á funcl
síns góða vinar og ráðgjala, föður Damicos, til Jjess að
fá réttmæti sannfæringar sinnar staðfest.
Faðir Damico var breiðleitur maður tneð glampandi
augu og axlir sem vortt líkt og skapaðar til Jjess að bera
allar ]>ær byrðar, sem sóknarbörn hans vörpuðu yfir á
hann. Þegar hann hafði hlustað á Irásögn Pepinos, sagði
hann: „Þú hefur rétt til |)ess að lara beint til klausturs-
ábótans og biðja hann sjálfan Jæssarar bónar, Jjví hann
hefur lokavald lil Jiess að verða við henni eða neita henni."
Þessi hvatningarorð hans voru mælt í aigerri einlægni,
ekkert annað lá að baki Jteim. En á hinn bóginn grét
hann það ekki, að ábótinn fengi jjannig á'Jjreifanlega
sönnun um hina hretnu, einloldu trú, ]>\ í að hann áleit,
að sá mikli maður hefði hel/t til mikinn áhuga á að
nota dómkirkjuna og grafhvelfingúna til þess að draga
að sæg skemmtiferðamanna. Faðir Damico gat ekki skilið,
hvers vegna barnið gæti ekki fengið J>essa ósk sína upp-
fyllta. En það var auðvitað ekki hans að t;ika neina ákvörð-
un í Jiessu máli. Honum lék ]>ó forvitni á því að l'rétta
um viðbrögð ábótans, þótt hann áliti, að hann gæti vel
getið sér til, hver þau yrðu.
Auðvitað skýrði hann Pe])ino litla alls ekkert frá grun
sínum, en kallaði bara á eftir honum, J)egar hann gekk
út: „Og komist litla asnan ekki niður stigann, sent liggur
úr dómkirkjunni niður í grafhvelfinguna, þá er til annar
inngangiir í grafhvelfinguna neðan lrá, sko, í gegnum
gömlu kirkjuna. Að vísu var honum lokað með múrstein-
um fyrir heilli öld, en J>að væri hægt að opna hann aftur.
10