Æskan - 01.11.1971, Síða 13

Þú getur minnt ábótann á hann, þegar þú gengur á fund
hans. Hann veit áreiðanlegá, hvar þessi gamli inngangur
er.“
Á ieið til Rómaborgar
Pepino þakkaði honum kærlega fyrir og gekk aleinn til
baka til döimkirkjunnar. Þar bað hann um að mega tala
við ábótann. Sá tigni maður hrósaði sér af því, að allir
gætu náð fundi hans. Hann var að vísu að ræða við
biskupinn í svipinn, en samt gerði hann boð eltir Pepino,
sem reikaði um í klausturgarðinum og beið jiess lotning-
arfullur, að þessir tignu menn lykju samtali sínu.
Þeir ábótinn og biskupinn gengu fram og aftur í garð-
inum, og Pepino tók ósjálfrátt til að hlusta á samtal þeirra
af mikilli ath|ygli, Jrví að þeir voru einmitt að tala um
heilagan Frans af Assísi. Biskupinn andvarpaði og sagði:
„Hann hefur verið allt of lengi fjarverandi frá þessari
jörð. Sá boðskapur, sem felst í lífi hans og starii, er aug-
ljós hverjum þeim, sem kann að lesa. En liver gefur sér
tíma til þess í öllum þessum ys og þys nú á tímum?“
Abótinn svaraði: „Gröf hans í grafhvellingunni dregur
að sér fjölda skemmtiferðamanna hingað til Assísi. En
á Heilögu ári eru dýrlingaleifar samt árangursríkari. Bara
að við hefðum tunguna úr honum eða lokk úr hári hans
eða þótt ekki væri nema eina fingurnögl!"
Augnaráð biskupsins varð fjarrænt, og hann hristi höf-
uðið rólegur í bragði: „Það, sem við þörfnumst, minn
kæri ábóti, er boðskapur, boðskapur frá miklu og heitu
hjarta, sem mun tala til okkar ylir sjö alda haf og minna
ökkur á hinn rétta veg.“ Hann þagnaði og ræskti sig,
því ;ið hann var kurteis maður og hafði tekið eftir því,
að Pépino beið eftir að ná fundi ábótans.
Ábótinn sneri sér einnig við og spurði Pepino: „Já,
alveg rétt, sonur minn. Hvað get ég gert l'yrir þig?í‘
„fú, sjáið þér til, laðir, asnan mín, hún Violetta, er
veik,“ sagði Pepino. „Dýralæknirinn segir, að hann geti
ekki gert neitt meira fyrir hana, og kannski deyr lnin.
Mig langar svo til þess að fá leyfi til að fara með hana
niður að gröf hins heilaga Frans og biðja hann að lækna
hana. Hann elskaði öll dýr og einkum litla asna. Ég
er viss um, að hann mun lækna hana.“
Það kom hneykslunarsvipur á andlit ábótans. „Asna?
Niður í grafhvelfinguna? Hvernig í ósköpunum hefur þér
komið slíkt og þvílíkt til hugar?“
Pepino sagði ábótanum frá Giani og veika kettlingnum
hans. Og biskupinn varð að snúa sér undan til þess að
dylja bros sitt. Ábótanum datt aftur á móti í hug, að
það yrði að minna munkana á að vera framvegis betur á
verði gagnvart litlum drengjum eða ciðru fólki, sem legði
f------------------------------------------------------
Nú byrja blessuð jólin
með bjartra ljósa fjöld
og heilög sólna sólin
nú signir allt í kvöld.
Þú hátíð liátíðanna,
sem heimi boðar frið,
svo augu aumra manna
sjá opin himins hlið.
Eg kem í kirkju þína,
þú kóngur dýrðar hár,
þér gjöf að gefa mína:
af gleði runnin tár.
O ég, hinn smáði smái,
á smátt að færa þér
en þú hinn helgi hái
gafst himnaríki mér.
Ég baðast birtu þinni,
þú bjarta himinrós,
sem leiðst, svo loks ég finni
mitt líf við dauðans ós.
Þú lýsir ljósum geima
og lífgar sérhvert strá:
Þú einn átt alla heima
og allra sálna þrá.
Ólína Andrésdóttir.
------------------------------------------------------->
leið sína í grafhvellinguna, og gá að því, hvort það sæjust
ekki einhverjar c'ieðlilegar bungur á því einhvers staðar.
„Auðvitað getum við ekki leyft slíkt,“ sagði hann svo.
„Nú, allir bæjarbúar mundu koma þrammandi með veika
hunda, uxa, geitur eða jafnvel svín, áður en við vissum
af. Og hvernig mundi það svo enda? Hin heilaga gröf
mundi breytast í sannkallaða svínastíu!"
„Já, en enginn jrarf að frétta af Joví,“ svaraði Pepino
í bænarrómi. „Við Violetta gætum komið hingað í mikl-
um flýti og flýtt okkur svo burt aftur.“
Ábótinn hugsaði sig um. Það var eitthvað í fari drengs-
ins, sem snart hann. En hvernig færi nú, ef hann leyfði
honum jietta og asninn dæi svo eftir allt bramboltið,
sem var nú reyndar líklegast? Það mundi vafalaust berast
út, og jiað mundi draga úr orðstír Jiessa pílagrimsstaðar.
Hann velti því fyrir sér, hvert álit biskups væri og hvern-
ig hann mundi leysa jiennan vanda.
11