Æskan - 01.11.1971, Síða 41

---------. En hvað var nú þetta? Litlu jólasveinarnir á trénu
voru farnir að klifra upp og niður greinarnar, sem þeir
höfðu setið á. Og svo hoppuðu þeir ofan á gólf. hver eftir
annan og hlupu á dyr. Rím-Lalli neri á sér augun. Sá síðasti
af þeim, ofurlítill afturkreistingur í gráum jakka og rauðum
brókum, kippti í buxurnar á Lalla um leið og hann stökk
hjá og sagði:
— Viltu koma í jólasveinadans, Rím-Lalli?
Jú, auðvitað vildi Rim-Lalli það. en hvar ætluðu þeir að
dansa?
— Komdu bara, sagði jólasveinninn, og svo fóru þeir.
Lalli elti þá út á hlað og upp túngötuna að gömlu lamb-
húshlöðunni, sem nú var fyrir löngu hætt að nota. Þeir
heyrðu hróp og köll og hlátra frá hlöðunni langar leiðir,
og þegar þeir höfðu smokrað sér inn um rifu á framþilinu,
sá Lalli skritna sjón. Þarna-var langt þorð í hlöðunni. og
allt i kringum það sátu jólasveinar og voru að háma'í
sig graut úr stórum tréskálum. Úti i einu horninu stóð
einhver og sargaði á fiðlu og barði taktinn með löppinni.
Alls staðar voru jólasveinar, hátt og lágt, á sýrutunnum
kringum borðið, uppi á borðinu og undir borðinu. Sumir
dönsuðu, sumir sungu, sumir átu og sumir drukku. Þarna
var allt á ferð og flugi, og Rim-Lalli stóð eins og steini
lostinn og horfði á.
Nú kom einn af jólasveinunum til hans. Hann var stærri
en hinir og var með langt, hvítt skegg.
— Ég er nú sjálfur jólasveinninn. sagði hann. — Það
var gaman, að þú skyldir vilja halda jólin með okkur, Rím-
Lalli. Nú skaltu eta, drekka og dansa eins og þú vilt og
skemmta þér með okkur. Hann rétti fram mjaðarglas og
Rim-Lalli drakk úr því, og svo fór hann að skemmta sér
eins og hinir. Mikið var það gaman! Rím-Lalli gat ekki
munað, að hann hefði skemmt sér eins vel á ævi sinni.
Timinn flaug áfram og nóttin leið. Nú kom gamli jólasveinn-
inn til hans aftur og sagði:
— Það er venja, að við gefum gestum okkar dálitla gjöf.
Nú ætla ég að gefa þér þennan gullhnapp, og þú verður
að geyma hann vel og fara varlega með hann, því að hann
faðir þinn hefur átt hann.
Rím-Lalli stóð og glápti. Þetta var skyrtuhnappur úr
gulli, sem faðir hans hafði átt. Hann þekkti hann aftur.
Pabbi hafði alltaf notað hann, þegar hann var í spari-
fötunum.
„Hnappinn skal ég geyma
i hirzlu minni heima, —“
sagði hann og ætlaði að halda áfram að þakka, en í
sama bili heyrði hann hljóm, sem hann kannaðist við:
Gling-gling-gló! Gling-gling-gló! Kirkjuklukkurnar! Og nú
voru allir jólasveinarnir á bak og burt.
Einhver strauk honum um hárið. Kirkjuklukkurnar hringdu
enn — gling-gling-gló! Hann leit kringum sig — hann var
ekki í gömlu hlöðunni heldur sat hann í rúminu sínu. Og
móðir hans stóð yfir honum.
— Nú verðurðu að koma á fætur, Lalli minn, sagði hún.
— Þú veizt, að við verðum að fara í kirkju á sjálfan jóla-
daginn.
Rím-Lalli stóð upp hálfruglaður.
„Hlaðan farin, hér sit ég einn,
hnappinn þakka ég, jólasveinn?"
sagði hann. Mamma hans hló.
Þama hefur jólasveinninn villzt í skóginum.
Finndu nú leiðina til borgarinnar fyrir hann.
— Þú ættir heldur að þakka mér, sagði hún, — en þú
varst nærri því sofnaður í gærkvöldi, þegar ég gaf þér
gullhnappinn hans pabba þins. Nú er bezt að þú setjir
hann í skyrtuna þína, áður en þú ferð til kirkju.
Rím-Lalli sagði ekki meira. En þegar hann kom inn í
stofuna, gat hann ekki að sér gert að athuga jólatréð.
Þarna héngu allir jólasveinarnir á greinunum — en honum
sýndist þeir vera moðugir úr hlöðunni.
„Þetta var skritið, það finnst mér,
það afi sagði hárrétt er!“
tautaði Rím-Lalli.
Það er vitað með vissu, að
appelsínur hafa verið ræktaðar
í Kína í mörg hundruð ár fyrir
árið 1000, þá voru meira að
segja til 27 mismunandi tegund-
ir af þeim. Kringum árið 1400
komu sjómenn með appelsínur
til Portúgal og spruttu þær vel
þar, og þegar KólumPus fór i
annað sinn til Ameríku, hafði
hann með sér appelsínur, sem
voru gróðursettar á Haiti. Nú á
dögum sprettur þessi heilnæmi
ávöxtur í nær öllum heitum
löndum.