Æskan - 01.11.1971, Síða 49

( TARZAN apabróðir ^
blað lagði hann til hliðar. „Styðjið nú fingurgómum
ykkar á svertuna og síðan á pappírinn."
d'Arnot hlýddi og brátt stóðu fingraför hans skýrt og
greinilega á pappírsblaðinu.
„Nú Tarzan," sagði d'Arnot. „Við skulum sjá, hvernig
jtín för líta út.“
Tarzan gerði eins og vinur hans óskaði.
„Er nokkuð hægt að sjá af fingraförum af hvaða kyn-
stofni maður er? Væri til dæmis hægt að sjá, hvort fingra-
lör erú af svörtum manni eða hvítum?“
„Ég h'eld ekki,“ svaraði lögreglumaðurinn. „Raunar
jtykjast sumir geta séð jtað, segja, að gárurnar séu örlítið
öðruvísi, ef til vill fábrotnari á svertingjum, en jretta er
gjörsamlega ósannað mál.“
„Er hægt að þekkja í sundur fingraför manns og apa?“
„Já, sennilega væri Jsað hægt.“
„En hvað Jrá um kynblending milli manns og apa? Ef
til vill gætu gárurnar í j>ví tilfelli líkzt hvoru foreldranna
sem væri?“
,,fá, J>að þykir mér sennil'egt," svaraði lögreglumaður-
inn, „en vísindin eru nú ekki komin svo langt í þessum
efnum, að þau geti fullyrt þetta. Ég vildi ógjarnan láta
segja mér að nota fingraför til annars en J>ess að þekkja
einstaklinga. En þar eru J>au líka óbrigðul. Sennilega
fæðast aldrei tvær manneskjur með nákvæmlega sömu
gárum á fingrum sér.“
„Þarf langan tíma til samanburðar?" spurði d’Arnot.
„Venjulega aðeins nokkrar sekúndur," svaraði lögreglu-
maðurinn, „ef fingraförin eru skýr.“
d’Arnot dró litla, svarta bók upp úr vasa sínum og
tók að fletta henni. Tarzan horfði hissa á bókina. Hvern-
ig hafði hún komizt í hendur d’Arnots? d’Arnot lagði
bókina opna fyrir framan lögreglumanninn. J>ar voru för
eftir fimm litla fingur. „Hvort líkjast þessi fingraför
mínum eða Tarzans?” spurði hann, „eða 'er hægt að
segja um, hvort það séu för annars hvors okkar?”
Lögreglumaðurinn dró upp stækkunargler og tók að
rannsaka fingraför J>eirra beggja og þau, sem í bókinni
voru. Hann skrifaði niður hjá sér athugasemdir annað
sjagið. Tarzan fór nú að skilja, hvað fyrir d’Arnot vakti
með því að hitta þennan lögreglumann. Svarið við gát-
unni um uppruna hans lá ef til vill í þessum litlu fingra-
förum í svörtu bókinni. Tarzan sat og horfði á lögreglu-
manninn í sýnilegum hugaræsingi. En allt í 'einu virtist
þó þessi æsingur renna af honum og hann brosti. d’Arnot
horfði á hann forviða.
„Þú gleymir J>ví, vinur," mælti Tarzan, „að fyrir tólf
árum lá hinn dauði líkami barnsins, sem setti þessi
fingraför í bókina, í kofa föður síns, og þar hef ég árum
saman horft á bein þess, J>egar ég hef komið í kofann."
Það kenndi beiskju i rödd Tarzans.
Lögreglumaðurinn leit upp. Hann virtist hissa.
„Áfram m'eð rannsóknina, vinur rninn," sagði d’Arnot,
„við skulum segja þér alla söguna á eftir, það er að
segja, ef Tarzan gefur leyfi til þess.“
Tarzan kinkaði kolli. „Þú verður J>ó að muna það, að
litlu fingurnir, sem gerðu þessi för, eru grafnir á vestur-
strönd Afríku."
„Ég skal ekkert um það Segja, Tarzan,“ mælti d’Arnot.
„En ef það er nú svo, hvernig í ósköpunum gazt J>ú J>á
verið kominn inn í þennan eyðiskóg, alinn upp af öpum,
J>ar sem enginn annar hvítur maður en John Clayton
Iiefur stigið fæti sínum?"
Tarzan brosti aftur. „Þú gleymir Kölu.“
„Hún hefur ekki verið móðir J>ín!“
Þeir félagar höfðu gengið út að glugganum og stóðu
nú um stund hugsandi og horfðu á iðandi mannj>röng-
ina á strætinu fyrir neðan.
d’Arnot varð hugsað til þess, að }>að tæki langan tíma
að bera saman fingraför. Hann sneri sér að lögreglu-
manninum og sá þá, að hann hallaði sér aftur í stólnum
og var niðursokkinn í að lesa í svörtu bókinni. d’Arnot
ræskti sig. Lögreglumaðurinn leit upp og gaf honum
bendingu um að trufla sig ekki. d’Arnot sneri sér aftur
að glugganum.
„Herrar mínir," sagði lögreglumaðurinn. Þeir sneru
sér báðir að honum. „Hér er augsýnilega svo mikilsvert
mál á ferðinni, að mjög áríðandi er, að fingraförin séu
réttilega skilgreind. Ég vil því stinga upp á J>ví, að þið
látið þessi gögn verða eftir hjá mér, þar til sérfræðingur
okkar á J>essu sviði, herra Desquerc, kemur aftur. Það
verður innan fárra daga."
„Ég hafði vonazt til að fá vitneskjuna um þetta nú
J>'egar,“ sagði d’Arnot. „Tarzan ætlar að leggja af stað til
Ameríku á morgun."
„Ég get lofað ykkur }>ví, að þér getið símað honum
úrslitin áður en hálfur mánuður er liðinn," svaraði lög-
reglumaðurinn, „en hver J>au verða, get ég ekki sagt um
ákveðið núna. Hér er um líkingu að ræða, en — það er
bezt að segja ekkert £yrr en herra Desquerc kveður upp
dóm sinn.“
47