Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 63

56
Frú Teiesa Fenn.
[Skírnir
unum, skoðaði hverja mynd með mikilli eftirtekt, og raul-
aði fyrir munni sér einhverja gamla, einkennilega vöggu-
vísu; og það var angurværð í röddinni. En stundum sat
hún í hægindastól, eða liallaði sér út af á legubekkinn, og
las af kappi. Og það var oft eins og hún væri að leita
að einhverju sérstöku — orði eða málsgrein — sem hún
ætti von á að væri í einliverri bókinni i skápnum mínum.
En þegar hún sat hjá okkur seint á kvöldin, einkum
um skammdegis-skeiðið, þá vildi hún hvergi vera, nema
við arin. Þá var það jafnan, að hún bað mig að segja
sér sögur um Island og íslenzku þjóðina, um víkingana
og sjóferðir þeirra, um fund Vínlands, og um alla þá Norð-
menn og íslendinga, sem fornsögurnar íslenzku geta um
að farið hafi til Vínlands; einkum þó sögur um þá menn,
sem til Vinlands fóru og aldrei komu heim aftur. Hún
var sérlega sólgin í þessar sögur — hana liungraði og
þyrsti í þær, ef svo mætti að orði kveða — og hún fekk-
aldrei nóg af þeim.
Eg sagði henni þessar sögur oftast á áttunda og ní-
unda timanum á kvöldin, þegar við þrjú (Teresa, konan
min og eg) sátum við arin, og aðeins liálf-bjart var í
stofunni af glæðunum fyrir framan okkur. Og stundum
kraup Teresa þá niður við fætur konunnar minnar og hélt
í liönd hennar; en oftar sat hún þó við hlið liennar og
hallaði höfðinu að brjósti hennar, eins og barn við móð-
urbarm. — Hún hlýddi á hugfangin og með mesiu eftír-
tekt, og horfði í eldinn, eins og hún sæi þar alt, sem getið
var um í sögunni. — Og oft varð eg að segja henni sög-
una af Birni Ásbrandssyni (Breiðvíldnga-kappa), og mann-
inum, sem sendi gullhringinn og sverðið til íslands, og,
kvaðst vera meiri vinur húsfreyjunnar á Fróðá, en goð-
ans á Helgafelli.
»0g þú hlýtur að kunna enn eina sögu um Vorð-
mann, eða íslending, sem fór tii Vínlands og kóm aldreí
lieim aftur«, sagði hún oft og einatt, og það var þá
stundum óstillingarhreimur í rödd hennar, eins og hún
áliti, að eg vildi elcki segja henni »beztu söguna«. Og