Skírnir - 01.01.1917, Blaðsíða 65
.T>8
Frú Teresa Eenn.
[Skirnir
»Aí hverju kemur það?« sagði eg.
»Af því það er svo mikið blóð á þeim«, sagði hún;
»drengskapurinn er þar að visu öðrum þræði, en samt er
.alt of mikið blóð á þeim«. Og það fór hrollur um hana.
»Það er líka blóð á sögu kristninnar«, sagði eg.
»En það er blóð píslarvottanna«, sagði hún.
Öðru sinni sagði hún :
»Draumarnir rnínir eru að breytast. Áður dreymdi
mig oft Mariu mey og postulana, en nú dreymir mig iðu-
•lega þá Gunnar, Skarphéðin og — Gretti. — Eg er
hrædd um að eg sé að brjóta boðorðin með þvi, að
lesa þessar sögur; en eg þori þó ekki að segja prestin-
,'Um frá því«.
»íslendinga-sögurnar eru að styrkja taugar þinar«,
sagði eg brosandi.
»Sé sögur þessar hressingarlyf«, sagði hún, »þá held
eg áfram að lesa þær — í drottins nafni«.
Þegar komið var fram í júní-mánuð þetta ár (1913),
tók Teresa á ný, og það með miklum áhuga, að kynna
sér forn-islenzkar bókmentir, og var nú ekki lengur ánægð
með að lesa þær í þýðingum, heldur fór hún nú að leggja
stund á að nema íslenzka tungu.
»Það er um mig«, sagði hún, »eins og frúna í
S h a 1 o 11, að eg er orðin hálf-þreytt á eintómum skugga-
myndum. Mér nægja ekki lengur þýðingar; eg þarf að
lesa um þetta alt á sjálfu frum-málinu«.
Við útveguðum henni nú orðabækur G. T. Zoega, og
jfyrstu tvær lesbækurnar íslenzku, og hjálpuðum henni
alt, sem við gátum; og sótti hún námið af mesta
kappi. — Hún var svo fljót að nema, og minnið var svo
gott, að undrum sætti. Hún var svo fljót að átta sig á
beygingum islenzkra orða og eðli tungunnar yfir höfuð,
og svo undrunailega fljót að læra að bera orðin rétt fram,
.að við urðum alveg hissa. — En vafalaust heflr það
.hjálpað henni nokkuð, að hún þekti undirstöðu-atriði latn-
.eskrar málfræði.
»Það er rétt eins og hún sé íslenzk«, sagði konan mín.