Mjölnir - 01.01.1902, Blaðsíða 18

16
á sripstuiidu uppfyllist öll lians þrá,
er eitrið hann sýpur úr rotnunarlaugum.
En svo koina húsagans hárbeittu þyrnar,
og hrekja hinn villta i skyndi á dyrnar.
Og auminginn lialtrar frá húsinu brátt
þá hurðin er fallin að dyrastöfum,
hann vafrar um strœtin með veikum mátt,
að vitinu byrgðu í helj&rgröfum,
og hefir ei ráðrúm að hugsa nje dreyma
um harmþrungna konu og börnin heima.
En andspænis reikar um götuna groitt
í glitrandi skrúðklæðum háreistur maður,
og honum er sællífið allt og eitt
og auðæfi nurluð hans livíldarstaður,
en skrautið sem ber hann á brjóstinu stiuna
er blóðið úr hjarta liins þróttarminna.
Einar P. Jónsson.
Til atliugunav.
A.: „Nú er jeg kominn í Goodtemplarfjelagið, en jeg
liafði nú reyndar ekkert að gjöra þangað, því jeg var ekkí
sá drykkjumaður að jegþyrfti þess. En liaun N. var allt
af að nauða á mjer að fara í stúkuna, bvo jeg gjörði það,