Mjölnir - 01.01.1902, Blaðsíða 28

20
Víndrykkja! Það er hún, eem er allra versta orsökin,
sem hefur í för með sjer allra mesta og allra verBta tjón-
ið. Víndrykkjan, sem hiuar djöfullegu brennivinsknsepur
eru orsök í, er skelfileg. Nei, það er ekki ofhermt, kuæp-
urnar, sem allstaðar úir.og grúir af í Lundúnaborg, eru
blátt áfram djöfullcgar.
I sumu tilliti eru þær verri en sjálft helvíti, því það
er guðlegt mótmæli gegn syndinui, cn brennivínB og bjór
knæpunum e: ekkert hægt að mæla til bóta, — alls
ekkert.
I‘að eru lestir aldar vorrar, sem eru undirrót þriggja
fjórðu liluta alh-ar eymdar og fátæktar í heiminum.
IComdu með mjer núna í kvöld og litastu um inni á
einu af heimilum knæpu gestanna, þessum örvæntingar-
fullu gjörspilltu heimilum. Hvernig er þar urn horfs? Fá-
tæktin skipar þar öndvegið; kuldaglott liennar blasir við
þjer, livar sem þú lítur.
Konan situr skjálfaudi af hræðslu, er hún heyrir fóta-
tak mannsins síns, — maunsins síns! Vesalings börniu skríða
í felur, bæla sig niður i ljelcgu hálmfletin sín, þau hrreð-
ast svo mjög ófreskjuna, sem nofnir sig „mann“, og nú
kemur rambandi heim af einhverri knæpunni, þar sem
hann hefur verið að svala uautnafýsn sinni.
.Hvaða liugsanir vekur slík sjón hjá þjer, er þú og
um leið minnist þess, að slíkt mætti sjá á tíu þúsund öðr-
um stöðum i kvöld?
Jeg er þess fullvisB að ef þú ert vandaður drengur