Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 256
254
,,Ég trúi“, segir hann, „og fullyrði, að þetta
fólk sé skapað af guði, með föstum líkama og
skynsemi gæddum anda; hjá því eru mann-
eskjur af báðum kynjum, menn kvænast og
eiga afkvæmi, og allar mannlegar athafnir tíðk-
ast eins og hjá oss; þar er eign kvikfjár og
margra hluta, fátækt og velsæld, grátur og
hlátur og þannig allt, sem heyrir til svefns,
vöku og annars hugarástands samkvæmt full-
komlega mennsku eðli. Loks eru þeir dauðan-
um undirorpnir, og er ævi hvers þeirra stutt
eða löng samkvæmt vild guðs“.
Þegar hann (prestur) fer að ræða um það
hversu þeir auki'kyn sitt, segir hann: ,,Hér
við bætast samfarir þeirra, sem augljósar eru
af því, að þeir eiga afkvæmi; stundum hafa
konur af því kyni eignazt börn með mennsk-
um mönnum, og hafa þær þá lagt allt kapp
á, að börn þeirra væru þvegin í heilagri skírn-
arlaug og kristnuð, en það hefir þó oft far-
ið á annan veg. (Síðan fer hann að nefna
dæmi). Þorkatla, kona Más, varð þunguð af
völdum Kára bergbúa og átti son, sem Ari hét,
svo sem kvæðin votta, sem ort eru um þá sorg-
legu atburði. Á bænum Haga var fyrrum höfð-
ingsmaður, Sigurður, er kallaður var fóstri,
og var hann kvæntur. Hann átti mök við huldu-
konu. Hún varð þunguð og ól barn; hét Sigurð-
ur henni, að ef hún færði honum barnið, skyldi
hann sjá svo um, að það yrði skírt. Nokkuru
síðar bar svo við, að kona kom með barn í
fanginu, og lagði hún það á kirkjugarðsvegg-
inn og hjá því gullinn kaleik og messuklæði
(ætlaði hún að gefa þessa gripi til kirkjunnar
fyrir skírn barnsins); síðan gekk hún lítið eitt