Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 16
14
Hlin
Heimilisiðnaður.
Hvað eiga inenn að gera, Jaegar ekki er hægt að
stunda sjó og eyrarvinna bregst?1)
Pegar jeg las þessa spurningu, skaut upp í huga inín-
íim mynd af smábýli, sem jeg kyntist í æsku. Pað stóð
á sjávarbakkanum skamt frá kaupstaðnum þar sem jeg
átti heima. Túnblettur vel ræktaður og vel girtur var
kringum litla, laglega torfbæinn. Jarðeplagarður var í
brekku spölkorn frá bænum, kálgarður heima við og þar
nokkrar bústnar frærófur í einu horninu, ofurlítill blóma-
reitur við baðstofustafninn.
Húsbóndinn stundaði sjó og yann hlaupavinnu í kaup-
staðnum, þegar svo bar undir. En annars var öll fjöl-
skyldan vakin og sofin að lagfæra og bæta litla býlið
sitt. Par var nóg verk að vinna bæði í landlegum og
endrarnær: Dytta að bænum, görðunum og girðingunum,
vinna að nýrækt, taka upp grjót og draga það að, hirða
um skepnurnar, þótt fáar væru, skera mó, nýta fiskæti
til manneldis og fiskúrgang til skepnufóðurs og áburðar,
net^bætingar, viðgerð á sjófötum, tóskapur o. s. frvi —
Allir hjálpuðust að, úti og inni. — Pað var ekki margt,
sem þetta heimili þurfti að sækja til annara. — Það var
sjálfbjarga. — Þar ríkti iðjusemi, hreinlæti og nýtni. —
Fólkið var glatt og ánægt. Parna var gott að vera. —
Slík býli þurfa að verða sem flest í landinu, þá verða
engin vandræði úr því, þótt ekki sje hægt að stunda sjó
I) lðnfræðafjelagsritið lagði þessa spurningu fyrir lesendur sína á
síðastliðnum vetri.