Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 73

Hlln 71
ekki hvað í henni er, byrgðinni sinni, veslingur litli.
Og þó eykst hún daglega.
Hvað skyldi verða um hann, drenginn í Koti, þegar
árin líða? Jeg kennl kulda í sálu minni, er sú spurning
ryðst þangað inn. Mjer finst að atvikin stefna sporum
hans út á auðnina, þar sem flestir verða úti.
Berklaveiki hefir numið land í kotinu, þar sem hann á
sjer ómagahæli í baðstofunni lágu og loftheldu. Jeg veit,
að sýklarnir seilast í lungun hans litlu, — reyna að/ ná
þar taki, er þeir halda, meðan nokkuð er til að festa
fingur á. Guði einum er kunnugt, hvernig lykta mun
þeim ieik.
Og þó að svo fari giftulega, að útiloftið reynist hon-
um nægur verndarengill gegn berklunum, verður hann
samt nema kvistótt krækla? — Hann, sem fæddist til
þess að teygja sig í Ijósið, teinrjettur og vaxtarmikill.
Svefnskortur bannar honum þroska. Ofreynsla mótar
svip hans og vaxtarlag. Fáfræði og búrahyggja draga
sálu hans í sitt sauðahús. Pannig hafa þau farið, kota-
börnin á undan honum, óteljandi mörgflotið að feigðarósi.
Mig skortir orkuna en ekki viljann, til þess að hrífa
hann úr heljarstraumnum, drenginn litla.
Jeg vildi að jeg gæti ornað honum með ástríki, gefið
sálu hans fæðu og lýst upp augu hans.
En jeg get það ekki.
Orkuna hafa aðrir — mennirnir með köldu hjörtun.
Þeir sjá hann ekki eins og hann er, drenginn í Kot-
inu, því sfður eins og hann átti að verða. Peir lita hann
eins og hann verður: Feyskja í skógi lífsins.
Þarna íer hann með ærnar, munarleysinginn. Regn-
vatnið læðist niður háls honum og smýgur inn á beran
búkinn gegn um garmana.
En jeg stend á teignum, áðgerðarlaus, og hugsa —
dýr kaupamaður á túnaslætti.
Aðals teinn^Sigm undsson.