Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 54

52
HUn
og dánargjöf hennar, 40 þúsund krónur til kvennaskóla-
byggingar á Vesturlandi, sýnir þessi gjöf best hver höfð-
ingi hún var. Ekki er það hennar skuld, þótt hugsjón
hennar sje enn ekki komin í framkvæmd: Salbjörg F>or-
geirsdóttir í Flatey var orðlagður búforkur, og það
orðtak var haft um hana, ef einhver unglingur var óefni-
legur, óhlýðinn eða á annan hátt illa gefin: »Pað er
reynandi að koma hónum til Salbjargar, hún gerir mann-
eskjur úr öllum«. -j Margir unglingar komu á þeim ár-
um undan Jökli, sem svo var kallað (Snæfellsjökli), og
voru þeir oftast fáfróðir og fákunnandi, en allir ’urðu
þeir að mönnum, sem komust til Salbjargar. - Ingi-
björg Andrjesdóttir í Hergilsey var karlmenni að vexti
og burðum, fáir karlmenn þurftu að reyna við hana í
róðri, eða að öðrum aflraunum, sagt jafnvel, að hún hefði
leikið það, að halda fullorðnum karlmanni í bóndabeygju.
— Dálitla sögu heyrði jeg af langömmu minni, Maríu
Tómasdóttur í Látrum. Haft var eftir föður hennar:
»Gaman þætti mjer að hafa þann háseta, sem snjeri á
hana Maríu mína.«. - Auðvitað fór fyrir henni sem
öðrum, þegar aldurinn færðist yfir hana, hætti hún sjó-
mensku og settist í helgan stein. En svo er það eitt
smn, að þau hjónin, Guðbrand og Maríu, langaði til
kirkju. Hún var þá sjötug og hann nokkru eldri. Alt
var þá farið á árabátum og því oft erfiður róður, og var
vmnufólk oft ófúst til þeirra ferða, en mun ekki í þá
tíð hafa verið siður að afsegja verk, þótt óljúft væri.
Loksins gefa sig til tveir piltar, rúmlega tvítugir, annar
var fóstursonur þeirra hjóna, og svo drengur um fermingu.
En vegna þess að piltar þessir fóru hálfnauðugir, hefndu
þeir sín með því að setjast báðir á sama borð, en Ijetu
gamla manninn og drenginn vera á hitt. Ferðin til kirkj-
unnar gekk bærilega, því veður var stilt. Að lokinni
messugerð var svo haldið heim, en ekki er útlit fyrir
að ræða prestsins hafi haft mýkjandi áhrif á hjörtu þess-