Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 35

meir en lítið hissa að sjá formenn deildanna útbýta fínt
möluðu haframjöli, til þess að koma í veg fyrir að fólk
veiktist af vatnsdrykkju. Vatninu er helt á hrátt hafra-
mjölið, síðan látið standa Iítið eitt og seyðið drukkið,
ekki get jeg sagt að mjer fyndist það vera Ijúffengur
drykkur, síst fyrst í stað. Miðdagsverður var etinn
innan takmarka verksmiðjunnar í stórum sal, er til þess
var gerður og var ein klst. ætluð til snæðings. Annar
matarsalur var ætlaður karlmönnum. Konur höfðu oft
með sjer ýmiskonar handavinnu, stundum var spilað og
sungið. Hljóðfærið var keypt fyrir samskotafje verk-
smiðjumanna. — Leynilögregla var þarna, auk almennrar
lögreglu, lítandi eftir útlendingum, er oft reyndust að
vera njósnarar. T. d. varð ein hjúkrunarkonan á staðn-
um uppvís að því að vera þýskur maður, og var þó
búin að þjóna þar all-lengi. Mjer fanst því kynlegt, ef
jeg slyppi hjá allri tortryggni, enda var því ekki að heilsa.
Einn morgun, er jeg hafði unnið alla nóttina í verksmiðj-
unni, var mjer boðið að mæta á aðallögreglustöðinni og
jeg kærð fyrir það, að skjöl mín frá hendi skosku lög-
reglunnar væru ekki í lagi. þaðan fór jeg til danska
konsúlsins í Birm., sem raunar er enskur og hinn ágæt-
asti maður. Eftir mikla vafninga tókst honum að sann-
færa yfirmann verksmiðjunnar um það, að skjöl mín frá
lögreglunni í Edinborg væru í besta lagi. Þetta var
reyndar að eins yfirvarp eins og jeg komst að raun
um nokkrum dögum seinna. »Þjer hafið sjest vera að
skrifa dag!ega«, sagði formaður minn við mig, »og leyni-
lögreglan hefir sjeð yður vera að athuga landabrjef«.
Jeg átti erfitt með að sannfæra hann um það, að jeg
hjeldi dagbók og kortið, er jeg hafði einhverntíma opnað,
væri yfir hjólreiðabrautir í umhverfi Edinborgar, og hafði
jeg eignast það löngu áður en stríðið hófst; — Minnist
jeg þessa, til að sýna tortryggni Englendinga á þessum
árum gagnvart útlendingum.
3